Ik heb mijn blogverjaardag gemist!

Gisteren vierde deze blog zijn 2e verjaardag.  En waar ik bij die eerste nog heel uitgebreid stil stond, vergat ik het dit keer gewoon.  Gelukkig was WordPress er om me te feliciteren.  Er is wel een en ander veranderd in dat tweede blogjaar.  Maakt dat er een beter jaar van?  Op veel vlakken wel denk ik.  Al ben ik er minder ‘obsessief’ mee bezig.  Vooral met de statistieken dan.  Ik leg mezelf ook niet langer de druk op om minstens wekelijks iets te posten.  Waardoor dat dus ook niet gebeurt.  En dat lijkt eigenlijk helemaal geen ramp te zijn voor die statistieken.

Het bloggen is intussen ook echt gewoon een hobby.  Geen verborgen agenda om een community op te bouwen, influencer te worden of business plannen te testen.  Enfin, als er nieuwe business plannen komen, is de kans wel groot dat ik daar hier iets over vermeld, dat wel.  Maar dan vooral omdat ik het kwijt wil.  Dat is wat dit is.  Schrijfsels.  Die ik van me af wil schrijven.  Of wil delen omdat ik denk dat er misschien iemand iets aan heeft.  Je kan hier terecht voor verslagen van uitstapjes of andere gezinsactiviteiten, voor updates rond hoe het met me gaat en voor hersenspinsels allerhande waar verder niemand iets aan heeft maar die ik gewoon graag neerpen.  Voilà, tot daar mijn masterplan.

Of ik er dan niet evengoed alsnog mee kan ophouden?  Nee, want ik doe het nog steeds graag.  En het is eigenlijk altijd al zo geweest dat de meest persoonlijke blogs het best scoorden.  De menselijke nieuwsgierigheid wellicht?  De blog over mijn ontslag was met voorsprong mijn meest gelezen blog ooit.  En de daaropvolgende blogs met updates over mijn wel en wee, moesten niet heel sterk onderdoen.  Misschien was het meer ramptoerisme dan nieuwsgierigheid 🙂   Ik ga me dus niet meer verdiepen in wat de leukste speeltuinen zijn, of de beste spelletjes voor elke leeftijdscategorie, of hoe je structuur in je diepvries krijgt (heb ik daar echt ooit over geschreven…).  Want dat interesseert jullie allemaal maar matig.  Dat betekent wel minder posts, want zo boeiend is mijn leven dan ook weer niet.

Ik lig er niet wakker van.  De blokjes in de kalender waarvan ik vorig jaar nog vond dat er te weinig blauw kleurden?  Ach, wat maakt het uit.  De statistieken waarop ik me vorig jaar blind staarde in een poging uit te vissen wat het geheime recept achter een virale blog was?  Intussen gaan er dagen voorbij zonder dat ik ernaar kijk.  Het aantal Facebook volgers waarvan ik maar niet begreep waarom anderen er zoveel meer van hebben?  Tja, die houden me wel nog een beetje bezig.  Vooral omdat de Facebookpagina van deze blog ook die van mijn bedrijfje is en Facebook naast Instagram mijn enige marketingkanaal is tot dusver.  Ik vraag me nog steeds af of dat wel verstandig is – 1 pagina voor 2 dingen dus.  Het is wel wat vreemd als je tijdens het eerste gesprek met een potentiële klant wordt aangesproken over je kampeerervaringen met de kinderen.  Maar aan de andere kant vertellen die klanten me zoveel heel erg persoonlijke verhalen, dat ze best ook wel wat over mij mogen weten.  En zegt de schrijfstijl en inhoud van deze blog ook wel iets over wie ik ben en hoe ik de dingen aanpak en blijkt dat tot dusver geen slechte reclame.

Dat ik dus nog maar wat blijf bloggen.  Als hobby.  ’s Avonds met een glaasje wijn.  Schol op mijn verjaardag, op naar nummer 3!