Trolls

Het lijkt een eeuwigheid geleden, het einde van de zomer en de start van het Ochtendritueel experiment.  En toch is het al lang afgelopen.  Beide dochters verdienden een beloning.  De oudste wilde een spelnamiddag bij haar beste vriendin, met het hele gezin wel te verstaan.  De ouders van dat meisje kochten namelijk een – naar het schijnt – zeer complex gezelschapsspel en Maarten beloofde de spelregels ook een keer door te nemen (lang leve YouTube) en het met hen te gaan spelen.  Wij dachten dat op een avond te doen met een babysit.  Zodra de dochters er lucht van kregen begon echter de lobby om er een namiddag met z’n allen van te maken.  Zo geschiedde, zoals gewoonlijk wanneer kinderen ergens voor lobbyen bij hun ouders.  Nu hopen wij volwassenen dus dat de kinderen die namiddag hun spelletjes interessanter zullen vinden dan het onze zodat we dat – schijnbaar zeer complexe – spel kunnen uitspelen.  Ik hou jullie op de hoogte, nog twee weken geduld…

De jongste wilde naar de bioscoop.  Niet zo spectaculair zou je denken.  Het is echter iets wat we maar heel uitzonderlijk doen.  Getuige Swarm (ja, ik ben zo’n smartphone verslaafde die ‘incheckt’ telkens ze ergens komt) die aangaf dat het precies 1 jaar geleden was dat we voor het laatst bij Kinepolis waren.  De sinterklaasfilm, ik herinner het me.

Vandaag werd het Trolls.  De recentste Disney hype.  We kochten de tickets online, Amelie koos zeteltjes bijna helemaal bovenaan.  Handig toch, geen wachtrijen aan de kassa om te trotseren en niet vroeg vertrekken om een goeie plaats te hebben.  De enige rij was die aan de kassa van de snoepwinkel.  Een rij om schandalig veel te veel te betalen voor ongezonde troep.  Aan die prijzen eigenlijk verrassend dat er een rij staat en de meeste mensen niet gewoon een zakje van het Kruidvat bij hebben.  Misschien controleren die stoere bewakers aan de inkom daarom je tas, om de zakjes snoep af te pakken.  Wellicht toch niet… Evenmin als de zwaar bewapende (in mijn ogen althans) soldaten buiten.  Wennen doet het toch niet, soldaten en security moeten passeren voor een gezellig familie uitstapje. Voor de kinderen schijnbaar wel.  In het begin vroegen ze nog waarom die er stonden, nu lopen ze ze gewoon voorbij.

Tijdens onze eerste cinema-bezoeken eindigden de meisjes steevast bibberend en met hun gezicht weg van het scherm op onze schoot.  Nu dachten ze toch wel klaar te zijn voor een film waar misschien wel een slechterik in zat.  Amelie was dat ook.  Celeste zat na een kwartier alweer op mijn schoot.  Ze bleef wel kijken.  En huilen!  Tijdens het droevige ‘oh nee, alle trolls zullen opgegeten worden en de heldin geeft het op’ moment.  Gelukkig kwam alles goed zoals dat alleen in een Disney film kan.  We vonden het achteraf beschouwd allemaal een leuke, grappige en eigenlijk helemaal niet zo enge film.  Ik werd alvast goed gezind van die vrolijke, kleurrijke trolletjes!