Ik ben werkloos en vind het niet eens erg.

Vraag aan iedereen die me kent waar ik me bevind op de schaal van huisvrouw tot carrièrevrouw en de balans zal ongetwijfeld sterk doorslaan naar het laatste.  Zeg ze dat mijn werkgever me vriendelijk verzocht heeft te vertrekken en ze zullen wellicht van mening zijn dat ik snel genoeg weer in het gareel zal zitten.  Maar wat als ik nu helemaal niet meer in dat gareel wil?   Zullen ze me dan anders bekijken, mijn vrienden en ex-collega’s?  Zullen ze in mijn gezicht vriendelijk blijven lachen en bij zichzelf denken: “Sinds wanneer is zij zo’n huismoedertje geworden?”  En ik, heb ik het lef om de waarheid te zeggen en uit te komen voor mijn plannen?  Ja dus.  En wel in deze post en op al mijn sociale media kanalen.  Want dat van mijn werkgever die me verzocht heeft op te rotten klopt dus.

Ik hoef geen medelijden, noch therapie naar aanleiding van mijn nieuwe statuut van werkloze.  Ik bevind me dan ook nog ettelijke maanden in de luxueuze positie dat ik me over de financiële kant van dit alles geen zorgen moet maken.  Mijn werkloosheid is het resultaat van een overname die uitmondde in het ‘boventallig’ zijn van mijn functie. Jaren geleden, helemaal in het begin van mijn carrière, overkwam het me ook al een keer.  Ontslagen worden dus.  Zij het veel meer onverwacht.  Het bracht me in een toestand van blinde paniek en ik solliciteerde als een gek voor alles waarvoor ik ook maar enigszins (over)gekwalificeerd was.  Ik startte ook effectief in een rol onder mijn ‘opleidingsniveau’, maar wist me vrij snel weer op te werken.  Dat het me dit keer niet zal overkomen, die paniek.  Enerzijds omdat ik intussen heel wat jaren wijzer en ervarener ben, anderzijds omdat ik hem ook echt niet voel.

Ik ben er altijd prat op gegaan heel ambitieus te zijn.  Een echte carrièrevrouw.  Ook toen ik moeder werd, was ik de eerste om te zeggen dat hoewel ik genoten had van mijn bevallingsverlof, ik heel blij was om terug aan de slag te gaan.  Duidelijke regelingen werden afgesproken met mijn man en een ‘nanny’ werd ingeschakeld op woensdagnamiddag opdat er toch maar niets de verdere professionele opmars in de weg zou staan.  En nu, nu kijk ik er echt naar uit om de riem te lossen.  Meer tijd hebben voor de kinderen en vooral enkel doen waar ik zin in heb en in geloof. Op naar meer voldoening en zingeving dan mijn marketing rol de laatste maanden bracht.  “Verkoop alleen waar je echt in gelooft”, prijkte een tijdje geleden op een slide tijdens een of ander congres.  Dat was toch wel een eye-opener, geloofde ik nog in de meerwaarde van wat ik aan het doen was?

Onder meer dat bracht me ertoe eerlijk te zijn met mijn werkgever en vooral ook mezelf toen de vraag welke rol voor me was weggelegd in de nieuwe organisatie werd besproken.  We waren het eens dat het beter was als onze wegen zich zouden scheiden.  Dat deden ze nu dus ook, na maanden onzekerheid ging het plots heel erg snel.

Wat nu, is de onvermijdelijke vraag.  Ongeacht het feit dat het financieel niet dringend is om weer aan de slag te gaan, is het toch opvallend hoeveel mensen verwachten dat ik al vooruitzichten heb op iets anders.  Het zou best kunnen dat ik mijn herwonnen vrijheid heel snel beu ben.  Dat ik de professionele uitdaging mis en er helemaal gek van wordt om ‘huisvrouw’ te zijn.  Hoeveel respect ik ook heb voor die laatste, het past niet bij mij. Ik ben bijna bang van het moment waarop de eerste ‘vreemde’ me zal vragen wat ik doe. Zal ik me schamen voor het antwoord?  Wat ik doe is altijd zo’n groot deel geweest van wie ik ben.  Dat imago van ‘de manager’, de vrouw die het maakte, een zekere vorm van macht had, een chique bak en dito salaris beviel me wel, hoe oppervlakkig het misschien ook klinkt.  Dat is allemaal weg.  Ik heb er vertrouwen in dat ik het even snel weer terug zou kunnen hebben.  Dat ik goed ben in wat ik doe en de arbeidsmarkt wel een nieuwe uitdaging voor me in petto heeft.  Maar wil ik dat wel?

Het antwoord is dat ik het (nog) niet weet.  Ik weet wel dat ik niet (lang) thuis niets ga zitten doen.  Dat ik die kuis- en strijkvrouw en de ramenwasser nog maar niet ga opzeggen en de kinderen op het hart ga drukken dat het maar tijdelijk zal zijn dat de opvang niet meer elke dag hun deel is.  En dat ik ook echt niet ga plooien voor de smekende verzoeken om hen ’s middags thuis te laten eten.  Voor je’t weet blijft er echt niet veel kinderloze en dus werk- tijd over.  In die val mag ik niet trappen of er komt niets in huis van al mijn plannen – nota aan mezelf.

Ik startte een loopbaanbegeleidingstraject bij Job design.  Een bureau dat zich o.a. toespitst op de keuze tussen werknemer- en ondernemerschap.  We kwamen vrij snel tot de conclusie dat dit een unieke kans is om die ondernemersdroom die al zo lang kriebelt nu een keer echt te gaan waarmaken.  Ik heb tijd, even geen loon nodig en een stuk of wat ideeën.  Hoewel daar het schoentje toch nog een beetje wringt.  Dat ene fantastische idee waarvoor er nog een voldoende groot gat in de markt is, moet zich toch echt nog vormen.  Maar ook daar begeleidt Catherine me bij en ondanks al die marketing ervaring heb ik dat echt nodig.  Want het is wel helemaal iets anders als het over je eigen onderneming in de dop en bankrekening gaat dan als je met de miljoenen van je werkgever kan strooien, alle speeches over ‘besturen als een goede huisvader’ ten spijt (zijn het overigens niet veelal de huismoeders die het budget beheren?).  Mijn impulsiviteit kan me duur te staan komen als ik vol vuur een oplossing in de markt zet voor een probleem waar alleen ik mee zou blijken te kampen.  Beginnen bij het begin dus, marktonderzoek.  Nee, niet met een bureau dit keer, maar helemaal zelf.  Ook dat is even wennen, niemand om aan te delegeren buiten jezelf.

Dat het geweldig spannend is, de markt onderzoeken.  Die eerste keer waarop je voorzichtig je idee voorlegt, ook al is het aan een bevriend persoon, en je openstelt voor alle kritiek die je onvermijdelijk ook krijgt.  De kritiek doet er alleen – en dan zelfs heel erg – toe als je de vraag stelde aan iemand die tot je doelpubliek behoort, stelde dezelfde Catherine.  Natuurlijk en uiteraard weet ik dat ook – hoeveel keer stak ik niet de speech over de ‘marketing of one’ af – maar toch deed het even pijn en moest ik er even aan herinnerd worden.

Als je me dus de komende maanden vraagt wat ik doe, zal het antwoord als volgt luiden: ik doe marktonderzoek ter voorbereiding van de opstart van mijn eigen bedrijf.  Klinkt heel anders dan ‘ik ben tijdelijk werkloos’ niet?  Ik krijg alvast kriebels in mijn buik van het vooruitzicht.  Als je je afvraagt in welk domein dat marktonderzoek zich situeert, grasduin dan even verder op mijn blog, het antwoord verschuilt zich tussen de lijnen.  Of stel je gewoon kandidaat – dat zou me heel erg helpen!  Hierbij even de doelgroepen waarop ik me momenteel focus, dat verhaal van de ezel weet je wel.  Herken je jezelf in één van de volgende omschrijvingen en wil je een half uurtje vrijmaken om me een eind op weg te helpen, mail dan als de bliksem naar info@fairytales.live .  Mijn eeuwige dankbaarheid zal je deel zijn.

• Jij en je partner werken full-time en hebben kinderen (of minimaal eentje) in de lagere school.  Je job heeft lange/ onregelmatige werkuren en je bent een ‘inwijkeling’ (= je ouders wonen niet om de hoek).
• Je voldoet aan alle voorgaande criteria, maar vormt een nieuw samengesteld gezin.
• Je voldoet aan de criteria onder de eerste bullet, behalve dan dat die partner zijn wit paard even kwijt is of er heel vaak mee ten strijde trekt in het buitenland waardoor je er vaak alleen voor staat wat het opvoeden betreft.
• Je staat dit jaar voor de al dan niet zware opgave om een communie- of lentefeest te organiseren.

Niet direct van toepassing, maar toch de onweerstaanbare drang om me te helpen?  Of je weet gewoon niet van ophouden?  Wel, denk dan eens aan mij als je in de komende maanden op zoek bent naar iemand die op freelance basis even een handje komt toesteken.  Nee, dus niet in je huishouden of om op je kinderen te passen nu ik toch werkloos ben.  Ik dacht eerder aan: strategische workshops faciliteren, een marketingplan opstellen, een nieuwe positionering uitdokteren, een go-to-market strategie uittekenen, een project coördineren, een content marketing strategie of zelfs gewoon content aanleveren, …  Niet omdat het masterplan is om freelance consultant te worden.  Wel omdat ik ervoor open sta te ontdekken of het iets voor mij zou zijn, omdat ik hou van wat afwisseling en omdat een fallback plan toch echt nooit kwaad kan.

Ondertussen nog niet van verbazing naast je stoel gevallen bij het lezen van mijn ‘groot nieuws’?  Volg dan nog even deze blog (helemaal naar beneden scrollen en/of op Facebook), zo blijf je als eerste op de hoogte hoe mijn verhaal verder gaat.  Ik beloof namelijk een zeer regelmatige update van mijn vorderingen in start-up land.  Al was het maar om mezelf genoeg externe druk op te leggen om er keihard voor te gaan.  Ik presteer nu eenmaal best onder druk, maar die zal ik vanaf nu toch zelf moeten creëren.