Vanmiddag gaat hij in, de me-time die ik me dit keer nogal rijkelijk toebedeelde. Hij begint met het ‘ploegweekend’. Een evenement dat nog steeds jaarlijks voortvloeit uit mijn laatste jaar als student in Leuven waarin ik vice-praeses kursusdienst was. Zondag breng ik een kort bezoek aan het thuisfront aangezien ik het niet over mijn hart kreeg er niet te zijn op de verjaardag van mijn oudste dochter. Maandagochtend vertrek ik alweer voor een weekje skiplezier met wat goeie vrienden. Het is dus niet zozeer me-time dan wel good times with good friends. Dat het goeie tijden zullen zijn, daar twijfel ik geen seconde aan. Aan het feit dat ik hier thuis gemist zal worden ook niet.
Ze zijn een beetje verwend, vooral sinds ik thuis werk. De kinderen die niet meer naar de opvang moeten en kunnen rekenen op mijn taxi-diensten. De man wiens eten klaar staat wanneer hij thuiskomt en die zich weinig van ochtendrituelen hoeft aan te trekken. Dat zal volgende week wel even anders zijn. Of hij het eigenlijk wel weet, vroeg ik me af, wat er elke dag van de week dient geregeld te worden. Dat het niet de makkelijkste week is door de 9e verjaardag van Amelie die er middenin valt en toch wel wat voorbereiding vergt, besefte ik. Dat ik dus maar geen risico’s neem en duidelijke instructies achterlaat. Ze prijken intussen op de frigo. Samengebald in een niet zo korte memo. Tussen tal van andere kattebelletjes die er sowieso altijd zijn. Een glashelder overzicht van to do’s en not to forget’s. Misschien onderschat ik hem en had hij het zonder ook wel gered. Hij knikte toch instemmend toen ik voorstelde het te maken, better safe than sorry.
Ik zal het me af en toe wel afvragen. Of ze zich niet overslapen hebben. Of hij de turnkleding niet vergat mee te geven. Of hij op tijd was om ze af te halen. Of het hem niet te zwaar valt en hij de volgende keer misschien minder snel akkoord zal gaan wanneer ik er nog eens op uit wil trekken. Ik zal gerustgesteld worden tijdens telefoongesprekjes vol van wat ze allemaal meemaakten. Want het loopt natuurlijk wel helemaal los, alle vertrouwen in de man en dochters. En als ze een keer iets vergeten, dan lossen ze dat wel op. Ik zal er in ieder geval niets aan kunnen doen. Dus kan ik net zo goed een weekje zorgeloos gaan genieten. Zoals al die jaren geleden toen ik een vrije en ongebonden studente was. Om ze over een goeie week met nog meer liefde weer in mijn armen te sluiten. En ook wel met kleine oogjes en een licht bonzend hoofd. Maar die zullen minder lang meegaan dan de opgebouwde herinneringen.
fairytales.live 
Geniet er maar met volle teugen van😘
LikeLike