De mama van één van Amelie’s vriendinnetjes stuurde gisteren een berichtje om te vragen of ze morgen mee wilde naar de speelpleinwerking met haar dochter. Ze zou nog een paar vriendinnetjes vragen (die heeft het ook begrepen, zie Kampjes kiezen? Nee, vriendjes!). Ik riep en vroeg het haar. Ze keek zeer verbouwereerd. Ik legde maar snel uit dat een vriendinnetje ging en wilde dat ze ook kwam. Ik zag de tweestrijd. Ze besloot te gaan en beleefde een super leuke dag. Ze speelde vanavond met Celeste ‘speelpleintje’, hopelijk is de onterechte aversie nu overwonnen. Zo niet bel ik de mama van dat vriendinnetje.
Of Celeste ook meewilde. Dat wilde ze, mits ze bij Amelie in de groep zou zitten.
“Nee, jij bent een duveltje en ik een bengeltje”, zei Amelie.
Ze had gelijk. Celeste wilde niet meer mee. Ik stelde nog voor dat ze ’s morgens mocht beslissen als ze gezien had of er ook vriendinnetjes van haar waren, maar ze had al beslist. Nee is nee, zo is ze.
Op ons to-do lijstje staat al een hele tijd ‘tuinhuis en speeltuig beitsen’. Ik ging het eigenlijk doen in de eerste week van augustus, toen de meisjes op danskamp waren. Het weer was niet denderend en mijn goesting evenmin (ik had toen een blog te lanceren :)). Nu zagen we echter de gelegenheid schoon: ideaal weer (nu ja, een beetje minder warm was idealer, maar mij hoor je niet klagen) en de kindjes weg. Alleen wilde dat ene kindje dus niet weg.
Dan maar samen dacht ik. Mijn kinderen poetsen graag, geen idee van wie ze dat hebben 🙂 Soms vragen ze plots een emmertje en een vod en dan beginnen ze spontaan hun kamer te poetsen. Ok, ze halen die helemaal leeg en hebben dan meestal niet veel zin om alles terug te zetten, een zeemvel uitwringen blijkt nog wat lastig en de ruiten, tja. Ik wil hen niet ontmoedigen, er komt wellicht een tijd dat ik meer moeite zal hebben om ze tot poetsen aan te zetten.
Dit indachtig, stelde ik Celeste voor het speeltoestel te poetsen en verven. Ze zag het volledig zitten. Om het verven voor haar wat leuker te maken, besloot ik de binnenkant van het huisje in een kleurtje te lakken. Ze koos voor blauw. Zo komt het dus dat Celeste en ik vanmiddag beiden een beetje op smurfin leken, maar desalniettemin zeer trots waren op ons werk. En het speeltoestel, dat staat hier proper en helemaal gebeitst te blinken. Het tuinhuis is voor een andere keer, het was wel heel erg warm tenslotte en zoveel goesting hadden we ook dit keer niet.
Amelie wilde ook wel verven. Dus morgen halen we nog wat felgekleurde lakpotjes en maken we een zee van al dat blauw. Compleet met visjes en waterplanten, in mijn hoofd ziet het er al mooi uit. Foto’s volgen, tenzij bij een totale mislukking, dan weet u dat ook alvast.
fairytales.live 
Super !
LikeLike