Gisteren was een lange dag. We vertrokken om 13u30 richting Amsterdam. Van op de parking met de shuttle naar Schiphol, even aanschuiven om de koffers in te checken. 60kg mocht het dus zijn. Na de eerste 2 koffers fronste de dame achter de balie haar wenkbrauwen. Of de 3e koffer misschien wat lichter was. Mijn man knikte bevestigend. Hij had gelukkig gelijk. De dame was weer wat vrolijker. Of we de handbagage ook even wilden wegen. Opnieuw een frons. Dat het goed was voor één keer. 12 kg was wat teveel, dat belooft voor de terugreis, maar de eerste horde was genomen.
Op naar de security. Mijn man moest even wachten, de laptoptas was in de ‘te controleren’ rij beland. Of het kon dat er 2 scharen in zaten. Dat kon ik bevestigen, in elke pennenzak een kleine kinderschaar. Je kan er met moeite papier mee knippen, terroristische daden zijn onwaarschijnlijk. Ze werden toegelaten, de kinderen opgelucht.
Nog een uur over, tijd genoeg voor een pizza! Toen was het eindelijk tijd om naar de gate te wandelen. Die bleek van D4 naar D41 gewijzigd, in lichte looppas dan maar. Onnodig, zo bleek, een uur vertraging… Een uur later was er nog geen vliegtuig te zien, één uur werden er twee voor we op het vliegtuig zaten. Maar we vonden de speelhoek op de luchthaven, de meisjes keken naar de vliegtuigen en de tijd vloog.
Toen kon de pret echt beginnen. Ze knepen in onze handen want vonden het toch wel spannend, maar slaakten gilletjes van plezier tijdens het opstijgen. Lang daarna plakten hun neuzen nog tegen het raampje. Uiteindelijk kwam de iPad er toch nog aan te pas om de tijd te doden, ze bleven wel beiden wakker ondanks het intussen late uur. De landing was wat lastiger, pijn aan de oortjes, maar die was gelukkig snel voorbij eens we terug met beide voeten op de grond stonden.
Wachten op de bagage was er voor Celeste wat veel aan, ze viel op mijn schoot in slaap (dat was lang geleden, ik genoot stiekem wel van die knuffeltijd, mijn armspieren wat minder nadat ik haar naar de bus had gedragen). Om 2u plaatselijke tijd (1u onze tijd) arriveerden we in het hotel en konden we eindelijk allemaal lekker gaan slapen…
Ze hebben het nu al een keer meegemaakt, hun eerste vlucht achter de rug. Ik moest daar op wachten tot mijn achttiende… Ze ontdekten dat het toch ook veel wachten was en je ook een dag onderweg bent net zoals met de auto. Ik vond het wel fijn dat we hen konden entertainen tijdens dat wachten, net iets moeilijker als je aan het stuur zit. Al bij al dus een positieve ervaring. De terugvlucht is opnieuw ’s avonds. Maar na 12 dagen relaxen in de zon, kunnen mijn meisjes dat wel aan!
fairytales.live 