Starting up-date: van bijberoep naar hoofdberoep

Soms neem je beslissingen heel bewust.  Soms draait het gewoon zo uit.  Voor belangrijke zaken neem je ongetwijfeld best de tijd om er goed over na te denken.  Zoals je sociale statuut.  Dat ik er gewoon wilde voor gaan tot dat financieel echt niet meer haalbaar was of hopelijk tot ik het financieel haalbaar had weten te maken.  Dat moet zowat het laatste geweest zijn dat ik erover zei.  Of ik niets moest ondernemen – geweldige woordkeuze toch – om zelfstandig in hoofdberoep te worden, vroeg hij.  Dat stond al op mijn to-do lijstje, maar ik gaf het afgelopen maandag wat meer prioriteit.

Ik haalde de C4 nog eens boven.  En ontdekte op maandag 18 september dat die liep tot en met 19 september.  Uitstelgedrag wil dat nog weleens doen, je plots voor voldongen feiten stellen.  Mijn hart wist heel goed wat ik wilde, volop gaan voor mijn Fairytale Moments, de herwonnen arbeidsvreugde en de onbetaalbare quality time met mijn dochters.  Mijn verstand bleef zeggen dat het financiële plaatje in bijberoep een stuk rooskleuriger oogt.  Maar op anderhalve dag een part-time job vinden, dat ging het verstand te boven.  Het hart maakte een vreugdesprongetje.

Champagne dan maar, laat het knallen en giet het glas halfvol.  Goed begonnen is half gewonnen enzo.  Er moest administratief overigens niet erg veel geregeld worden.  Ik stuurde het C4 nog een keer naar Acerta.  Dat deed ik bij de opstart in bijberoep ook al, maar die keer haalde het mijn dossier om onverklaarbare redenen niet.  Als dank ontving ik per kerende een herziene factuur.  Kwartalen blijken ondeelbaar voor de fiscus.  20 september is niet de beste datum om van statuut te veranderen, 1 oktober was een veel betere optie.  Een interim van een goeie week had me veel geld bespaard…

Tja, die administratie, het blijft mijn minst favoriete onderdeel.  Creatie daarentegen, daar hou ik heel erg van.  Mijn portfolio bestaat intussen uit 18 Fairytale Moments.  Achttien pareltjes vol liefde.  Achttien geluksmomentjes voor minstens dubbel zoveel blije ‘klanten’.  Het voelt raar om ze zo te noemen, ik sloot ze stuk voor stuk een beetje in mijn hart.  Ik leerde ze zo goed kennen door te luisteren naar hun verhalen.  Door die overgoten met een vleugje magie te delen met hun dierbaren en te zien en voelen dat het goed was.  Wat een heerlijke, drukke zomer was dat en wat verbaasde het me zelf te ontdekken hoe ik ervan genoot.  Wat een evolutie maakte ik door.  Van dat allereerste ‘prospectiegesprek’ waarin ik een koppel voorzichtig wist te overtuigen, puur op basis van een concept dat zelfs in mijn hoofd nog vaag was tot het gemak waarmee ik vandaag duid hoe het zal gaan en waarom dat magisch zal zijn.  Van die allereerste vrijdag in mei waarop ik me lichtjes in paniek en heel onzeker aan de keukentafel voorbereidde op wat komen zou tot het vertrouwen waarmee ik vorige week nog de micro nam en alle bezorgdheid over het tegenvallende weer wegnam met mijn woorden.

Er komen zonder twijfel nog veel spannende momenten.  Zo vormde mijn eerste styling aanleiding tot slapeloze nachten die ik zo vergat toen de bruidegom met blinkende ogen liet weten dat hij het prachtig vond.  Zo zal ik zonder twijfel bezorgd zijn of de eerste 12-jarige die ik over een paar maanden in een persoonlijke viering over die mijlpaal begeleid het niet saai zal vinden.  Zo hoop ik nog steeds op die eerste pasgeborene die ik mag verwelkomen met een alternatief voor het doopsel, hoewel het ‘hoe’ daarvan ook in mijn hoofd nog vorm moet krijgen.  Zo zal mijn eerste start-to-finish event planning me wel wat kopbrekens bezorgen.  Maar iemand zei ooit dat het echte leven begint waar je comfortzone eindigt en wat voel ik me leven.

Dat 34 bestellingen op 36 weken best wel een succes mag genoemd worden en dat ik daar dan ook trots op ben.  Dat een conversie van kennismakingsgesprek tot verkoop van net geen 95% me een meer dan behoorlijke verkoopster maakt.  Dat het plaatje dan toch nog niet helemaal klopt, is dan weer wat frustrerend.  Ik ben er echter het type niet naar om een uitdaging uit de weg te gaan.  Er is nog werk aan de winkel, maar hé, wat had ik dan verwacht na minder dan een jaar.  Ik ga er nog harder voor dan ik al deed.  Want nu heb ik pas echt iets te verliezen.  Nu is het maken of kraken.  Voldoende winst maken om mijn levensstandaard aan te houden of inboeten.

Ik contacteerde vandaag alvast 2 uitvaartcentra.  Waarom zou je niet het leven vieren dat je dierbare had eerder dan (of naast) rouwen om diens dood?  Waarom zou dat allerlaatste moment geen Fairytale Moment kunnen zijn?  Das misschien een stap te ver, maar luisteren naar het verhaal van de overledene en dat vertalen in een mooi herinneringsmoment, is een eerste stap waarvan ik geloof dat ik die kan nemen.  Ik geloof dat dankzij een goed gesprek met een vriendin met ervaring in palliatieve zorg.  Zo eentje die me hoorde twijfelen en dat zelf geen seconde deed over mij helpen.  Zo’n vriend(inn)en heb je nodig en ik kon op ze rekenen de afgelopen maanden.  Om me op tijd en stond wat peptalk te geven.  Om te helpen met heel praktische zaken.  Om de successen te vieren.  Stuk voor stuk kanjers.

Uitvaartcentra dus.  Ik hoop dat ze me een kans geven.  Al ga ik deze diversifiëring echt stap voor stap aanpakken.  Met enige voorzichtigheid achterhalen of ik dit pad wil bewandelen.  Of dit niet alleen een voor de hand liggende, maar ook een voor mij doenbare uitbreiding van mijn aanbod is.  Om het met de woorden van Abraham Lincoln te zeggen: “The best way to predict your future is to create it”.  On it!