1 jaar bloggen – een feest of een begrafenis?

Vandaag precies 1 jaar geleden zette ik fairytales.live online.  Tijd om de balans op te maken van 1 jaar bloggen.  Wat had ik er nu eigenlijk precies van verwacht en wat is er werkelijk van geworden?  Maar vooral ook: gaat het nu verder en zo ja, hoe dan?

Eerst iets over statistieken.  Ze zijn verslavend.  Nog steeds bekruipt me een angstig gevoel telkens ik op ‘publiceren’ klik.  Eerder van het opgewonden dan beklemmende soort, maar toch.  Het blijft spannend om mijn hersenspinsels vrij te geven aan het hele wereldwijde web om bewonderd, afgekeurd of – misschien wel het ergst van al – totaal genegeerd te worden in de massa aan content die dagelijks geproduceerd wordt.  Met het lanceren van zo’n wordpress blog, krijg je die statistieken er dus gratis bij.  Ze leren je hoeveel bezoekers je website krijgt, hoeveel artikels of pagina’s en dewelke ze bekijken, op welke links ze klikken enz.  Of dachten jullie echt dat je ook maar iets ongezien kan doen op het internet? 🙂  Als dat knopje ‘statistieken’ een ouderwetse toets zou zijn, dan was het intussen al helemaal afgesleten…  Om maar te zeggen dat ik er dus vaak op klik.

Statistieken

 83 berichten publiceerde ik het afgelopen jaar.  2674 mensen bezochten mijn blog.  9966 keer werd een artikel gelezen.  De lanceringsmaand was de topmaand tot hiertoe – nieuwe bezems vegen goed – al kwam vorige maand aardig in de buurt.  De lanceringsmaand was ook de absolute topmaand wat aantal berichten betreft.  Dat was ook het initiële plan natuurlijk, mijn maand ouderschapsverlof documenteren.  In september lukte het nog bijna elke week iets te schrijven en oktober was een absoluut dieptepunt.  Maar ik herpakte me en vanaf dan lukte het toch om vrijwel elke week minimaal één blog online te gooien.

Indrukwekkende cijfers?  Absoluut niet.  Het maakt me plankton in de zee van mamabloggers.  De waarde van een blog wordt hoofdzakelijk gemeten adhv zijn aantal volgers en met mijn 86 kom ik dus niet ver.  Als ik alle regels van de kunst volg en dagelijks iets op Facebook zet – liefst met een filmpje of veel kinderfoto’s blijkbaar – dan slaag ik er wel eens in om meer dan 1000 mensen te bereiken op datzelfde Facebook.  Voor wat dat dan waard is, want de definitie van ‘bereiken’ op Facebook wil zeggen dat iemand er langs gescrold is in zijn veelal eindeloze newsfeed.  Als er geen engagement is – ze hebben geklikt, gedeeld, gereageerd, een dikke duim of nog beter hartje gegeven – stelt het eigenlijk niet veel voor.  Mijn topbericht werd 242 keer gelezen.  Plankton dus.

Intussen publiceerde ik wel mijn eerste artikel op Maison Slash – daar had ik geweldig naar uitgekeken, maar eigenlijk viel het behoorlijk tegen wat gegenereerde trafiek betreft.  In tegenstelling tot de andere drie posts die ongevraagd werden opgepikt op andere sites of Facebook pagina’s en het daardoor wel beduidend beter deden (Pimpamparty, Workshop hairstyling met kids en Checklist voor het communiekantje).  Ik lieg een beetje, aan de organisatrice van de hairstyling workshop heb ik wel zelf gevraagd of ze de review wilde delen.  Dat deed ze met plezier en was een win-win voor beide partijen.  Voor wie nog op zoek is naar tips en me na voorgaande statistieken nog geloofwaardig acht: een gevatte of interessante reactie op een andere blog levert ook meestal wat extra bezoekers op!

Feesten of rouwen?

Zal ik er dan maar mee ophouden?  Dacht het niet!  Na het schrijven van de vorige, doodeerlijke paragraaf bekroop de waarom vraag me toch wel even.  Ik herlas ze nog een keer, die allereerste blog en mijn ‘over‘ pagina.  Hmm, dat netwerk van ouders opbouwen is nog niet echt gelukt.  Dat business plan begon even heel concreet te worden en is dan jammer genoeg ook weer stilgevallen.

Vind ik het dan op zijn minst nog steeds leuk?

Ja.  Het is een hobby geworden.  Hij mag mee op het lijstje van wat dan ook als het maar met een goeie vriend(in) is, sporten, lezen, eten en drinken.

Zou mijn weliswaar kleine schare trouwe lezers dat ook vinden?

De reacties die ik te horen krijg zijn alvast positief.  Mogelijk zwijgt al de rest gewoon of negeren ze mijn recentste hobby volledig (hmm, zou dat de reden zijn?).  In ieder geval zijn ze er wel echt, die positieve reacties.  Van de schooldirectrice bijvoorbeeld, die wanneer ze me ziet steevast vraagt of ik er een blogje van wil maken (ik zie haar hoofdzakelijk bij heuglijke gebeurtenissen als de communie, het schoolfeest ed).  Of via mijn schoonmoeder wiens collega’s blijkbaar enthousiast volgen.  Mijn trouwste fans zijn trouwens mijn familieleden: op mijn (schoon)moeder, zus en man kan ik altijd rekenen voor een like, share of comment (waarvoor dank!).  Met stip de leukste reactie kreeg ik toen ik in een gezelschap van bloggers vertoefde (grote vissen :)) en iemand na het horen wat mijn blog was enthousiast uitriep dat ze me kende.  Ttz dat ze me niet kende, maar toch een beetje wel want dat ze mijn blog las en heel erg leuk vond.  Geweldig was dat.  Af en toe vergeet ik het publieke karakter van wat ik hier neerpen wel eens en dan ben ik heel verbaasd hoe iemand weet wat hij weet.  Tot ik dus weer besef dat ik het gewoon zelf het internet op gooide.

Zouden mijn dochters er ooit wat aan vinden om de verslagjes van hun kinderjaren te lezen?

Tja, geen idee.  Ze weten dat mama blogjes schrijft, maar voor hen betekent dat gewoon dat ze wat vaker moeten poseren en mama geregeld met de laptop op schoot in de zetel zit. Misschien hebben ze ook wel door dat het hun al wat extra uitstapjes heeft opgeleverd – “Ga je hier een blogje van maken mama”, vragen ze dan.  De oudste zou ze best al kunnen lezen.  Maar net zoals ik het vreselijk vind wanneer mijn man over mijn schouder komt kijken als het artikel nog niet af is, scherm ik de blog ook af voor mijn dochters.  Een beetje uit angst dat ze zouden concluderen dat ik dat hele ouderschap een geweldige opgave vind.  Ik ben veelal positief denk ik, maar misschien dat ze mijn zin voor humor en dramatiek toch niet altijd zullen snappen.  Eigenlijk toch een beetje flauw van me, ik neem me bij deze voor mijn dochters wat meer te betrekken!  Het is misschien zelfs een keigoed idee om Amelie aan het eind van elke blog haar ‘2 cents’ te laten toevoegen.  Ze kreeg de schrijfmicrobe alvast door want houdt ervan om verhaaltjes neer te pennen.

Conclusie en verzoeknummer

Zolang ik het leuk vind en jullie me niet smeken ermee op te houden, ga ik er maar mee door.  Een hobby beoefen je vooral voor jezelf toch?  Dat neemt niet weg dat een beetje aanmoediging altijd wel leuk is.  Dus vindt je mijn schrijfsels toch best aangenaam om lezen, doe me een lol en like de Facebook-pagina.  Of schrijf je in om nieuwe blogs via mail te ontvangen (via het menu rechtsboven).  Of schrijf eens een reactie.  Altijd leuk om mijn lezers iets beter te leren kennen en met iets minder onzekerheid op die ‘publiceer’ knop te klikken.  Bij voorbaat een dikke merci!

Voilà, nu ga ik een fles champagne opentrekken en een blogfeestje bouwen.  Ik ontdekte het afgelopen jaar het bestaan daarvan en er komt eigenlijk helemaal geen champagne bij te pas, maar dit ter zijde.  Aangezien ik dit jaar jammer genoeg niet de start van een maand ouderschapsverlof kan vieren, beschouw ik de verjaardag van mijn blog als een bijna even goed excuus.  Schol!