De eerste communie

Plof.  Dat was het enige wat je na negen uur gisterenavond nog hoorde in huis.  Het geluid van de zetel dus.  Moe, maar gelukkig na een zeer geslaagd communiefeest.  Ik had nochtans niet te klagen aangezien we ervoor kozen het feest op restaurant te vieren.  Met die keuze ben ik achteraf heel blij, minder voorbereidings- en geen opruimstress!

Op zondag hielp ik de kerk decoreren, zette ik kindjes in bad, lakte ik 30 nagels en oefende ik de kapseltjes (nog) een keer.  Na het ‘stoefen’ over mijn workshop waren de verwachtingen nogal hoog gespannen…  Ik werkte me ook al in nesten door tegen een mama in het bijzijn van haar dochter te zeggen dat een watervalvlecht echt niet moeilijk was.  Waarop de dochter haar mama stralend en heel hoopvol aankeek en ik een vernietigende blik kreeg van de blijkbaar niet-zo-handig-met-haar-moeder.  Oeps…

Voor de decoratie in de kerk koos ik voor onderstaande opties, weliswaar met wit en goud.  Ik kocht het materiaal op goed geluk, de afstemming met de andere ouders was niet echt van de grond gekomen (lees ook Checklist voor het communiekantje).  Gelukkig kon iedereen zich erin vinden.

Voor de stoelen aan het gangpad gebruikte ik een witte bloem (uit plastiek, normaal echt niet mijn ding maar die ik in Ava vond, waren echt OK), gouden en witte linten en een witte pluim.

De ballonnen aan het oksaal (de orgelgalerij of het balkon in de kerk, toegegeven, dat heb ik even opgezocht :)) bleken in uitvoering niet zo evident.  Ik blies ze licht op, vulde ze met een beetje rijst en blies ze dan helemaal op.  Ik koos echter voor iets te kleine ballonnen wat het moeilijk maakte om ze op te blazen met de rijst.  En de rijst zorgde er effectief wel voor dat ze mooi naar beneden hingen.  Er was ook veel lint nodig om ze laag genoeg te laten hangen.  Dus twee tips uit ervaring: kies een voldoende grote ballon en neem gewoon inpaklint – dat is veel goedkoper en het resultaat is even mooi.

De juffrouw had bogen voorzien waaronder de communiekanten liepen onderweg naar het altaar.  Die werden ingepakt in crêpepapier en versierd met witte papieren bloemen (vrij makkelijk te maken uit een wit servet – zie servettenbloem) en dezelfde gouden ballonnetjes.  Ik zou het resultaat graag tonen, maar vergat het te fotograferen…

Op zondagavond leverden we ook de tafeldecoratie af in het restaurant.  Het was op zijn minst heel duidelijk aan welke tafel ons gezelschap zat 🙂

Maandagochtend stond ik om half zeven op.  Ik had bedacht dat de enige manier om mezelf rustig klaar te maken was door dat te doen terwijl de rest van het gezin nog sliep.  Ik douchte en deed mijn make-up dus in alle stilte en knoeide vervolgens zo lang met de stijltang dat mijn dochters toch al in de badkamer stonden voor ik aangekleed was…  Echter, niets zo goed voor je zelfvertrouwen als de adoratie van twee kleine meisjes die hun opgemaakte mama met krullen (lang leve de beach wave hype waardoor wat glooiingen plots een volwaardig kapsel vormen) mòòi vinden.

Ik stuurde ze nog even naar beneden voor ontbijt in pijama bij de iPad (het was tenslotte een feestdag) waarna ze een voor een tot prinsessen omgetoverd werden.  De watervalvlechtjes lukten wonderwel en ze waren net klaar toen de eerste gasten toekwamen.

Mijn man had er intussen een bezoekje aan de bloemist opzitten.  Eén van de mama’s had er op gewezen dat de juffen wel een cadeautje verdienden voor al hun werk om onze kinderen klaar te stomen voor hun communie.  Ik stelde voor om ze elk een roos te laten afgeven aan hun beide juffen en dat werd enthousiast onthaald.  We zorgden wel voor een licht chaotisch momentje in de mis toen de juffen tijdens hun dankwoordje verrast werden door 16 kinderen met elk 2 rozen.  Het was mooi om zien hoe ze heel gedisciplineerd (hoewel we ze niet op voorhand hadden geïnstrueerd) een voor een naar voor gingen om hun rozen af te geven.

Een mooi moment in een mooie viering.  Ik moet toegeven dat ik verre van een kerkganger ben en mijn sterkste associatie met een mis verveling is.  Priester Jan Lagae maakte er echter een leuke, ontspannen ceremonie van waarin de kinderen sterk betrokken werden.  De live gitarist en zanger van Baby Dry (de laatste was niet toevallig ook de vader van een communicant) deden de kinderen het beste uit hun stembanden halen.  En die laatsten zagen er beeldig uit en glimden van trots en ook een beetje van de zenuwen.  Aandoenlijk.

Na de mis volgde een overvloed aan eten, drinken, spelen, babbelen en cadeaus.  Een geslaagd feest met andere woorden.  Eén traditie blijft toch een beetje vreemd: het ijslam.  Om te beginnen werd het een ‘zwart schaap’ aangezien Amelie niet graag vanille ijs lust.  Gelukkig camoufleerde de kok het met een laag slagroom 🙂  Toen ze haar een groot mes in de handen duwen om dat lammetje te onthoofden en zijn bloed (in de vorm van frambozencoulis) te laten vloeien, vroeg ik me toch af wie dit ooit verzonnen heeft.  Het Internet leert me dat het echt een Christelijke traditie is.  Het lam – ik citeer – symboliseert Jezus Christus die de zonden van de mensheid heeft weggenomen.  Dus we onthoofden…

Ze houdt er, naast alle mooie herinneringen in haar hoofd, ook een heel leuk fysiek aandenken aan over in de vorm van haar ‘gastenboek’.  De invulposter was een groot succes.  De gasten hebben van jong tot oud hun best gedaan om er iets moois van te maken.  Hij krijgt dan ook een ereplaats aan de muur in haar kamer.

Eén ding vergat ik.  De kaartjes.  Ik koos voor een snoepdoosje met een foto en de datum om uit te delen aan de gasten.  Net na de mis kreeg Amelie echter al van veel klasgenootjes een communieprentje.  En vandaag op school volgden er nog tal van kaartjes.  Die had zij dus niet.  Evenmin had ze genoeg snoepdoosjes om uit te delen.  Die traditie had ik dus gemist.  Ik maak het goed, met een beetje vertraging.  Al zal ook dat wel meevallen, kom op Smartphoto 🙂