Haast en spoed is zelden goed

Je haasten, is dat iets dat je moet leren?  Ik denk het wel.  Ik denk ook dat het moeilijk is.  Het lukt mij alleszins voorlopig niet om het mijn kinderen bij te brengen.  Misschien doe ik het ook verkeerd.  Moeten zij me afleren om me de hele tijd te lopen haasten in plaats van dat ik het hen bijbreng.  Maar dan kom ik voortdurend overal te laat.  Schromelijk overdreven conclusie en op zich pak ik door me te haasten niet de grondoorzaak aan.  Die is, nu ik erover nadenk, wellicht dat ik meer tijd moet voorzien zodat mijn ‘zen-kinderen’ geheel op hun eigen ritme toch tijdig zijn waar of doen wat ze horen.  Dat begint dan wellicht wel met hen ’s morgens aansporen zich te haasten om op te staan.  En zo zijn we weer bij af…

Uit het leven gegrepen – mijn ochtend:

7u50 Celeste en ik kwamen net beneden, aangekleed en wel.  Amelie was nog in de badkamer.

Ik: “Celeste, wat wil je eten als ontbijt en welk fruit wil je meenemen naar de school?”  Celeste speelt met de poes.  Ik drink een glas water en roep: “Amelie, lukt alles?”

Amelie: “Ja”.

Ik: “Celeste, wat wil je nu eten?”

Celeste: “Yoghurt met suiker.”

Ik: “De yoghurt is op.  Je kan een boterham eten of cornflakes.”

Celeste: “Een boterham met choco.”  Ik smeer een boterham terwijl ik Celeste aanspoor om aan tafel te komen zitten.  Dat lukt.  Ik roep: “Amelie, wat ben je nu nog aan het doen?”.  Ze antwoordt: “Ik kam mijn haar.”  Ik vraag Celeste nogmaals welk fruit ze nu wil.  Ze wil een clementine.  Er is er gelukkig nog eentje.  Ik roep naar Amelie dat ze nu echt wel moet komen eten en vraag welk fruit zij wil.  Je raadt het al: “een clementine”.  Een appel is gelukkig ook goed.

8u04 Amelie komt de trap af.  Eindelijk.  Ik vraag wat ze wil eten.  Ja hoor: “Yoghurt met suiker.”  Ik herhaal dat de yoghurt op is en vervloek in stilte mijn echtgenoot die maar 1 pak yoghurt meebracht afgelopen weekend.  Ze kiest ook voor een boterham met choco. Ik wijs mijn meisjes er op dat het 5 over acht is en ze nog niet klaar zijn met eten.

Ik neem een kom cornflakes en eet die haastig op.  Mijn dochters niet, die peuzelen heel rustig aan hun boterham, alle tijd van de wereld.  Ik geef aan dat we over 5 minuten moeten vertrekken.  Ze kijken me even aan en doen rustig verder.  Ik ga naar buiten om mijn motor vast te laten draaien, tijd om te krabben zal er niet zijn vanmorgen.

Ik kom terug binnen en maan de meisjes aan dat ze ECHT NU DIE BOTERHAM moeten opeten.  Het lukt Celeste.  Amelie heeft er één van de twee op en zegt dat ze genoeg heeft. Ik zucht een keer en zeg dat ze hun schoenen moeten aan doen.  Ik verzamel sjaals, mutsen en handschoenen.  Celeste wil geen handschoenen.  Het is 8u20.  Ze gaan naar buiten zonder boekentas.  Ik vind mijn sleutels niet.  Ik verlies mijn geduld, roep dat ze zich moeten haasten, duw ze naar de auto die gelukkig net voldoende ontdooid is.  We komen om 8u27 aan op school, er is een parkeerplaats vrij voor de poort.  Celeste heeft koude handen.  Ik zeg maar niets.  Ik geef ze een zoen, wuif nog eens en haast me naar de auto.  Terug naar huis om die sleutels te gaan zoeken.  Ik besef dat ze hun tanden niet gepoetst hebben.

Ik blijf zitten met het overweldigend gevoel dat dit beter moet kunnen.  Het ging ook een tijd beter, tijdens de eerste dagen van het Ochtendritueel.  Toen sprongen ze uit hun bed bij de eerste tonen van de wekker, deden flink alles zelf en hadden nog tijd over om te spelen.  Maar die motivatie duurde niet heel erg lang.  Ze houden er gewoon een ander ritme op na.  Ik noem het treuzelen, zij vinden dat ik me altijd haast.  De waarheid ligt zoals steeds in het midden.  Hoort het bij deze fase van het ouderschap dat je doorlopend ‘doe dit’, ‘doe dat’, ‘doe voort’, ‘hup hup’, ‘antwoord nu eens’, … loopt te roepen?  Of is dat enkel hier het geval?  Ik hoop dat dit een fase is.  Ik hoop ook wel dat ze wat van die zen houden.  Dat naar de klok kijken en je schouders ophalen.  Het helpt dat ze de klok nog niet echt goed kennen.  Vijf minuten zijn een eeuwigheid, ongeacht of het nu 5 minuten wachten zijn tot er iets leuks gebeurt of ze 5 minuten hebben om vertrekkensklaar te zijn om naar school te gaan.  Ze hebben nog niet geleerd zich te haasten.  Eigenlijk is dat helemaal niet erg.  Maar vraag het me morgenvroeg nog eens…