Schooldagen voor workaholics

Toch altijd weer een beetje wennen, die eerste dagen na een schoolvakantie.  De eerste dag zijn de kinderen gemotiveerd, maar blijk ik de routine wat kwijt te zijn.  Naarmate de week vordert, raak ik weer terug in de routine maar daalt de motivatie en stijgt de vermoeidheid van de kinderen.  Zo kwamen we al twee dagen net als de bel ging toe aan de schoolpoort. Net op tijd is op tijd.

Beide dochters kregen een wekkerradio cadeau (onder andere…).  Zo eentje die eerst radio afspeelt en dan heel hard begint te piepen waardoor ze wel uit hun bed moeten om hem af te zetten.  Beter dan de momo waarnaar ik in Ochtendritueel verwees want die negeerden ze nog weleens.  Ik overweeg om onze wekker – hetzelfde principe – ook aan de andere kant van de kamer te zetten zodat mijn Man eveneens uit zijn bed moet om hem af te zetten 🙂

De wekker start om 7u20 met muziek en gaat om 7u30 over op gepiep.  Staccato.  Toch nogal krap zo blijkt, ik ga hem morgen stiekem wat vroeger zetten.  De routine om ’s avonds alvast hun kleding klaar te leggen is nooit in voege geraakt.  Ze moeten, behoudens grote vlekken en scheuren (je staat versteld hoe zo’n kind soms thuiskomt), 2 dagen dezelfde outfit dragen.  Wassen en vooral strijken zijn nu eenmaal niet mijn grootste hobby’s.  Eén dag op twee is er dus alvast geen discussie over de outfit.  Het tempo waarmee ze de rest van hun ochtendritueel afwerken durft nogal eens variëren (Haast en spoed is zelden goed blijft hun motto).  Zo dus ook ons uur van aankomst aan de schoolpoort.  Toch altijd een opluchting als ik het gehaald heb en niet terug moet voor een zwemzak (toch al een paar keer gebeurd, het visje kleuren in de agenda om ons arme ouders aan zwemvrijdag te herinneren blijkt bij de juf dan weer niet zo’n routine.  Of bij mijn kind.).

Twee keer per week doet ik dat normaal.  Dat is al een heel erg vastgeroeste afspraak sinds de dochters naar school gaan.  Mijn Man brengt ze op dinsdag, woensdag en vrijdag en dan haal ik ze op.  Ik breng ze op maandag en donderdag en dan haalt hij ze op.  Onze agenda’s zijn er op afgestemd, geen vergaderingen later dan 17u op mijn ‘haaldagen’.  Ik hoor van vrienden dat ze vaak gaan voor iemand die de ochtend- en iemand die de avondshift doet, maar wij wisselen dus af.  ’s Avonds kunnen doorwerken is niet hetzelfde als ’s ochtends vroeg beginnen (we hebben beiden geen 9-5 mentaliteit noch job).  Diegene met de ‘avondshift’ kookt ook.  Onze meisjes moeten nog warm eten ’s avonds, ze wisten me te overtuigen dat het eten op school toch niet zo lekker is.  Ook wel een stevige shift dus. Aankomst op school rond half zes, soms nog snel naar de bakker, eten maken, huiswerk nakijken (dat gelukkig meestal in de opvang wordt gemaakt), in bad (om de 2 dagen) en dan in de zetel ploffen voor nog een half uurtje TV.  Dan komt de andere meestal toe.  Ik probeer in ieder geval om er ten laatste te zijn wanneer ze gaan slapen.  Vandaag was een uitzondering, we hadden gewisseld.  Ik heb ze vanmorgen naar school gebracht, maar was desalniettemin om 6 uur al thuis.  Rustige werkdag.  De kinderen waren blij, doch zeer verrast.  Mijn Man ook, onverwachte versterking tijdens zijn shift.

Mijn vroege thuiskomst deed me wel weer vaststellen dat de meeste gestelde vraag aan papa dan is: ‘Waar is mama?’.  Misschien werk ik de volgende keer toch maar wat langer 🙂

Soms is het een goed geoliede machine.  Soms lijk ik achter mezelf aan te hollen en loop ik mijn kinderen bevelen naar het hoofd te slingeren.  Meestal hangt het meer van mijn ‘state of mind’ af dan van de kinderen.  Rustig blijven werkt in ieder geval het best.  Ik las daar onlangs volgende herkenbare blog over: Hoe bedoel je je kind moet luisteren?  Helemaal waar denk ik, maar soms ontbreekt het me aan het geduld.  Maar ik ga er wel bewust mee om.  De ene dag lukt het al beter dan de andere.  Volgende week zal het weer beter lukken dan deze week.  Dan is die routine daar weer.