Starting up-date: One day is vandaag

Ooit wil ik mijn eigen bedrijf opstarten.  Mijn eigen baas zijn.  Dat vertelde ik jarenlang als mensen mij vroegen naar mijn ambities.  Of liever mijn dromen.  Ik verzon hier en daar weleens een business idee.  Maakte zelfs business plannen.  Om die dan weer in de koelkast te stoppen.  Altijd meer redenen om het niet te doen dan wel.  Tot afgelopen oktober.  Toen er plots geen redenen meer leken te zijn om het niet te proberen doen.  Ik volgde genoeg management cursussen om dat woord uit mijn woordenboek te schrappen: proberen bestaat niet, je moet gewoon doen.  En dus deed ik.

Ik zette een website online en maakte visitekaartjes.  Mijn nieuwe titel?  Storyteller.  Verteller van verhalen.  Niet zomaar verhalen.  Sprookjes.  Niet de mijne, liefst die van anderen.  Sprookjes van mensen die hun omgeving willen beroeren.  Die hun naasten willen laten weten hoe ze hun verdere levenspad zien en wie daar onlosmakelijk mee verbonden zullen zijn.  Maar die niet zo vlot ter pen of rad van tong zijn en wel wat hulp kunnen gebruiken.  Verhalen over de mijlpalen in hun leven, hoe ze daar zijn gekomen en wat de volgende zullen zijn.  Of totaal andere vertelsels en schrijfsels. 

Ik hou daar namelijk van.  Hoe erg ontdekte ik terwijl ik de afgelopen maanden het privilege had er heel veel te horen.  Stuk voor stuk mooie, ontroerende, grappige en vooral authentieke verhalen.  Echt gebeurd, echte mensen.  En nu is de tijd aangebroken om ze te delen met een publiek.  Tot dusver luisterde ik vooral.  En deelde ik stukjes tekst met mijn klanten om af te toetsen of ik het goed had.  De inhoud, maar vooral dat stukje magie.  Net genoeg humor, de juiste dosis spanning, hier en daar een zweem van een traan.  Overwegend informeel, maar toch ook officieel wanneer dat zo hoort.  Want mijlpalen hoor je met enige sérieux te bejegenen. 

Ze zeiden dat het goed zat.  Bestelbonnen werden ondertekend.  Tot dusver nog steeds allemaal.  Dat ik het eigenlijk nog nooit gedaan had, gaf ik met een klein hartje toe wanneer ze om referenties vroegen.  Het bleek geen probleem.  Ze vertrouwden mij op basis van het gesprek en die eerste geschreven woorden.  Ook ik wilde elke keer heel erg graag hun verhaal vertellen.  Soms liepen die gesprekken als een trein, overreden ze me met een TGV van verhalen en anekdotes waardoor mijn vingers aan even hoge snelheid over het toetsenbord van mijn iPad moesten vliegen.  Soms verliep het wat stroever en moest ik de verhalen losweken.  Ze dachten dat er niet veel te vertellen viel, maar stille waters diepe gronden bleek waar.  Het geven en krijgen van zo’n inkijk in iemands geschiedenis schept een band.  Met elke mail verloopt het contact vriendelijker.  Waar ik nog handjes schud tijdens het kennismakingsgesprek voelt het heel natuurlijk om een kus te geven wanneer we het grote moment bespreken.  Tegen dan weet ik zoveel over hen dat het lijkt of we mekaar al jaren kennen.  Zij weten niet veel meer over mij, maar het delen van die verhalen over zichzelf lijkt hetzelfde effect te hebben.  

One day, zei ik dus zo vaak.  Wel vandaag is het dus zover.  Vandaag lever ik mijn eerste afgewerkte ‘product’ af.  Oh ironie, nadat ik zo vaak zei dat ik graag voor ‘kinderfeesten’ wilde doen wat al zo ingeburgerd lijkt voor huwelijken, een alternatieve ceremonie, maar dat dat veel moeilijker bleek, zal mijn eerste verhaal dat van een 8-jarig meisje zijn dat haar lentefeest viert.  Haar mama – ze mag het gerust weten 🙂 – bezorgde me nogal wat grijze haren.  Ik wilde voor deze eerste keer namelijk goed voorbereid voor de dag komen.  Tijdig beginnen, niets aan het toeval overlaten enzo.  Maar ze was er nogal gerust in.  Trok zich van mijn deadlines niet veel aan.  Beantwoordde gemiddeld de helft van de vragen in mijn e-mails en veranderde al eens van gedachten.  Zo kwam het dat ik gisteren nog een behoorlijke to do lijst af te werken had en toch last had van enige stress.  Ik was bijna vergeten hoe dat voelde.  En het was eigenlijk niet nodig, want het raakte mooi op tijd af en eigenlijk was ze gewoon heel meegaand en no nonsense.  Een vrouw naar mijn hart, achteraf bekeken.

Dat ik dus mijn stinkende best ga doen om het feestvarken, haar ouders en al hun gasten een memorabel fairytale moment te bezorgen.  Natuurlijk vind ik het spannend.  Het is een beetje een baby die je aan de wereld toont en waarvan je hoopt dat niemand hem lelijk zal vinden.  Ze zullen het misschien net als bij baby’s niet durven zeggen moest het wel zo zijn.  Hier en daar zal er ongetwijfeld toch wel iemand zitten die net zo min als ik beschikt over een poker face.  Of iemand die dan weer in tegenstelling tot mij heel assertief duidelijk zal maken wat ie er van vond.  Feedback is altijd goed, zolang je er maar iets uit leert.  Ik ga een spons zijn voor feedback.  Ik wil leren.  Ik wil hier steengoed in worden.  Want ik doe dit zo graag…

Mijn ‘one day’ is dus vandaag.  Na vandaag volgen 4 huwelijksceremonies in 3 weken.  Ik zal snel veel leren.  Ik zal snel niet meer verlegen zitten om referenties.  Het zullen goeie zijn, dat ga ik niet proberen, maar afdwingen.  Want hard werken loont en reken maar dat ik er hard aan gewerkt heb om hun verhalen het voetstuk te geven dat ze verdienen, net als dat snuifje feeënstof dat ze magisch maakt.  Fairytale moments are about to get real.  Net zoals sprookjes dat zijn, ik hoorde er al zoveel…