Ik kreeg een wel heel bijzonder geschenk voor moederdag…

Vandaag was het moederdag.  En ik werd verwend met leuke zelf gemaakte attenties van mijn dochters.  Lang leve de meesters en juffen die er telkens weer voor zorgen dat kindjes hun mama ’s ochtends vroeg al kunnen ontroeren met knutselwerkjes en bijhorende gedichtjes.  Ik moet althans steevast even slikken voor ik ze uitvoerig bedank – ik ben echt een watje 🙂  Maar ik kreeg ook een Moederdag cadeau van de vader van mijn kinderen.  Hoewel ik dat eigenlijk niet nodig vind, ik ben immers zijn moeder niet toch?

Het was wel een heel bijzonder geschenk.  Eentje waar ik heel erg blij mee ben.  Al is Moederdag misschien een beetje een contradictorische timing ervoor…  Ik zie jullie in gedachten fronsen, waar heeft ze het over…  Awel, hierover dus:

Onze logeerkamer kreeg een extreme make over.  In plaats van een wat verwaarloosde ruimte waar rommel opgeslagen wordt die zelden nodig is en heel af en toe iemand slaapt, is het nu mijn thuiskantoor.  Mijn eigen plekje in huis waar ik hopelijk in alle rust en in opperste concentratie kan werken.  Ook wanneer mijn man thuis werkt.  Of wanneer de poetsvrouw rondloopt.  Maar vooral… wanneer mijn dochters thuis zijn.  Vandaar dus die wat rare Moederdag timing.  Kunnen ontsnappen aan de dochters was namelijk stiekem toch wel de reden waarom ik al een paar weken aan ’s mans hoofd zeur om die logeerkamer onder handen te nemen.

Ik vind het heerlijk om van thuis uit te werken.  Zodra iedereen ’s ochtends de deur uit is en de rust is weergekeerd, kruip ik met een theetje achter mijn PC.  Helemaal gemotiveerd om de uren tot de kinderen weer thuis zijn van de school optimaal te benutten.  Dat zijn er echter vaak te weinig.  Het is gelukkig niet zo dat ik niets meer kan doen zodra ze hier zijn, maar werk waarvoor enige concentratie nodig is, plan ik dan best niet.  En dat vind ik eigenlijk wel ok.  Op woensdagnamiddag is het al een ander verhaal.  Dan leg ik hen uit dat ik nog werk heb.  Ze kunnen zich vrij goed alleen amuseren, maar dat gaat wel veelal gepaard met veel discussies die ik moet ontmijnen.  Enfin, ik las al artikels waarin aangegeven wordt dat je kinderen moet leren zelf hun meningsverschillen op te lossen en best enkel ingrijpt als er fysiek geweld aan te pas komt.  Ik heb ongetwijfeld te weinig geduld en grijp dus (te snel) in.  Tot fysiek geweld leidt het nochtans zelden.  Tot tranen des te vaker.  Dat het 2 koppige steenezels zijn.  Een compromis sluiten of gewoon toegeven blijkt telkens een onmogelijke opgave.  En dus kom ik tussen en doe ik een poging ze zelf tot een oplossing te laten komen met zeer suggestieve vragen.  Of leg ik een compromis op.  Dat is afhankelijk van hoeveel geduld ik heb.  En dat geduld is dan weer recht evenredig met mijn werklast.

Naast die rol als ontmijningsdienst, heb ik nog vele andere rollen.  Die van entertainer, cateraar, allesweter, allesvinder, verpleegster, knuffelbeer, enzoverder enzovoort.  Veelal geen dingen die heel erg dringen.  Of die ze niet zelf zouden kunnen.  Maar als ik daar toch zit, kan ik mezelf net zo goed nuttig maken en achter mijn laptop zitten wordt niet als nuttig aanzien.  In hun kinderogen is dat zoals wanneer zij achter de iPad zitten.  Het is puur voor het plezier en je bent dan braaf en stil omdat het de kans vergroot dat je nog lang mag verder kijken.

Het werd me helemaal teveel op maandag 30 april.  U weet wel, de dag voor dinsdag 1 mei – dag van het niet arbeiden.  Ik had die dag een afspraak en informeerde bij de man of hij verlof dacht te nemen dan wel dat ik een grootouder diende in te schakelen.  Hij nam verlof.  Ik plande mijn agenda nog wat voller.  Waar mensen veelal enkel ’s avonds of op zaterdag kunnen afspreken, lukte het op zo’n brugdag ook overdag.  De dochters vonden het zeer verwarrend.  Zij hadden vakantie, papa ook.  Mama was thuis, maar die had geen vakantie?  Enfin, mama was dan weer wel en dan weer niet thuis.  Dat bleek aanleiding genoeg om me bij elke thuiskomst zeer hartelijk te ontvangen en mee aan mijn bureau te komen zitten/ staan/ hangen, onderwijl enthousiast vertellend wat ik zoal had gemist.  En beroep te doen op mij voor alle eerder vermeldde rollen.  Dat papa thuis was.  En dat die vakantie had en dus tijd om zich met hen bezig te houden.  Dat boeide hen matig.  Gelukkig had ik veel afspraken.  Verder kwam er van werken niet veel in huis.

Afgelopen zaterdag sloot ik me even op in mijn slaapkamer.  Zoals ik al schreef, was het D-day, de dag waarop ik voor het eerst een ceremonie zou begeleiden.  Ik was dus wel een beetje zenuwachtig en wilde nog even, in alle rust, mijn tekst doornemen.  En de enige plek waar ik even kon ontsnappen…  Ik had dus nood aan een eigen plek.  Een thuiskantoor.  Met een simpele regel voor de dochters: als mama daar zit, mag je enkel storen als dat echt moet.  Enfin, simpel, er zal wellicht een limitatieve lijst nodig zijn om die moetjes af te bakenen.  Maar goed, het zou dus mama’s plek worden.

Afgelopen weekend was weer een lang.  De man had zo lang getwijfeld of hij nu wel of niet zou werken op de brugdag, dat ik veiligheidshalve een logeerpartijtje bij de oma had geregeld zodat ik kon werken.  Maar uiteindelijk nam hij wel verlof.  De uitgelezen kans om hem nog een keer om die make over te vragen.  Hij ging aan de slag.  En had zijn zinnen erop gezet het ten laatste zaterdagavond af te werken, het zou zijn Moederdag cadeau voor me worden.  Het lukte – hubby rocks!  Er is nog wat decoratiewerk.  Er ontbreken nog wat plantjes.  En we moeten nog op zoek naar een slaapzetel.  Helemaal opofferen wilde ik die logeerkamer namelijk niet, dus eventuele logees mogen ook gebruik maken van mijn kantoor.  Maar de perfecte zetel is dus nog niet gevonden…

Er is nog één probleem met het resultaat van de make over.  De dochters vinden het geweldig.  Vooral dan de appelblauw-zeegroene muur.  Ze vinden mijn thuiskantoor prachtig.  Ze zouden er het liefst de hele dag vertoeven…  D’oh.  Dat was dus niet de bedoeling.  Ik deelde met plezier de cupcakes die Celeste me gaf voor moederdag.  Maar dit cadeau wilde ik niet delen.  Dat was nu net het hele punt.  Ik probeerde het uit te leggen.  Op een niet kwetsende manier.  Dat mama een bureau wilde.  Om rustig te kunnen werken ook wanneer zij er waren.  Ik legde de simpele regel uit.  Ze begrepen het.  Of ze dan hun kamer ook mochten verven.  In datzelfde blauw.  Hoezo, ze kunnen geen compromis sluiten?