Help, mijn kind heeft een tic!

Het viel al een keer eerder op, maar ik besloot er geen aandacht aan te geven.  Vorige week lukte dat echter niet.  We speelden ‘vlotte geesten’, best wel een stresserend spelletje eigenlijk.  Ze was aan het verliezen tegen de vlotte geest van haar zus en eigenlijk ook wel een beetje tegen de mijne.  Toen begon het dus.  Dat samentrekken van haar ogen.  En ik kreeg de slappe lach.  Wat een wrede moeder ben ik soms toch…

Het liep goed af.  Ze lachte met me mee.  Zei dat het toch wel vervelend was.  Dat ze dan ‘zo’ moest doen: ze sperde met haar vingers haar ogen open.  Het maakte me duidelijk dat het nog gebeurde en ze het dan op die manier probeerde te vermijden of onzichtbaar te maken.  Mijn arme, gevoelige kind.  Zou ze weten wat het is en zouden er al andere mensen – kinderen – mee gelachen hebben?  Ik zie zo voor me hoe ze gepest zou worden: “Jij hebt een tic!”.  Dan vroeg ik me af of kinderen dat woord kennen?  Misschien is het wel eerder iets waar wij volwassenen soms de spot mee drijven wanneer we het zien.  Achter de rug natuurlijk, zo zijn we wel.

Het moment ging voorbij, we speelden en besteedden verder weinig aandacht aan het gefrons.  Hoewel we af en toe opnieuw begonnen te lachen wanneer we mekaar aankeken.  Het werkte uiteindelijk vooral de jongste op haar zenuwen als we weer het spel onderbraken omdat we te hard moesten lachen.  Ik heb het er sindsdien niet meer met haar over gehad.  Ik wil er niet teveel aandacht op vestigen.  Haar niet het idee in haar hoofd praten dat het erg is.  Is dat eigenlijk de juiste aanpak?  Daar vind ik niets over terug op ’t internet.  Misschien ben ik wel teveel als die struisvogel…

Het blijft toch wel sluimeren in mijn hoofd.  Een hele tijd terug was het een ‘zenuwhoestje’.  Iets tussen het schrapen van haar keel en een hoestje in.  Best vervelend.  We spraken haar er op aan en vroegen om het niet te doen, denkend dat het ‘controleerbaar’ was.  Wellicht was het ook een tic.  Die kan je onderdrukken, maar dat kost het kind een serieuze inspanning.  Dat las ik op het internet.  Typisch voor deze tijd, als je het niet weet, ga je zoeken op Google…  Het leek wel te werken want het ging over.  Dat zenuwhoestje heeft ze niet meer.

“Vijf tot tien procent van de kinderen in de lagere school heeft ooit een tijdje last van een tic.”, zo las ik in een artikel van prof. dr. Jean Steyaert.  Dat is best veel!  “De oorzaken zijn uiteenlopend: erfelijke factoren kunnen een rol spelen, net zoals periodes van stress.”  Erfelijke factoren lijken me niet van toepassing, ik zou alvast niet weten van wie ze het dan erfde.  Heeft ze dan stress?  Daar is op zich geen reden voor, maar ik merk wel dat ze daar wat aanleg voor lijkt te hebben.

Ik schreef al eerder ‘mijn gevoelig kind’.  Dat is ze ook echt.  Ze heeft een enorm inlevingsvermogen.  Ze kan heel erg verdrietig zijn om ruzie op school.  Ze jaagt zich daar enorm in op en weet niet hoe ze ermee om moet gaan.  Ze loopt weg en wil even met rust gelaten worden, maar dat begrijpen andere kinderen niet altijd.  Ze zien het als een spel en lopen achter haar aan.  Tot ze doodmoe is.  Mijn hart breekt wanneer ze zoiets verteld.  Ik probeer haar te helpen door haar aan te raden het met woorden op te lossen.  Dat lukt haar niet altijd.

Toen we op vakantie naar de sterrenhemel keken, hopend een vallende ster te zien, vertelde ze spontaan wat ze dan zou wensen.  “Dat er niemand in haar familie zou sterven. ”  Of ze zich daarover dan zorgen maakte?  “Niet echt, maar het was toch haar diepste wens.”  Ik dacht dat kinderwensen over cadeautjes of misschien in haar geval het krijgen van een hond zouden gaan…

Ik las verder in het artikel dat het meestal milde tics zijn die van voorbijgaande aard zijn.  Niet direct in paniek slaan dus.  Ze lijdt wellicht niet aan het syndroom van Tourette.  Hoogsensitief is ze denk ik ook niet.  Dat zocht ik dus ook al een keer op en het aantal vinkjes dat ik op de checklist kan markeren, is beperkt.  Ik hou het maar bij mijn lief, gevoelig kind.  Ik zie ze er alleen maar nog liever om.  En meestal is het een vrolijke, open, enthousiaste, lieve meid.  Thuis komt haar koppig kantje soms naar boven, maar daarbuiten is het een super braaf en rustig meisje, altijd lief en beleefd, echt zo eentje waar je als mama alleen maar trots op kan zijn.  Dus ja, een tic van voorbijgaande aard, zo erg is dat dan ook weer niet.

Hebben jullie kindjes er ook al ooit last van gehad?  Nog tips over hoe ermee omgaan?  Ze zijn welkom!