Sinterklaas, doe me een lol en zeg dat de poppenwagens en schommelpaarden uit voorraad zijn.

Het is nog niet eens november en hij doet alweer zijn intrede in mijn huis, de Sint.  Geen van mijn dochters is al op de hoogte van zijn geheim.  Dat er veel hulpsinten zijn en dat die niet altijd even ‘echt’ ogen, daar zijn ze het wel over eens.  Vooral die van de school blijkt nogal wat achterdocht op te wekken, er is iets met zijn baard.  Die beweegt mee wanneer hij praat.  Nu lijkt me dat nogal normaal gedrag voor een baard, maar wat weet ik er eigenlijk van.

Ze zijn er nog helemaal weg van, van die kindervriend.  Hij staat zelfs met stip op nummer één van het lijstje van mensen waar de oudste van houdt.  Dat las ik op een blad in haar geheime schuilplaats.  Die dus niet zo geheim is voor mama, maar laten we dat tussen ons houden…  Ik sta toch in de top 3, de kat moet ik ook nog laten voorgaan.  Tenminste papa geklopt.

Het begon allemaal in de Colruyt.  “Kijk mama, er is al snoep voor Sinterklaas.”  Ik negeerde de rayon.  Toen viel het eerste speelgoedboekje in de bus.  Er werd verlangend naar gekeken, maar ik raakte er mee weg dat het toch nog veel te vroeg was.  Toen waren er twee vriendinnetjes op bezoek die Amelie er op wezen dat hun brief voor de Sint al lang klaar lag.  Ah ja, er zat een speelgoedboekje in de brievenbus.  Het hek was van de dam.  Subtiel werd het boekje bovengehaald en noteerden ze op een post-it de bladzijden waarop het verlangde speelgoed prijkte.  Ik plooide en installeerde ze dan maar met papier, schaar en lijm aan de tafel.  Goed voor een heel uur ouderlijke rust.  Buiten dan die momenten waarop ze ruzie maakten over het boekje.  Er waren er twee, maar wat ze wilden uitknippen stond natuurlijk net in dat van zus.  Zuchtje.

Er rees een groot probleem toen ze aan het plakken begonnen.  Hoeveel dingen mogen er eigenlijk op de lijst?  Zeven, wist Amelie.  Zoveel had ze er vorig jaar gekregen van de Sint (hebben we dat echt gedaan???  D’oh…).  Weliswaar niet allemaal dingen van haar lijst, maar ze begreep dat hij zich enige vrijheid permitteerde.  Ik raadde aan om zo weinig mogelijk dingen te plakken.  Dan was de kans groter dat ze ze ook echt zouden krijgen.  De speech van veel kindjes die allemaal iets moeten krijgen, je kent hem ongetwijfeld.  Dat het misschien slim was om 1 duurder ding te kiezen en wat kleinere, goedkopere.  Dat zei ik ook nog.  Ze vond dat ze al best harde knopen had doorgehakt om haar lijst tot 7 items te reduceren.  Celeste strandde op 9, geen scrupules.

Het oog van Amelie viel op de folder.

“Kijk: zo doet dat kindje het!”.  Het werd even stil.  “Ah ja, wedden dat die zeker krijgt wat ze wil”, zei ik zelfvoldaan.  Ze keken nog eens naar hun brief.  Het was hartverscheurend.  “Weet je nog dat jullie er vorig jaar cijfers bij zetten om aan te geven wat je het allerliefst had?”, herinnerde ik hen.  Opluchting alom, wat een fantastisch idee.

cof

cof

Klus geklaard.  Of toch niet.  Er liep iets fout in de nummering, Celeste bracht nog wat correcties aan.

Om ze op te sturen was het toch echt nog wat vroeg vonden we.  De brieven liggen nu te wachten op hun kamer.  Ik hoop stiekem nog wat te kunnen bijsturen.  Ons huis zit echt niet te wachten op alweer een pop en al helemaal niet op grote poppenwagens.  En zag je dat schommelpaard?  Dat kwam van de BABY-pagina’s, dat zou toch genoeg moeten zijn om een achtjarige af te schrikken.  Tot hiertoe lukte ik er echter enkel in om het te doen zakken tot de zesde plaats.  De Sint zal zich weer heel wat vrijheden moeten permitteren, lijkt me zo.  Of een briefje over hoe het laatste schommelpaard naar een peutertje ging die er zo gelukkig mee is, zou dat werken?  Ik ga gewoon voor de top 3.  Tss, 7 dingen, de verwende nesten.

Liggen bij jullie de brieven ook al klaar?  Hoeveel mag er geplakt worden en brengt jullie Sint precies wat ze vroegen?  Oh ja, en vanaf wanneer ontdekken ze Zijn Geheim eigenlijk?