Internaatkamp

Ik zat nooit op internaat dus kan niet uit ervaring spreken, maar het woord wekt toch een negatief gevoel op.  Om een of andere reden zit in mijn hoofd dat het een plaats is voor kinderen met ouders die er niet voor willen zorgen.  Op niets gebaseerd, zuivere vooroordelen.  Waarom begin ik erover?  Mijn dochters zullen deze vakantie voor het eerst op internaatkamp gaan.  Zo noemen ze dat namelijk als het kind op de kampplaats blijft overnachten.  Niet zo’n jeugdbeweging kamp, maar een week in een specifiek thema met professionele monitoren.  Niet dat ik er niet voor wil zorgen, maar omdat zij het zo graag willen.

Mijn man werkt voor Proximus en krijgt voordelige voorwaarden bij Top vakantie.  Ik bekeek de brochure samen met Amelie en die begon met de ‘vakanties met overnachting’. We zagen er eigenlijk best veel die er heel leuk uit zagen, maar eentje stak er toch bovenuit voor haar.  Het ‘Ranger camp‘.  Een week helpen zorgen voor de dieren in een opvangcentrum voor verwaarloosde wilde dieren.  Haar ogen blonken bij het lezen van de omschrijving en dat werd alleen maar sterker na het bekijken van de website van De zonnegloed.  Amelie is gek van dieren, getuige het ponyrijden, de frequent terugkomende vraag naar een hond, haar liefde voor onze kat en bij uitbreiding alle levende wezens in en rond het huis.  Dit kamp is haar dus op het lijf geschreven.

Mama: “Amelie, dat is een hele week.  Dus van zaterdag tot zaterdag.  In West-Vlaanderen.  Je blijft daar slapen, zal er niemand kennen en wij zullen er niet zijn.

Amelie: “Wat is West-Vlaanderen?”

Mama: “Een provincie, zoals Vlaams-Brabant waar wij wonen.”

Amelie: “Ok.  Ik wil gaan.”

Mama: “Ben je zeker, want je zal er dus een hele week blijven slapen zonder ons?”

Amelie: “Ja, mag ik alsjeblieft?”

En dat was dat.  Ik kreeg al bijna tranen in de ogen bij het idee dat ik haar daar alleen zou achterlaten, maar zij wilde enkel zeker weten dat West-Vlaanderen niet een of ander raar oord was.  Ze maakt niet zo makkelijk nieuwe vriendjes, onze Amelie.  Behalve met dieren dan.  Maar ze bleef vol vertrouwen glimlachten tot en met de knop ‘bevestigen’ waarom ik even aarzelde.  Loslaten, het gaat makkelijker bij het kind dan bij de mama.

Toen moest mijn jongste nog komen.  Ik had al een paar leuke alternatieven voor haar opgezocht (voor het ranger kamp moest je tenminste 8 zijn).  Lekker dicht bij huis.  Maar toen ze hoorde wat haar zus zou gaan doen, ging dat feest dus niet meer door.  Ze wilde ook op zo’n kamp.  Ik stak nogmaals van wal over alleen en overnachten enzo, maar het leek wel alsof haar ogen alleen harder gingen stralen door het vooruitzicht van zo’n ‘logeerpartijtje’…  Ze zegt al even dat ze ook ponyles wil volgen zoals haar zus als ze er oud genoeg voor is.  Raad eens welk kampje ze aanboden vanaf 6 jaar?  Ja hoor, My little pony. Dat was dat, mama zal het van 1 tot 8 juli zonder haar meisjes moeten stellen.

We konden kiezen tussen afzetten en ophalen op de kamplocatie of in Brussel Zuid.  Het ponykamp is in de Ardennen, het andere dus in West-Vlaanderen.  Ze worden ongetwijfeld goed begeleid op die treinreis, maar het was toch een brug te ver.  Dat wordt dus opsplitsen en elk naar een andere kant van het land rijden.

Ik hoop dat ze een blog maken.  Of minimaal dagelijks foto’s op Facebook zetten.  Misschien moet ik ze toch maar een gsm meegeven.  Ach, een week is zo voorbij, toch?  Ik zei het al, loslaten…