Super liege- liegebeest!

Kennen jullie hem nog, het Liegebeest? En voelen jullie je soms ook zo als ouder? Sinterklaas, de paashaas en –klokken, de tandenfee, …  We maken ze wel wat wijs die kinderen. En werken ons zo af en toe ook wel eens behoorlijk in de nesten, zoals in dit heerlijke relaas van de vergeetachtige tandenfee.  Zou mij perfect kunnen overkomen! Die fee voelt overigens als een recente uitvinding, ik kan me niet herinneren dat ze in mijn jeugd al bestond. De kerstman is ook aan een opmars bezig en wie weet wie wat wordt er nog uitgevonden door een ‘slimme’ marketeer (it takes one to know one 🙂 ).

De oudste stelde al drie keer de vraag.  Tijdens dat heerlijke moment net voor ik haar een slaapwel-kusje geef.  Wanneer we nog even keuvelen, zij onder de lakens en ik tegen het bed geleund. Net wanneer ik helemaal mijn schild heb afgeworpen en mijn aandacht volledig bij het moment en het kind is. En net dan hoor ik dus te liegen. Ik raak niet verder dan de oprechte twijfel.

Amelie: “Bestaat de paashaas eigenlijk echt mama? Of ben jij dat?”

Mama: “ “ (mond-vol-tanden-stilte)

Mama (nadat het spraakvermogen is teruggekeerd): “Ik weet het niet, dat zullen we morgenvroeg ontdekken. Hopelijk wel, anders kan jij morgen geen eitjes rapen.”

Amelie knikte ernstig en kroop wat verder onder de dekens. Nog een zenuwachtige gniffel en een verwachtingsvolle laatste blik voor ze haar ogen sloot.  Best spannend, die volgende ochtend. Daar doen we het ten slotte voor.

Niet voor het twijfelachtige genot om op zondagochtend voor dag en dauw op te staan en bibberend onder die lelijke peignoir (hopelijk zijn de buren nog niet wakker of zien ze er ongeveer net zo uit) chocolade in het rond te strooien.

Ook niet voor de korte nacht op 5 december omdat je veiligheidshalve zo lang hebt gewacht om zeker te zijn dat ze echt helemaal slapen dat al dat speelgoed en snoepgoed pas ver na middernacht uitgestald raakte. En je kan er gif op innemen dat de kinderen extra vroeg en met een dubbele portie energie en decibels zullen opstaan op 6 december.

Noch voor het moment waarop je probeert die tand onder het kussen te vervangen door een muntstuk terwijl net dan je kind zich omdraait en je doodsangsten uitstaat om betrapt te worden.

Waarom dan wel?  Voor die enthousiast gillende kinderen ’s morgens natuurlijk!  Ik ga er niet om liegen, het blijft pijnlijk, zo’n kind dat om 7u ’s ochtends in je oren komt brullen dat ‘hij’ geweest is.  Maar toch rep ik me snel uit bed om niets van de kreetjes en gilletjes te missen.  De zorgvuldige voorbereiding wordt dan beloond.  De kinderen zijn door het dolle heen en alle twijfel lijkt weer verdwenen.

Ze stelde me nog nooit die vraag nadat het wonder zich voltrokken heeft.  Ik zou denk ik evenzeer met mijn mond vol tanden staan.  Ooit komt dat moment natuurlijk.  Zou ze dan gewoon rustig, doch licht bedroefd, meedelen dat ik niet meer hoef te liegen?  Of zou ze ongelukkig huilend van school thuiskomen omdat iemand (in mijn hoofd is het een jongen, zo’n gemene pestkop.  Mijn hoofd zit vol stereotypen zo blijkt.) zei dat de sint helemaal niet bestaat.  Of zou ze boos zijn, omdat ik al die tijd gelogen heb terwijl ik haar altijd vertel dat ik echt niet tegen leugens kan en dat ze altijd eerlijk moet zijn?

Dat brengt ons bij de kern van de zaak.  Zijn al die leugens wel opvoedkundig verantwoord?  Het goede voorbeeld geven we alvast niet.  Leugentjes om bestwil kan je het natuurlijk wel noemen, als je al dat speel- en snoepgoed als goed beschouwt.  Ik draaf ongetwijfeld door, het is best onschuldig allemaal.  Maar geef mij toch maar hun verjaardag.  Dan kan ik me helemaal uitleven met vlaggetjes en ballonnen, boterhammen in de vorm van hartjes en sterretjes in hun brooddoos stoppen, ze nieuwsgierig maken naar hun geschenk enz.  En dat allemaal zonder angst om betrapt te worden, beschuldigd te worden van leugens en verantwoordelijk te zijn voor de eerste grote ontgoocheling in hun jonge leven.

Hoe liep het eigenlijk af met dat Liegebeest?  Volgens mij kregen ze hem niet te pakken. En ik heb me geen trauma aangemeten n.a.v. het ontdekken van het geheim van de Sint.

Eind goed, al goed.