Het is zo stil in huis

We mogen niet klagen wat ons aantal verlofdagen betreft, maar evenveel vakantie nemen als er schoolvrije dagen zijn, zit er toch niet in.  Bijgevolg hebben deze week enkel de dochters vakantie.  Ze worden door oma en opa getrakteerd op een logeerpartijtje.  Dus is het de komende week stil in ons huis.  Ga ik daar nu over klagen?  We snakken toch allemaal naar die felbegeerde me-time.  Er moet aan de relatie gewerkt worden.  Om nog te zwijgen van die inhaalbeweging op het werk, wat overuren kloppen.

Tja, toch blijft het raar.  Die lege slaapkamers.  De stilte.  Ik ben het helemaal verleerd om kinderloos te zijn.  Hoe ging dat ook alweer?

• Uit mijn bed raken zonder de taakspanning van het ochtendritueel of een zeurend kind dat aan m’n mouw trekt omdat het ‘Frist’ wil (Celeste houdt van afkortingen, weer wat moeite gespaard).
• Efficiënt werken zodat ik toch om 17u naar huis kan ook al moet ik nergens zijn.
• Gesteld dat ik slaag in het vorige punt en om 17u30 thuis ben, wat zal ik dan eens doen?
• Het huis is nog steeds opgeruimd, de wasmand nog vrijwel leeg. Had ik nog ergens een boek?
• Wat eten we en kook ik überhaupt nu het Wunderlist weekmenu niet werd geüpdatet noch boodschappen voor een hele week zijn gedaan? 
• Oeps, automatisch Ketnet opgezet, snel zappen. Tiens, Blokken bestaat nog altijd!
• Afspreken met vrienden: wie zou er nog zijn of haar kinderen hebben uitbesteed en geen zin om in dat stille huis in de zetel te ploffen?
• Hmm, ‘stappendoel’ niet bereikt…

Je hebt het begrepen: het is eigenlijk nooit goed.  Als de kinderen er zijn, klagen we dat het te druk is en wanneer ze er niet zijn, missen we ze onmiddellijk.

Dankzij Whatsapp en Facetime stromen weldra de beelden van hun vrolijke snoetjes binnen.  Een realiteitscheck om je duidelijk te maken hoeveel plezier zij hebben en hoe weinig tijd om jou te missen.

Dan kunnen we niet onder doen natuurlijk, tijd om de agenda te vullen!  Een extra keer sporten, een avond op café, uit eten met de echtgenoot: komt helemaal goed.

Volgende week hebben we allemaal vakantie: een weekje met mijn familie in de Ardennen.  Tegen Pasen kijk ik wellicht weemoedig terug naar de me-time die voorbij vloog.  Zei ik al dat het nooit goed is? 🙂

Kanttekening – Ik ontdekte vandaag de cartoons van Lunarbaboon (dat was je mogelijk al opgevallen…) en love ‘em!  Leuk om de stereotypen rond het ouderschap ook een keer vanuit het standpunt van de man te zien.  Niet zo heel anders eigenlijk, die lunarbaboon komt volgens mij ook van Venus.