Kampjes, kampjes, kampjes

De zomervakantie zit er bijna op.  Ik las vandaag een bericht over de ‘parental burn-out’ waar nogal wat ouders last van schijnen te hebben.  Ik reken me daar niet toe.  Er waren dan ook heel veel kampjes.  Ik zag mijn kinderen de laatste weken minder dan tijdens de gemiddelde schoolmaand.  Dat ze zich geen seconde verveelden, maar ook weleens gewoon thuis wilden zijn, luidde het verdict.

We gingen altijd eerder laat op vakantie.  In september of oktober toen dat nog kon.  Sinds het eerste kind kleuter af was, in augustus.  Dit jaar vertrokken we echter vrijwel onmiddellijk na de start van de grote vakantie.  Omdat er blijkbaar minder getrouwd wordt in juli dan in augustus.  Of toch minder Fairytale Moments besteld werden 😉  Half juli waren we weer in België en dat was meteen het startschot voor operatie ‘besteed je kind een keer uit’.

Ik wist van tevoren dat ik met de dochters in huis niet veel werk zou verzetten.  En gegeven de wel heel volle agenda (7 fairytale moments in 4 weken) zou dat behoorlijk stressvol zijn.  Ik nam mijn voorzorgen en organiseerde opvang net zoals in voorgaande jaren.  Alleen was er dan vaak wel iemand die ouderschapsverlof nam.  En viel onze gezinsvakantie er ergens middenin.  Dit keer niet.  Zeven opeenvolgende weken van ‘kampjes’.  Het is te zeggen, ze brachten ook 2 weken bij de grootouders door.  Samen met een week slaapkamp, waren er dus ook 3 weken waarin de kinderen hier zelfs niet sliepen.  Van working 9 to 4 naar workaholic.

Dat ik misschien een beetje overdreef.  Dat ze eigenlijk best wel wat meer thuis hadden mogen zijn.  Dat ze dat zelf ook wel vonden.  Hoewel er geen tegenvaller tussen zat.  En da’s toch wel een eerste keer denk ik.  Ze misten gewoon een beetje quality time met ons.  En vice versa.  Op zaterdag was ik er namelijk ook nooit weinig.  The work, you know.  Het leverde een soort stressfractuur op.  Een ingebeelde.  Of child burn-out, bestaat dat ook?  Bij de oudste en meest gevoelige dochter.  Dat is toch mijn diagnose – overigens niet gehinderd door enige kennis ter zake.

Haar enkel deed pijn.  De precieze klachten waren vaag.  Geen zwelling merkbaar, geen verkleuring, het zag er een volstrekt gezonde enkel uit.  Alleen mankte en kloeg ze alsof hij gebroken was.  Wij naar de dokter.  Voor de tweede keer, dokter opa had er al naar gekeken, maar ze hield hardnekkig vol dat het niet kon kloppen dat er niets ernstigs aan de hand was.  De tweede dokter hing een verhaal op over een verzwakt gewricht en dat ze echt geen verband nodig had, noch rust.  Ze moest bewegen, haar spieren versterken.

Ze barstte in tranen uit.  Teleurgesteld omdat ze niets ergs had.  Ik gaf een knuffel.  Ik zocht op het internet oefeningen uit om de voetspieren te versterken.  De aandacht beurde haar op.  We deden ze één keer, die oefeningen.  En stellen een miraculeuze genezing vast.  Ingebeelde stressfractuur, ik blijf erbij.  Ze heeft veel aandacht nodig, dat meisje.  En ik was er te weinig.  Slik.  En dan maar praten over die betere balans dankzij de vrijheid van het ondernemen.  Terwijl het best wel had gekund, alleen bestaat er niet zoiets als 4/5e kampjes.  Het is alles of niets.

Alles was wat veel.  Maar ik onthoud toch ook veel plezier.  Het leukste kamp vonden ze toch met z’n 4 kamperen in Slovenië – ik liet de discussie of dat nu een kamp was aan me voorbij gaan.  En verder hadden ze een leuke tijd bij de grootouders, leerden ze een beetje koken tijdens een Topvakantie expertweek, haalden ze halsbrekende toeren uit bij Circolito, maakten ze plezier met hun vriendjes tijdens de Omnigek week hier in het dorp, liepen ze over van verhalen over hun week slaapkamp en kunnen ze nu al beter inline skaten dan ik ooit heb gedaan.  Nodeloos te zeggen dat de grote vakantie voorbij vloog.

Ik ben er nog niet klaar voor.  Terug de routine van schoolweken.  Weg lange zomeravonden, hallo vallende blaadjes.  Weg muggenbeten op blote zomerbenen, hallo dekentje in de zetel.  Weg thuiskomen en doe wat je wil, hallo zagen om huiswerk af te krijgen.  Weg ‘ok, je mag langer opblijven’, hallo me-time vanaf 20u.  Weg vrije avonden, hallo eindeloze reeks hobby-taxi-ritjes.  Hmm, daar zitten toch ook dingen bij waar ik niet zo heel veel op tegen heb…  En er zou misschien wel een indian summer in zitten.  Ach, de tijd vliegt, maar we zijn zelf de piloot.  Ik plan er alvast van te genieten.

Tot nader order start het schooljaar zoals het eindigde.  Als thuiswerkende zelfstandige.  Minder klaar dan ooit om de droom om dit vol te houden op te geven.  Integendeel, volle vaart vooruit tot ik met mijn neus tegen de muur sta.  Hopelijk nooit 😉

Nog wat beelden.  Om te bewijzen dat het toch wel goed zat, die kampjes.  Dat ze verwend zijn, mijn dochters.  Dat we intussen gewoon zoveel quality time samen gewoon zijn dat we mekaar nog minder goed kunnen missen.

Verwend worden door oma en opa, daar kan weinig tegenop.

En wij krijgen dan veel updates, heerlijk…

Circolito, da’s de max

Ongelooflijk wat ze leerden op amper 5 dagen

Zelfs het obligate toonmoment was een plezier 😉

Amelie een hele week op de manège bij haar geliefde viervoeters, dat kon niet stuk.

En ze maakte ook onder de tweevoeters veel vriendinnen!