Een woensdagochtend in februari. Ik en nog een paar ouders spelen taxi voor de klas van Amelie.
Celeste: Mama, je doet dat ALTIJD voor Amelie en NOOIT voor mij.
Ik: Jawel hoor, maar ik moet de kans krijgen. Als jouw juf nog een keer hulp nodig heeft, zal ik me zeker opgeven.
Een avond, ergens begin maart.
Celeste: Mama, mama, vlug, vlug.
Ik krijg een papiertje en een pen onder mijn neus geduwd en word aangemaand het snel in te vullen. Er zijn maar liefst 2 gelegenheden waarvoor chauffeurs nodig zijn. Voor de eerste moet ik haar al teleurstellen, geplande me-time, maar de tweede lukt gelukkig wel.
De volgende avond:
Celeste: ik heb het briefje direct aan de juf gegeven en ik was eerst!
Een paar dagen later.
Celeste: Mama, mama, je mag rijden, het staat in mijn agenda!
Ik zet het snel ook in de mijne. Op donderdag 22 maart.
Die ochtend:
Ik: vanmiddag kom ik naar de school om jou en je klasgenootjes op te halen.
Celeste is helemaal door het dolle heen.
Celeste: Juf, vanmiddag gaan we op uitstap naar het ziekenhuis, ik kijk er al naar uit!
De juf: Celeste, dat is pas volgende week hoor.
Celeste: Oh.
Die middag aan de schoolpoort.
Toezichtjuf: Komt u iemand ophalen?
Ik: Nee, ik kom taxi spelen voor het 1e leerjaar.
Toezichtjuf: Dat is vreemd, die hebben nog niet gegeten en de juf is naar huis.
Ik controleer mijn agenda en bevestig dat het wel degelijk nu is. Ik word binnengelaten. Celeste loopt naar me toe.
Celeste: Mama, de juf zegt dat het pas volgende week is.
Ik zak een meter de grond in. Lach een beetje schaapachtig naar de toezichtjuf. Die reageert heel begripvol, heeft zij ook voor, afspraken vergeten en andere dubbel doen. Ik druip af.
Die avond aan de poort.
Amelie: hé, jullie zouden toch pas later terug zijn van het ziekenhuis.
Ik: ja, maar ik was mis, het is pas volgende week.
Nog een schaapachtig lachje. Celeste staat er eerder beteuterd bij. Er komt weinig uit en thuis gekomen staat ze daar zielig voor zich uit te staren. Ik pak haar op, vraag wat er scheelt en ze begint te huilen. Niet een beetje, maar echt huilen. Ik denk even dat ik een papieren zak moet gaan zoeken. Ze krijgt het niet gezegd, waar al dat verdriet plots vandaan komt. Er schiet vanalles door mijn hoofd. Een eerste gebroken hart? Nee, das toch wat snel. Ze wordt gepest? Ze schudt van niet. Ze heeft ruzie gehad? Meer nee-geschud. Ze is stout geweest en de juf was boos? Nee, ook mis. Hoewel. De juf had er iets mee te maken.
Celeste: de juf had te veel chauffeurs voor de uitstap. En toen moest ze kiezen tussen jou en een oma. En ze koos die oma. En toen, toen deed “die haar kindje” van ‘Yes!’ naar mij.
Ah. Ik snap het. Grote teleurstelling. Die ‘Yes’-beweging zou zij ongetwijfeld ook gemaakt hebben. Daardoor sneed het des te harder. Maar het was wel een beetje gemeen. Het kan de juf niet ontgaan zijn hoe erg ze hier naar uit keek. Dus probeer ik de potten te lijmen. Maak ik een briefje met het verzoek alsnog taxi te mogen zijn. Omdat mijn kind teleurgesteld is en ik daar niet tegen kan. Als je mij wil raken, moet je zeggen dat je teleurgesteld in me bent. Kan ik niet hebben. Vreselijke emotie. En emoties van je kinderen die deel je toch altijd een beetje als mama. Toegegeven, ze stelde niemand teleur, maar was het zelf. Persoonlijk vind ik dat minder erg. Maar als 6-jarige denk je daar ongetwijfeld anders over. Ik doe dus alles wat ik kan om het recht te zetten. Alles om haar niet teleur te stellen. The circle of life.
Of ik alsjeblieft nu een spelletje met haar wil spelen. Natuurlijk, alles om haar weer te zien lachen. Dat is zo gebeurd. Drie seconden later om precies te zijn. Wanneer ze met een van haar favoriete spelletjes op de proppen komt, waarvan ze weet dat wij het niet graag spelen. En dat ook nog eens lang duurt. Geen gewone glimlach dus, maar een glunderende. Een ‘Yes’-glimlach. Zo snel gaat dat op die leeftijd. En ik speelde. Niet spelen zou immers teleurgesteld hebben.
fairytales.live 