#Ouderzonden: gula of wat ik mijn kinderen niet kan weigeren

Het is alweer donderdag en dus tijd voor een nieuwe blog over mijn #ouderzonden.  Gula, gulzigheid.  De vraag is wat ik mijn kinderen niet kan weigeren.  Veel te veel eigenlijk…  Ik had, voor ik zelf mama werd, best wel wat principes in mijn hoofd over het ouderschap.  Net zoals zo velen wellicht.  Altijd consequent zijn, nee is nee en aan hetzelfde zeel trekken als hun vader hoorden daar zeker ook bij.  Ik sta daar in theorie nog steeds helemaal achter.  De woorden “nee is nee” komen ook vaak genoeg uit mijn mond.  Die ‘vaak’ wijst er toch wel op dat ik er niet altijd in slaag voet bij stuk te houden.  Dan hadden mijn dochters het na respectievelijk 6 en bijna 9 jaar wellicht intussen  begrepen dat zeuren geen zin heeft.  Maar er wordt nog steeds regelmatig gezeurd.  Met alles erop en eraan.  Grote zielige hondenogen en een langerekte pleaaaaaaaaase…  Dat ze niet vies zijn van een portie drama.  Dat ik soms dus plooi, shame on me.

Neem nu ons avondritueel.  Kinderen hebben structuur nodig, dat was ook een van die principes.  Eentje dat ik wel wist aan te houden.  Zeker op weekdagen volgt het slapengaan een vast ritme.  Rond 20u gaan we naar boven en dan worden er nog 2 verhaaltjes gelezen.  Celeste mag het leesboekje dat ze dagelijks van de juf meekrijgt voorlezen.  Ik hoor van andere ouders dat er op dat moment wanneer de kinderen al moe zijn geen beginnen meer aan is.  Het lezen gaat haar gelukkig goed af, waardoor het hier perfect kan.  Ik herinner me dat ik bij de oudste het verschil nog moest leren kennen tussen lezen en begrijpend lezen.  Ze las heel vlot, maar wist in het begin vaak niet wat ze precies had gelezen.  Niet zo bij de jongste.  Na het omslagen van een bladzijde, blijft het steevast even stil.  Dan bestudeert ze de prentjes.  Zo heeft ze al een idee waarover het zal gaan.  Best slim eigenlijk, maar soms ook wel een aanslag op mijn beperkte dosis geduld.  Zeker wanneer ik de klok langzaam richting half negen zie tikken en dan wil ik echt wel dat ze in hun bed liggen…  Vervolgens lees ik, soms afgewisseld met Amelie wanneer ze daar zin in heeft, nog een verhaaltje voor.  Momenteel uit een omnibus van Annie M.G. Schmidt.  Die variëren nogal in lengte, maar ergens rond half negen zijn we meestal wel klaar.

Dan stop ik ze in, krijgen ze nog een kusje en gaan ze slapen.  Dat is toch de theorie.  We lezen voor op het bed van Celeste, dus haar deur trek ik het eerst achter me dicht.  Meestal roept ze me al terug nog voor ik Amelie welterusten heb gewenst.

Dat ze nog één dingetje moet vertellen.

Dat het slaaptijd is!

Pleaaaaaaase mama, nog één dingetje?

Goed dan, maar snel want het is al half negen.

Eigenlijk…

Ik dacht eerst dat het misschien een stopwoord van mij was waarvan ik me niet bewust was.  Maar intussen ontdekte ik op een aantal mama-blogs dat mijn kinderen niet de enige schijnen te zijn met een voorliefde voor dat woord.  Het wijst er meestal op dat hun doel bereikt is.  Ze hebben je aandacht.  Ze gebruiken het als ‘uitstelwoord’.  Ze zijn dan ‘eigenlijk’ iets aan het verzinnen om te rechtvaardigen dat ze je hebben geroepen en in dit geval hebben gesmeekt om nog iets te mogen vertellen.  In het geval van Celeste volgt er dan vaak iets als ‘ik wil graag nog een keer naar de kermis’.  Of iets anders volstrekt irrelevant op dat moment van de dag.  Wanneer ik me er dan snel vanaf maak, volgt er veelal nog een keer die ‘jamaar, mama, wacht, nog één dingetje, toe’…

En dan weet ik dat ik er korte metten mee hoor te maken.  Consequent zijn en nee is nee en de papa zou dat ook doen enzo.  Maar ik krijg het niet over mijn hart om de dag af te sluiten met die zielige, teleurgestelde blik in mijn hoofd.  Ik weet het, een echte softie ben ik, een plooier voor de manipulatie van mijn 6-jarige.  Dus geef ik haar meestal nog een dikke knuffel.  En dan strengelt ze haar armpjes rond mijn nek en laat me niet los.  Niet vooraleer ik de toverspreuk heb geraden.  Niet dat er echt een juist antwoord in haar hoofd zit.  Gelukkig maar, de hersenkronkels van zo’n kind zijn niet te doorgronden dus ik zou hem wellicht nooit vinden…  Het is natuurlijk nooit mijn eerste gok, ze rekt het tot ze ziet dat ik echt aan het eind van mijn geduld ben en dan zegt ze hem voor.  En kan ik eindelijk naar beneden.  Hopend geen kinderbeentjes meer op de trap te zien verschijnen die komen meedelen dat ze nog dorst hebben of echt niet kunnen slapen.

Wanneer dat laatste toch gebeurt, is het aan de papa.  Om een keer luid, het is NU slaaptijd, IN UW BED, te roepen.  Gevolgd door een ‘Slaapwel liefje’ van mij.  Zei ik al dat ik een softie was?