Dit was februari!

Ik wil vanalles vertellen.  Maar het lijken allemaal kleine dingetjes waarover misschien niet zo veel te vertellen valt.  En dus giet ik ze maar in een maandoverzicht.  Een maand met startup mijlpalen, een skivakantie, valentijn, mijn eerste keer koken volgens Sandra Bekkari en wie weet nog wat dingen die me te binnen schieten tijdens het typen…

Laat ik toch maar beginnen met die startup mijlpalen.  Er verscheen geen nieuwe update meer in de startup saga, maar ik verstuurde er vanmorgen wel eentje naar Catherine.  De coach die me aanzette tot het maken van mijn professionele website.  In de zin van, die van mijn bedrijfje, of ze zo professioneel is, laat ik aan jullie oordeel over 🙂  Het bracht alles wel in een enorme stroomversnelling en dus ben ik haar eeuwig dankbaar voor die schop onder mijn kont.  Die momenteel overigens wat geplaagd wordt door stijve spieren dankzij de pilates workouts die ik intussen al een jaar volhou!  Good pain, zou Cassey Ho zeggen.  Maar goed, de mijlpalen dus.  In de vorm van wist-je-datjes, zo ben je snel weer mee want ik heb nog meer te vertellen.

Wist je dat…

… Fairytale Moments intussen niet alleen een website heeft, maar ook een ondernemingsnummer

…de eerste factuur dus werd opgemaakt, want dat was mijn voorgenomen trigger om het officieel te maken

…die eerste factuur zelfs al betaald is en dus – milestone alert – ik mijn eerste centjes heb verdiend

…er al een tweede en derde factuur volgden aangezien ik al 3 officiële, afgetekende verkopen realiseerde

…er niet minder dan 8 afspraken met prospecten gepland zijn in maart

…ik een succesratio van 75% behaalde op de afspraken tot dusver en dat nog 100% kan worden want de 4^e ook enthousiast was

…het niet enkel pilootklanten zijn, maar ook al van de volle pot betalenden

…het maar de vraag is of de pot vol genoeg is om een aanvaardbaar uurloon op te leveren

…ik mijn werk nauwgezet bijhou en daar dus wel achter kom

…het een drukke, romantische zomer zal worden tussen al die lovebirds

…het ongelooflijk is hoe begripvol die reageren op het niet hebben van referenties en me desondanks hun vertrouwen schenken

…dit nog steeds voelt als een uit de hand gelopen hobby eerder dan werk en ik elke morgen vol energie achter mijn laptop kruip

…het dan ook een splinternieuwe laptop is aangezien de vorige het begaf en ik bijna al mijn werk kwijt was

…ik nu braaf backups zal nemen

…dit wel een onvoorziene hap uit mijn budget was en ik dus best nog wat meer bestellingen binnen haal

…ik alle vertrouwen heb dat dat wel goedkomt

Je zou het misschien niet denken dat ik naast het realiseren van al die mijlpalen in deze nochtans korte maand, ook een weekje vakantie nam.  Toch, toch.  We trokken naar Oostenrijk voor een weekje sneeuw- en skiplezier.  Sneeuw was er alvast met hopen en er kwam dagelijks nog een laagje bij.  Er waren gelukkig ook 2 zonnige dagen.  Al vroor het toen ook wel stenen uit de grond, -12° wist de auto te melden.  Die auto kon daar overigens niet zo goed tegen, de voorruit was zelfs aan de binnenkant aangevroren en het touchscreen weigerde even dienst.  Dat die polar vortex hier klein bier is in vergelijking.  Hoewel ik de neiging al moest ondertrukken om mijn thermisch skiondergoed boven te halen, want in Oostenrijk had ik beduidend minder last van de kou.

Het was weer een geslaagde editie.  Hoewel we dus zelden zoveel gebruik maakten van de buff en het skimasker.  De kinderen – dat zijn er in dit geval 3, incl. mijn metekind – gingen 4 dagen naar de skischool.  Er was wel een taalbarrière tussen hen en leraar Jens die enkel Duits sprak.  Maar ze deelden frietjes en schiwasser, hielden sneeuwbalgevechten en gaven mekaar een dikke afscheidsknuffel dus praten bleek overbodig om een band te scheppen.  De laatste 2 dagen gingen ze met ons mee en skieden me los verloren.  “Tempo, tempo mama”, dat kreeg ik te horen wanneer ik ze weer eens had ingehaald op een bospad waar ze gewoon met de stokken onder hun oksels recht naar beneden vlogen.  Dat ik dat dus niet durf.  Dat je skiën echt als kind moet leren om je helemaal op je gemak te voelen op die latten en ik ze dus nooit meer inhaal.

Volgend jaar gaan we voor halve dagen skischool denk ik.  Dan kunnen ze ’s middags met ons mee lunchen en eten ze misschien een keer niet elke dag spaghetti.  Hoewel het kindermenu zich veelal beperkt tot spaghetti, hamburger met frieten, worst met frieten of gewoon veel frieten.  Je kan best lekker en ook vrij goedkoop eten in Oostenrijk, maar dat kinderen echt wel andere dingen dan spaghetti en frieten eten hebben ze er nog niet ontdekt.  Zelfs niet in het best scorende restaurant op Tripadvisor, dat overigens echt niet teleurstelde.

We vierden ook Valentijn in Oostenrijk.  ’s Middags met z’n tweetjes onder een stralend winterzonnetje.

Meer moest dat niet zijn.  Of toch, ’s avonds deden we het nog een keer over met z’n allen bij kaarslicht.

Over eten gesproken, ik maakte deze week voor het eerst een receptje van Sandra Bekkari.  Vol-au-vent, maar dan in een light versie.  Normaal komt er een behoorlijke portie boter, volle melk en gevogeltefond aan te pas maar dit keer dus niet.  De saus bestond voornamelijk uit gepureerde bloemkool.  En er zaten naast champignons ook stukjes wortel in.  En kip natuurlijk, maar geen balletjes.  En ook geen koekjes.  Ik gaf er geen uitleg bij, vertelde mijn huisgenoten gewoon dat we vol-au-vent aten.  Het was echt lekker.  De structuur van de saus is natuurlijk wat anders en dat ziet er wel net iets minder smakelijk uit.  Maar het smaakte wel, heel erg goed zelfs.  Ook bij de kinderen geen klachten te horen, buiten dan misschien over het ontbreken van de balletjes.  Ook de bijhorende ovenfrietjes waren een succes.  Meer van dat!

Februari was een goeie maand, zo mogen ze wel allemaal zijn.  Ok, een beetje warmer mag wel, ik kijk echt uit naar de lente.  In maart staat er alweer een weekje skiën op mijn programma.  Alleen op het mijne dit keer, ik ga voor het eerst met vrienden skiën.  Moest je er nog aan twijfelen of ik na 4 jaar de smaak te pakken heb…  Ze zullen het dus een weekje met z’n 3 moeten redden, de man en dochters.  Dat betekent weer elke dag naar de opvang.  Meevallen zal dat niet, ook niet voor de man wiens eten niet zal klaarstaan ’s avonds en die de ochtend- en avondroutine en alle hobby’s voor zijn rekening zal moeten nemen.  Maar ze zullen het wel overleven.  Op woensdag komt oma alvast helpen.  En ze gaan mij misschien nog wel meer waarderen wanneer ik er weer ben.  Niet dat ik daarover klaag hoor, de man nam de laatste weken een behoorlijke portie avondrituelen voor zijn rekening door al mijn avondlijke kennismakingsgesprekken met lovebirds.  Tja, avond- en weekendwerk, dat hoort bij de keuze die ik maakte.  Maar die balans tussen er tijdens de week veel zijn voor de kinderen en in het weekend wat meer op de papa leunen, vinden we wel.

En dus, op naar maart, voor nog meer mooie herinneringen!