#Ouderzonden: avaritia of ook wel wat ik nooit zou delen met mijn kinderen…

Deze leent zich wel tot een voor en na.  Als in: wat dacht ik voor ik mama werd nooit te zullen delen met mijn kinderen vs real life.  Het echte leven overtreft altijd je verwachtingen en stelt me ook in deze niet teleur.  Zo deel je een toilet niet.  Echt nooit.  En is mijn smartphone geen speelgoed en zal je er dus ook nooit mijn dochters mee zien.  Ik heb het monopolie over de afstandsbediening van de TV – of toch minstens een duopolie met de man.  Alleen ik gooi dingen in het supermarktkarretje.  En geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt hen het allerlaatste stukje fondant chocolade te geven.  Wacht even.  Dat laatste is echt wel waar.  Ik koop ze nog liever om met veel snoep.  Er zijn grenzen.

Ik verklapte het al in de vorige blog uit deze reeks.  Elke doesn’t share food.  Eten neemt een nogal belangrijke plaats in in mijn leven.  Ik heb bijvoorbeeld enorm veel zelfmedelijden als ik een dag zonder warme maaltijd moet.  Een slaatje kan nog net hé, maar dan moet er wel minstens wat aardappel- of pastasalade bij zijn.  Twee keer op een dag boterhammen, nee, dan ben ik een depressie nabij.

Meestal is het natuurlijk niet nodig om te delen.  Of niet erg omdat er genoeg is.  Maar af en toe…  Zoals wanneer we op een of ander terrasje zitten.  De dochters bestellen een ijsje en mama en papa opteren voor een portie bitterballen bij hun aperitief.  Eén keer raden moet volstaan.  Inderdaad, dat ijs is nog vrijwel onaangeroerd en het verzoek om een bitterbal is er al uit.  Gelukkig is de man nog strikter dan ik waar het het delen van zijn bitterballen betreft.  Komt niets van in huis dus.

Hij is overigens ook heel erg sterk in verdoken snoepen.   Dat snoep belandt op een of andere manier in zijn broekzak en vervolgens slaagt hij erin om het ongezien in zijn mond te proppen.  Tot er toch een van de kinderen lucht van krijgt (letterlijk, je ziet het niet maar ruikt het wel…) waarop hij met uitgestreken gezicht verklaart geen snoep te hebben.  Om vervolgens weer stiekem te liggen smikkelen.  The man doesn’t share candy.

Wat deel ik dan nog meer niet?  De badkamer tijdens de maandelijkse sessie met het epileertoestel (alle andere pogingen om een beetje privacy te krijgen in die kamer heb ik gestaakt na veelvuldig falen).  Dat ding zelf werd uiteraard wel al onderworpen aan een uitvoerig onderzoek.  Maar na 2 seconden op hun eigen benen lieten ze het voor wat het was 🙂  Ik weiger ook mijn bed te delen tenzij – en ook dan liever niet – wanneer ze heel ziek zijn of op zondagochtend.  Maar dan gaan ze meestal snel naar beneden voor wat onbewaakte schermtijd.  Mijn make-up, parfum en dure antirimpelcrème (die desondanks helemaal niet effectief is – heeft er al iemand de magische pot gevonden?) worden ook niet gedeeld.  Voornamelijk omdat hun prachtig egale en heerlijk Zwitsal geurende kindervelletjes ze niet nodig hebben.  Ze wassen zich al lang niet meer met Zwitsal hoor, maar voor mij is dat geurtje voor altijd verbonden aan mijn dochters vers uit bad.

*Elke denkt hard na*

Nee, verder kan ik echt niets bedenken.  Mijn schoenen mogen ze hebben, het is best schattig om ze op high heels te zien paraderen.  Dat er af en toe een hoop rommel in een sacoche blijkt te zitten, stoort me nauwelijks.  Dat ze mijn juwelen mooier vinden, begrijp ik, ik vind dat ook.  Het is soms eens beetje gênant wanneer je tijdens een vergadering je notitieboekje opent en dat vol gekliederd blijkt, maar ach, so I have kids.  Ik deel best veel dus.  En met plezier.  Hopelijk nemen ze er ooit een voorbeeld aan.  Dat zou mooi zijn…

PS: voor het geval je van mening bent dat mijn man het wel stevig te verduren kreeg, geen paniek, het volgende onderwerp is luxuria.  Zoek die zonde maar eens op en weet dat ik het goed maak.