#Ouderzonden : ijdelheid of ook waar ik in uitblink als mama

Er is voor alles een eerste keer en bij deze is het die waarbij ik mee doe met een # blog-reeks. Het idee kwam van Romina en Annelore. Twee bloggers die met dit initiatief gelijkgestemden wat beter willen leren kennen. Het thema spreekt me wel aan. Ouderzonden geïnspireerd door de 7 hoofdzonden. Zo komt het dus dat je de komende 7 weken een blog van me mag verwachten over de zonde van de week.

Superbia – hoogmoed – hovaardigheid – Ijdelheid

Ik ga het hier niet hebben over het feit dat ik zelden het huis verlaat zonder mascara en een laagje foundation. Noch over mijn lichtjes uitpuilende garderobe. Of over dat ik van mening ben de meest magische ceremonies evvaaa te kunnen maken. Maar bij deze ben je daar dan toch ook van op de hoogte.

De vraag is waarin ik uitblink als mama. Het eerste wat me te binnen schiet, zijn de zorgende aspecten. Als in niet het spelen en de meer creatieve aspecten. Daar schreef ik al een keer een eerlijke blog over. Gisteren nog maakte ik een duidelijke afspraak toen mijn jongste vroeg of ze met de Lego mocht spelen. Dat dacht ik toch. Ik zei namelijk dat dat natuurlijk mocht, maar dat mama niet zou meespelen, noch zou helpen met het zoeken naar blokjes. Want de Lego die bevindt zich hier niet in mooi gesorteerde doosjes. Nee, dat is één grote berg blokjes in een curver box. Dus wanneer ze een plannetje bovenhalen van een of ander huis dat ze willen bouwen, tja, dan is het zoeken naar een naald in een hooiberg. Want waar Lego vroeger (in mijn herinnering dan toch) vooral bestond uit blokjes en je hoogstens moest zoeken naar eentje met 6 bolletjes en geen 4, kunnen ze nu niet speciaal genoeg zijn. Geduld staat niet in mijn woordenboek en geduldig moet je echt wel zijn als je in zo’n berg op zoek moet naar dat unieke blokje… Het zal dus niet verbazen dat ik een grondige hekel heb aan Lego bouwen wanneer die niet uit een splinternieuwe doos komt. Maar geen 5 minuten later vroeg ze het natuurlijk toch. Met die prachtige smekende donkere kijkers van haar. Eén blokje maar, want dat kan ik echt niet vinden. *zucht*

Waar blink ik dan wel in uit?  In ervoor zorgen dat ze steevast tijdig, in propere kleedjes en dito lijfje, met een lekkere gezonde maaltijd achter de kiezen ten tonele verschijnen. Als ze lang genoeg wilden blijven stil zitten zelfs met kunstig ingevlochten haren. En ook wel in het grootbrengen van beleefde, brave, rustige kinderen. Dat vind ik namelijk erg belangrijk. Ik kan me vreselijk ergeren aan onbeleefde kinderen die in geen tijd je huis helemaal overhoop halen en schaamteloos meedelen op een feestje dat ze de taart niet lusten om vervolgens net niet de kast open te trekken op zoek naar snoep. Kinderen die geen dankjewel zeggen, bevelen uitdelen ipv iets netjes te vragen, slaan en schoppen om hun zin te krijgen enz. Ze mogen best wel respect hebben voor hun ouders. Franke antwoorden, laat staan de fysieke alternatieven als slaan worden hier echt niet getolereerd. Ze komen ook niet voor, missie geslaagd.

Een gezond respect voor de Nederlandse taal, dat breng ik ze ook bij. Een gevolg van mijn eigen opvoeding door een vader die leraar Nederlands was. Ik groeide op in de Kempen, maar geen mens die dat hoort. Hoewel ik het sappige taaltje best wel kan pruimen, ben ik toch blij dat het in mijn geval enkel – en dan nog maar een beetje – naar boven komt onder soortgenoten. Dus toen de eerste Londerzeelse tongval zijn intrede deed in de vorm van ronduit gruwelijke ou-klanken, greep ik snel in. Het is niet kooht, maar kouwd om het fonetisch uit te drukken. Of ik ze er helemaal van zal kunnen vrijwaren, weet ik niet. De meningen zullen ook wel verschillen of dat moet. Maar hier pissen en kakken we niet op de pot, eten we niet uit taloren en doen we geen frak aan om in den hof te spelen. We doen die dingen wel, maar drukken dat wat beschaafder uit. Misschien vindt je me nu bekakt. Het zij zo, ieder zijn kleine kantjes…

Daarnaast hou ik ook van mijn kinderen tot aan de maan en terug, maar ik hoop dat we dat als ouders allemaal gemeen hebben. Ik doe ook heel erg mijn best om ze dat zo vaak mogelijk te zeggen en tonen. Ik las ooit dat het krijgen van genoeg liefde in de eerste jaren van je leven één van de meest fundamentele dingen is voor een goeie geestelijke gezondheid in je latere leven. Ik geloof dat echt. Mijn man zal je ongetwijfeld kunnen bevestigen dat ik eigenlijk niet zo’n ‘fysiek’ persoon ben. Ik heb mijn eigen vierkante meter nodig, zal niet zo snel iemand omarmen of zelfs maar een hand op diens arm leggen. Op elkaar gepropt staan in een overvolle tram is een nachtmerrie voor mij.  Mijn dochters daarentegen moeten geen 2 keer om een knuffel vragen.  Ik overlaad ze met knuffels en complimentjes.  Ik geniet met volle teugen van al hun affectie zolang die duurt.  Tot nader order knuffelen en kussen ze met plezier, ook aan de schoolpoort.  Nog geen stuurse pubers in zicht.

Dat kan wel volstaan qua eigen-stoef.  Zin gekregen in meer eerlijke en herkenbare ouderzonden?  Speur de sociale media dan even af naar de # of klik door naar de lijst van alle deelnemende blogs die je hier terugvindt.  Volgende week hebben we het met z’n allen over avaritia, beter bekend als hebzucht.  Of ook wat we niet delen met onze kinderen.  “Joey doesn’t share food”, is alvast het eerste wat me te binnen schiet: teaser alert!