Help, mijn kind wil vegetariër worden

Kinderen en eten, niet altijd een evidente combinatie.  Ze lusten namelijk niet alles.  Wat als er naast de voedingsstoffen die ze niet lusten, ook nog zijn die ze niet willen eten.  Zoals vlees.  Omdat daarvoor dieren moeten sterven en dat best wel erg is.  Hoe ga je daar als ouder mee om?  En vanaf welke leeftijd laat je ze toe om er zelf over te beslissen?  Ik word momenteel geconfronteerd met een bijna 9-jarige dochter die geen vlees meer wil eten.  Wat nu?

Mijn oudste dochter heeft een groot hart voor dieren.  Paardrijden is haar favoriete hobby, onze kat haar beste vriend, ze spaart nu al voor de boerderij die ze wil hebben als ze groot is en ga zo maar verder.  Als je haar vraagt naar haar lievelingsdier, zal ze antwoorden dat ze ze allemaal even graag ziet.  Dus ook varkens, kippen, koeien en alle andere producenten van het vlees dat ’s avonds op haar bord ligt.  En daar voelt ze zich dus niet goed bij.  Ze wil ze niet opeten, die dieren waar ze zo van houdt.

“Maar het is zo lekker, mama.”  Een groot dilemma.  Ze wil geen vlees eten, maar lust het wel heel erg graag.  Vis, daarentegen, vindt ze niet lekker.  Het was ooit anders, maar om een of andere reden kan het haar niet meer bekoren.  Dat schrapte ze dus al eerder van haar menu.  Met uitzondering van garnalen, scampi’s en mosselen – ze weet wel wat lekker is hoor.  Al deelde ze gisteren mee dat ze die ook niet meer gaat eten.  Ik overwoog even de discussie aan te gaan over weekdieren en hun al dan niet bestaande gevoelens.  Ik besloot dat het ons toch te ver zou leiden en ik niet voldoende onderlegd ben in de materie om te overtuigen.

De kinderen krijgen hier in beperkte mate inspraak in het weekmenu.  Ze mogen suggesties doen en ik liet ze het zelfs al een keer volledig kiezen.  Dat bracht haar er vorige week toe om voor te stellen een vegetarische week te houden.  Die kwam er niet wegens onvoldoende inspiratie aan mijn kant.  Wel waren er bijvoorbeeld vegetarische worstjes als alternatief voor de chipolata’s waar mijn jongste dochter en man verzot op zijn.  Omdat ik die zelf verkies boven hun vlezige tegenhanger.

Dat ze toch haar ogen wel uitstaken, die chipolata’s.  Ze zou er eentje eten en dan overschakelen op de vegetarische.  Zo gezegd, zo gedaan.  Na een halve hield ze die laatste echter voor bekeken en nam ze dan maar een extra portie stoemp.  Gisteren maakte ik nasi goreng.  Inclusief blokjes kip en hamreepjes.  Of ze die kip er mocht uithalen.  De ham nam ze er maar bij, teveel gedoe om eruit te vissen, daar waren we het gelukkig over eens.  De kip lag daar dus te blinken in het kommetje dat ik haar aanreikte.  Ze at ze alsnog op.  Teleurgesteld in zichzelf, maar niet in staat eraan te weerstaan.

Voorlopig is het dus vooral een groot dilemma.  In haar hoofd wil ze echt vegetariër zijn, maar haar buikje houdt zo van dat vlees.  “Is salami vegetarisch mama, en zwanworstjes, balletjes in de soep en préparé…?”  Nee dus.  Al die lekkere dingen zijn gemaakt van, nou ja, de diertjes die ze zo graag ziet.  Het zal dus behoorlijk wat mentale kracht vergen om eraan te weerstaan.  Nu, die heeft ze wel.  Net als een grote dosis verbeelding.  Dat levert dus bijzondere taferelen op aan tafel.

Celeste – overtuigd carnivoor: “Waarvan is salami gemaakt?”

Ik: “Van het varken.”

Celeste: “Van welk stuk van een varken?”

Ik: “Geen idee eigenlijk…” (van de restjes denk ik in mezelf, maar ik houd het wijselijk voor me)

Amelie: “Misschien wel van de poep.”  Waarop ze een hap neemt van haar boterham met hagelslag.  Ook wel muizenstrontjes genoemd.

Celeste: “Bah, nee hoor!”

Een muizenstrontje vliegt over de tafel en belandt op de boterham met salami.

Amelie: “Jawel hoor, kijk maar, het varkentje heeft net kaka gedaan!”

Ik had gedaan met eten – plots ook last van teveel verbeelding.  Als dat zo verder gaat, is het wel goed voor mijn lijn.  Die momenteel nog wat krom is.  Hoe het verder zal verlopen?  Geen idee eigenlijk.  Ik wil gerust mijn best doen om wat vaker iets vegetarisch op het menu te zetten.  Maar mijn kennis reikt voorlopig niet veel verder dan het voorzien van een vegetarische versie van vlees of het maken van een vegetarische pasta.  Er zijn natuurlijk nog andere leden van het gezin en hoewel ik me nog best zou kunnen vinden in een levensstijl arm aan vlees, zijn mijn man en jongste dochter dus overtuigde carnivoren.  Quorn worsten, groenteburgers en dergelijke maken naast hun reguliere varianten is geen moeite.  Ieder zijn zin.  Maar die vindt ze dus niet lekker.  Dat kan ik haar niet eens kwalijk nemen.  Vorige week koos ze voor een wortelburger toen er vis op het menu stond.  Klonk veelbelovend, maar na 2 happen schoof ze hem aan de kant.  Ik vond hem ook niet te wortelen.  Waar mijn man zijn neus ophaalt voor groenteburgers, was hij dan weer wel fan van de wortelburger.  Smaken verschillen duidelijk.

Dat ik dus een stuk creatiever uit de hoek zal moeten komen om de wensen van mijn dochter in te willigen.  Ik vond alvast wat inspiratie op een blog die ik al een tijdje met veel plezier volg.  Zij kookt elke week minstens twee keer vegetarisch.  Laat ik beginnen met 1 keer en dan zien we wel hoe het evolueert.  Ook met broodbeleg zal ik wat creatiever moeten omspringen.  Elke dag kaas en choco of speculoospasta gaat ook vervelen, lijkt me.  Al houdt ze dat intussen toch al even vol.  Op dat rolletje strassbourg na dan, waar ze niet aan kan weerstaan.  Ik zei het al, zware dilemma’s voor een 9-jarige 🙂

Tips voor vegetarisch beleg of andere inspiratiebronnen voor kindvriendelijke maaltijden zijn welkom.  Het commentaarveld staat geheel ter uwer beschikking!