Over minder dan een maand staan we weer op een Oostenrijkse skipiste met het hele gezin. Inclusief mijn petekind, dat ons altijd vergezelt op deze reisjes. Ik kijk er al naar uit en ben al met de voorbereiding bezig. Het verblijf is natuurlijk al lang geboekt, maar het materiaal huren en lessen boeken stond afgelopen week op mijn to do. Nog net op tijd zo bleek, want de 5% korting gold enkel als je minimum 1 maand op voorhand online boekte. Oef, dat was nipt.
We overwogen privéles voor onze 3 dames. Op het eerste zicht leken we voor ongeveer dezelfde kost 4 dagen 2 uur privéles te kunnen boeken als we zouden betalen voor 4 dagen 4u groepsles. Wat over en weer gemail later bleek het toch nog 200€ te schelen. In de verkeerde richting. Dus opteerden we toch maar voor een groepsles. ’s Middags eten met de skischool bleek echter verplicht. Nu heb ik daar begrip voor. Een “korte” impressie van onze tijdsbesteding tussen 12-13u bij vorige edities:
- kinderen verzamelen
- op skischoenen naar het restaurant pikkelen
- een tafel proberen te bemachtigen, in het slechtste geval buiten
- je door het zelfbedieningsrestaurant worstelen met 3 kinderen die wat heen en weer zwalpen. Letterlijk wegens lastige skibotten en veel volk; figuurlijk tussen spaghetti of frieten – meer opties lijken ze zelden te overwegen. En als je dacht dat zelfs een kind spaghetti op dag 5 beu is, think again. Ze bestellen het vrolijk ’s avonds nog een keer als je niet uitkijkt.
- Proberen – nog steeds op die lastige skibotten – met een plateau met 3 ongeschonden spaghetti’s en limonades aan je tafel te raken, bezet gehouden door je wederhelft. Hopend daar eveneens de 3 kinderen aan te treffen die het ergens tussen het bestellen van de spaghetti en het aanschuiven bij de kassa voor bekeken hielden.
- De wederhelft op pad sturen achter eten voor jullie in de hoop dat je dat nog tijdig op krijgt.
- Naar toilet gaan met 3 kinderen. Langs de trap. Een trap en skilaarzen – moet ik het uitleggen? Onderweg heel goed opletten of je kan nog een keer terug om een zoek geraakte handschoen op te pikken.
- Als kapstok fungeren terwijl het grut op toilet zit.
- Je eigen sanitaire stop nog maar even uitstellen want je moet dringend naar de skischool vertrekken. Ook al betekent dat dat je nog eens die trap af moet.
- Kinderen opjagen en smeekbedes om gepakt te worden met gemak weerstaan terwijl je de berg naar de skischool weer opklimt. Om een of andere reden lijkt die altijd wat hoger te liggen dan het restaurant. Of nog liever met een dalletje ertussen. Zodat je riskeert op je bek te gaan in het afdalen en alsnog zwaar ademend bovenkomt met 3 paar kinderski’s.
Waarom keek ik hier ook alweer naar uit? Skiën is heerlijk wanneer je bovenaan de berg staat, het zonnetje schijnt, de piste er prachtig bij ligt en je alleen maar hoeft te genieten van het naar beneden suizen. Op alle andere momenten is het vooral veel gesleur. Zeker als je kinderen bij hebt. Maar die momenten tussen de prachtige berglandschappen, met een blos op je wangen, ja daar keer je elk jaar voor terug. En ook wel dat moment om 22u ’s avonds wanneer je als een blok beton in slaap valt na een hele dag sporten in de buitenlucht. En het feit dat de kinderen dat 2 uur eerder al deden en dit wellicht de enige vakantie is waarop je echt geen enkele keer “ik kan niet slapen” te horen krijgt.
Bon, qua afwijken van het onderwerp ben ik hier records aan het vestigen. Ik wilde het dus eigenlijk over Aspen hebben en waarom ik daar vanmorgen was. De kinderen zullen groepsles volgen, incl. verplichte lunchpauze. Je denkt nu wellicht dat ik die verplicht maakte owv het relaas hierboven. Ik moet je echter teleurstellen, ik was wellicht toch opnieuw gezwicht onder de smeekbedes van mijn dochter om alsjeblieft met ons te mogen gaan eten ’s middags. Het is de skischool die het verplicht. Ze waren het vermoedelijk beu dat iedereen almaar te laat kwam. Dat betekent dat ze van 10-15u op de skischool zijn. Onder de hoede van een skileraar die geen Nederlands blijkt te spreken. Dat is dus voor het eerst, geen Nederlandstalige leraars in Bad Gastein. Bij aanvang laten ze de kinderen een kort testje afleggen waarna ze in groepen worden verdeeld. Nu zouden wij het dus wel fijn vinden als ‘onze’ 3 meiden in dezelfde groep zitten. Dan kunnen ze tenminste met elkaar praten en zich samen verstaanbaar maken bij de leraar. Voor de oudste 2 verwacht ik geen problemen, die zaten aan het eind van de vorige vakantie ook in dezelfde groep. De jongste echter, hinkt nog wat achterop. Het leeftijdsverschil wellicht.
Misschien kan ik haar wel op hetzelfde niveau krijgen als ik ze hier nog een paar lessen laat volgen, dacht ik. Ik moet er zelfs niet langer helemaal voor naar Limburg, er is een spiksplinternieuwe indoor skipiste op een half uur van mijn deur: Aspen. Het online boekingssysteem was me niet direct helemaal duidelijk. Je koopt eigenlijk eerst ‘krediet’ voor je lessen en dan kan je die inplannen. Op zich ok, maar ik wilde wel zeker zijn dat ik die kon inboeken en daar raakte ik in hun agenda toch niet helemaal wijs uit. Zeker niet omdat ik privé les wilde boeken. Toch maar even gebeld dus. Het bleek geen enkel probleem en dus legde ik vanmorgen om 9u30 2 uur privéles vast.
Aspen is natuurlijk nog helemaal spiksplinternieuw. Zo is het trottoir nog niet aangepast en riskeer je dus de parking van de schaatsbaan op te rijden omdat je niet denkt dat je de borduur hoort op te knallen. Wel dus. Ondanks het vroege ochtenduur, stonden er toch al behoorlijk wat auto’s op de parking. Veelal voor de pagadderles, een initiatieles voor de jongste skiërs. Even de naam vermelden aan de balie en ik kreeg onmiddellijk een kaartje en een korte uitleg. De skischoenen mochten we zelf uit het rek nemen, ski’s kregen we aan de balie. Geen wachttijd, een nette kleedkamer en kwalitatief materiaal (in zoverre ik daar wat van ken – de ski’s van frozen vielen alvast zeer in de smaak bij dochterlief). Leraar Dirk hadden we ook zo gevonden.
Daar gingen ze dan, samen door het poortje. Ik trok me terug in de brasserie en stelde wat teleurgesteld vast dat die niet uitkeek op de piste. Ik ontdekte pas later toen ik naar toilet ging dat er ook een tweede bar was. Helemaal boven en met een balkon dat uitkijkt op de piste. Je staat dan eigenlijk gewoon in de skihal zoals ik – in geen tijd verkleumd – vaststelde. Je doet namelijk meestal niet je jas aan om naar toilet te gaan. Het was wel leuk om ze bezig te zien. De piste zelf is natuurlijk niet groot, kleiner dan die van Peer en al helemaal dan die van Landgraaf. Ideaal om je eerste skilessen te volgen en dat bleek dan ook te zijn wat de meeste aanwezigen deden. Als je er gewoon gaat skiën, ben je er wel snel op uitgekeken lijkt me.
Ze bieden zelfs een formule aan voor een kinderfeestje. Wel een beetje decadent als je’t mij vraagt. En kan je zomaar verwachten dat alle vriendjes een skipak in de kast hebben hangen? Enfin, er was er eentje gepland vandaag, moet kunnen.
De skiles was een succes. Mijn 6-jarige dochter was wel helemaal uitgeteld na 2 uur privéles. En ze had haar leraar al na 5 minuten de stuipen op het lijf gejaagd door gewoon in volle vaart recht naar beneden te glijden na hun eerste ‘beklimming’ van de berg. Haha, verwacht geen medelijden van mij beste leraar, dat heeft ze mij ook al een keer gelapt op een indoor piste. En de man op de berg. Even vergeten hoe dat remmen ook al weer ging… Die gelooft de volgende keer een 6-jarige niet meer op haar woord als ze beweert al goed te kunnen skiën 🙂
Helemaal geslaagd in mijn opzet ben ik niet. Het begin tot parallel skiën is gemaakt, maar aansluiten bij grote zus en nicht zal toch nog niet lukken verwacht ik. Met een beetje geluk haalt ze ze ergens in de loop van de week in. Ze kan er wel mee leven om alleen in een groepje te zitten zegt ze. Ik kan me ook niet voorstellen dat de mijne in de krokusvakantie de enige Nederlandstalige kinderen in de les zullen zijn.
Al bij al was het een geslaagde ochtend. Ik verzette wat werk dankzij de gratis wifi in de brasserie en dochterlief amuseerde zich in de sneeuw. En weet hopelijk over een maand nog hoe te remmen…
fairytales.live 