Starting up: update 3

Al iets meer dan een maand is het geleden, dat ik de werknemersdeur achter me dicht trok.  Ik heb me nog niet verveeld.  Integendeel.  Zouden die juffen en meesters dat soms ook hebben, vraag ik me af.  Dat gevoel dat er niet genoeg uren in een schooldag zitten…  Wellicht niet, ander perspectief.  Ik dus wel.  Voor je het weet is het alweer bijna half vier.  Om nog maar te zwijgen over woensdagen, daar zit echt weinig werktijd in.

Ik introduceerde vorige week donderdag opvangdag.  Eén dag per week naar de opvang, tot 17u, dat begrepen ze toch wel?  Nee, dat deden ze niet.  Ik werkte toch niet?!?  Wij haten de opvang!  Boos waren ze.  In verschillende gradaties.  De oudste is nogal emotioneel.  Ze was stil en keek me met grote, teleurgestelde ogen aan.  De kleinste is meer voor drama, die protesteerde luidkeels.  Ik laat je raden wat het ergste was.

Amelie had toch nog gekeken, naar alle ouders aan de poort om half vier.  Gehoopt dat ik er toch zou staan.  Ik moet toegeven dat ik het overwogen heb.  De meeste to do’s van de dag waren eigenlijk wel afgerond toen.  Maar ik wist dat het nooit meer zou lukken als ik niet doorzette.  Dus werd het kwart voor vijf.  Ze zaten niet droevig naar de klok te kijken hoor, ze haten die opvang alleen maar tot ze er zijn.  Dan vinden ze die plots kei leuk.  Jammer genoeg vergeten ze dat steeds.  Vanmorgen was het weer pure haat, toen ik hen herinnerde aan donderdag opvangdag.

Het went wel denk ik dan.  Misschien moeten ze weldra weer wennen aan elke dag opvangdag.  Daar denken we nog even allemaal niet aan.  Weer een motief om volop te gaan voor een eigen onderneming met werkuren die ik zelf kies.  Op donderdag een beetje meer dan op woensdag 🙂

Hoe zit het daar dan mee, hoor ik je vragen.  Goed, dank u.  Vooral veel PlayDay.  Getuige de foto van de laatste vergadering.  Op de speelzolder.  Het is een keer wat anders dan een garage.  Peer is ook silicon valley niet, maar snow valley 🙂  Heel leuk is dat, marketing doen voor iets waar je echt helemaal in gelooft.  Overtuigen vanuit overtuiging.  Zo hoort het.  De eerste echte pitch zit eraan te komen, bij mijn eigen burgemeester nog wel.  Spannend…  Voorlopig doe ik aan ‘seeding’ volgens mijn man.  Binnenkort moet ik dus oogst gaan binnenhalen.  Dat hij dat kan, voegde hij eraan toe.  ‘Ik niet misschien’, was mijn defensieve reflex, ‘wacht maar eens af!’.  Wellicht wist hij heel goed waar hij mee bezig was.

Dan was er ook nog dat marktonderzoek.  110 mensen vulden het in, toppertjes zijn jullie!  Best boeiend eigenlijk.  Zoals:

• dat 64% zijn kind liet dopen of dat van plan is
• dat tegen de eerste communie al gezakt is tot 56%
• en tegen de plechtige communie tot 32% – al zijn er daarover ook wel veel twijfelaars (“weet ik nog niet”)
• 35% geeft 4 of 5 op 5 bij de peiling naar de interesse in een alternatieve viering

35% dus.  Dat is best veel.  Tussen ‘zeggen’ en ‘doen’ zit nog een groot verschil natuurlijk, maar dat is er ook tussen ‘niet zeggen’ en ‘doen’.  Als het goed is, als meer mensen ervoor kiezen, als er goeie marketing is, als de prijs meevalt.  De prijs, dat wordt nog wel een uitdaging.  Inspanning en vergoeding zitten nog niet helemaal in balans lijkt me.  Ook daar kan aan gewerkt worden.  Dat dit idee nog niet in de koelkast moet!  Ik zou het eigenlijk gewoon graag een keer proberen.  Zelfs gratis.  Gewoon om ervaring op te doen en in ruil voor wat mond-aan-mondreclame als het goed was.  Dus zit je dit nu te lezen en lijkt het je wel wat?  Laat iets weten!  Stuur gewoon een mailtje, ik kom vrijblijvend een keer af en we zien wel of het wat wordt.

Doen hé!  Ik ga profiteren van mijn zuurverdiende extra uren werktijd om me alvast voor te bereiden op de mail die jij gaat sturen.  Hoezo ik kan niet verkopen 🙂 🙂