Hier is het elke week voorleesweek, ook voor de papa.

De week van 18 tot 26 november is uitgeroepen tot voorleesweek.  Dat is het hier altijd.  Elke dag van de week.  Tenzij ze echt te laat in hun bed zijn beland, al wordt er dan nog steeds gezeurd om een verhaaltje.  Voorleesverslaafden zijn we.

Die ‘we’ mag je gerust letterlijk nemen.  Als in: het hele gezin.  Hoera voor onze voorleespapa, hij doet het even vaak als ik.  Het verbaasde me dus een beetje, die focus op de vaders en het onderzoek dat uitwees dat vaders het minder doen.  Voorlezen en lezen in het algemeen.  Mijn man leest meer dan ik – ook wel een beetje omdat papa in de zetel nog steeds meer getolereerd wordt dan mama.  Mijn vader verslindt boeken.  Aan mannelijke rolmodellen hier dus geen gebrek.  Dat ze het anders doen las ik ook in het artikel.  Wel herkenbaar.  “Vaders verzinnen vaker zelf verhaallijnen en moeders gebruiken iets meer stemmetjes”.  Stemmetjes, ja, love that.  Gieren en brullen hebben we hier al gedaan met de lispeltuut om er maar eentje te noemen.  En waar ik een hekel heb aan boeken zonder tekst, weet de papa daar altijd wel iets op te verzinnen.

Het hele gezin dus ook de kinderen.  Die van 8 bereikte vorig schooljaar al een volwassen leesniveau zoals dat dan heet.  Ze kan alles lezen.  Dat dit nog niet wil zeggen dat ze dat ook mag/ moet willen.  Dat maakte ik haar duidelijk toen ze naar een van mijn chicklits greep (my guilty pleasure…).  Het is soms best lastig hoor, zoals wanneer ze ineens luidop je whatsapp berichten beginnen voor te lezen of verontruste vragen stellen na het lezen van een artikel in de krant die je achteloos op de ontbijttafel achterliet.  Voorlezen hoeft dus eigenlijk niet meer, maar ze houdt er nog steeds van.  En wij ook.  Heerlijk, dat knusse momentje samen op het bed net voor ze gaan slapen.

In het eerste leerjaar krijgen ze zodra ze een beetje kunnen lezen boekjes mee naar huis.  Telkens er eentje uit was, konden ze die ruilen voor een nieuw.  Wegens drukke avonden, lasten we haar leestijd in tijdens het voorleesmoment.  Mama of papa las een verhaaltje en zij een tweede.  De jongste vond dat wel behoorlijk saai.  Niet zo makkelijk om de inhoud te volgen als iemand traag en zonder intonatie of respect voor leestekens leest.  Om nog maar te zwijgen over het feit dat die eerste leesboekjes niet veel inhoud hebben.  Lezen en begrijpen wat je leest, blijken twee verschillende dingen.  Of het niet vreemd was dat ze totaal niet scheen te weten wat ze net gelezen had, vroeg ik mijn zus een keer verontrust (ze is juf in het eerste studiejaar).  Het bleek heel normaal.  Ze hebben al hun concentratie in het begin nodig om te lezen, begrijpen komt pas later.  Een mens vergeet zo’n dingen.

Intussen leest ze dus vlot.  Intonatie en leestekens respecteren begint te komen.  De jongste heeft nog steeds liever dat de volwassene leest, maar nu eerder uit jaloezie omdat ze het ook wil kunnen.  Ze krijgt nog geen boekjes mee, maar we leenden er wel al eentje in de bib en dat gaat prima.  Ze mag de titel van het volgende hoofdstuk altijd lezen.  We lezen momenteel Otje van Annie M.G. Schmidt.  We zijn grote fan, we verslonden ook al Pluk van de Petteflet en Ibbeltje.  Elke dag een hoofdstuk dus, de oudste en mama/ papa om beurt een kolommetje en de jongste de titel.  Die zijn verre van eenvoudig overigens, zo stond er deze week ‘brandnetelsoep’ in.  Maar het is een kanjer en ze leerde net deze week de ‘oe’ van ‘koek’ en dus ook van ‘soep’.  Het lukte haar wonderwel.

(Voor)lezen bevordert de taalontwikkeling.  Ik wilde het al merken.  Bijzonder taalvaardig zijn die dochters van me.  Een eindeloze stroom van woorden komt eruit.  Uitdrukkingen ook, zoals dat ze ook maar 2 handen hebben, opgeruimd netjes staat en het geld niet op hun rug groeit.  Waar halen ze het toch?

Weldra ‘moeten’ we niet meer voorlezen.  Toch hoop en denk ik dat we het nog lang zullen doen.  Met z’n allen aan mekaar.  De boeken worden er alsmaar interessanter op.  Door de beurtrol mis ik natuurlijk telkens een hoofdstukje in het verhaal, maar dan begin ik met hen te vragen wat er gisteren gebeurde.  Om ter snelst vertellen ze dan.  Heerlijk toch.  Direct na het verhaaltje oogjes dicht, daar is nog wat werk aan.  Ach, het leven zou maar saai zijn zonder werkpuntjes niet?

Nog tips voor een boek dat we absoluut een keer moeten lezen?  Ik lees het graag!