Van “Heb je je huiswerk gemaakt?” naar “Maak je huiswerk!”, dat verliep hier zo.

Huiswerk dat maken ze op school tijdens de studie.  Zo is het altijd geweest sinds ik eerst één en nu al een paar maanden twee kinderen heb in de lagere school.  Voor half zes werden ze namelijk zelden opgehaald.  Aan het eind van de schooldag mogen de kinderen voor wie er niemand aan de poort stond te wachten eerst nog even spelen en dan moeten ze naar de studie.  Daar moeten ze stil zijn en hun huiswerk maken.  Enfin, ik denk dat het zo gaat, obv eigen vaststellingen toen ik een keer vroeg was maar toch te laat.

Nu is dat anders.  Sinds ik een thuis werkende moeder ben – zo noem ik mezelf tegenwoordig – sta ik wel aan de poort om half vier.  Ongelooflijk hoeveel ‘dag’ er dan nog overblijft om samen met je kinderen te spenderen!  Ik had al een paar keer het ‘avondeten’ klaar om 17u…  De gewoonte om er in te vliegen zodra je thuis bent en als een drilsergeant het huishouden te bestieren zit er duidelijk grondig ingebakken.  Nu is er tijd.  Hoe zullen we die nu een keer nuttig invullen?

Met huiswerk dus bijvoorbeeld.  Even vragen of ze het gemaakt hebben in de studie en of we nog iets samen moeten doen, volstaat niet langer.  Eigenlijk checkte ik vroeger ook best elke dag even die agenda.  We waren zo verwend door het gemak waarmee de oudste door de leerstof surfte, dat we pas wakker schrokken toen ze plots niet mee bleek te zijn met de maaltafels halverwege het tweede studiejaar.  Sindsdien besteden we dus meer tijd aan samen de les W.O. doornemen, maaltafels instuderen en onthoudwoordjes dicteren.  Hoewel de motivatie alweer wat afnam de laatste weken.  De oudste is intussen maaltafelkampioen en de jongste haalde 10/10 op zowat elke toets die ze sinds ze ook op de lagere school zit, aflegde.

Maar nu is die studie er dus niet meer om ervoor te zorgen dat ze minstens hun werkblaadjes invullen.  Alle ogen zijn op mij gericht.  Eigenlijk op hen, maar niet veel zes- tot achtjarigen beginnen spontaan huiswerk te maken denk ik.  De mijne dus alvast niet.  De aangekweekte gewoonte om er snel na school aan te beginnen, wil ik wel behouden.  Ik laat wat van hun opgekropte energie vrij terwijl we naar huis wandelen, spurten, huppelen, fietsen, of racen.  We drinken iets lekkers en ik luister naar wat ze me willen vertellen over hun dag.  En dan moet het huiswerk gemaakt worden voor ze mogen gaan spelen.

Het heeft wel iets.  De stilte in huis terwijl ze ernstig zitten te werken.  Voor zolang het duurt dan.  En meestal is dat niet zo erg lang.  Laatst nam de oudste mijn taak over toen ze de jongste terechtwees over het feit dat het toch echt niet kon dat haar huiswerk vereiste dat ze met schaar en plakband aan de slag ging om briefjes tegen de trap te hangen.  Dat andere kindjes dat ook deden, verklaarde Celeste prompt, werkjes maken. Zelf uitgevonden huiswerkjes als het ware.  Ze schreef effectief wel de letters die ze hoorde te oefenen op die uitgeknipte en opgeplakte briefjes.  Veel leuker dan ze op het blad van de juf schrijven, dat kon ik beamen.  Of de juf er ook zo over zou denken…

Dat brengt ons natuurlijk bij de discussie over de zin of onzin van huiswerk.  Sommige dingen moet je echt wel oefenen.  Zoals die maaltafels dus.  En samen lezen – al voelde dat nog nooit als ‘werk’ omdat onze kinderen dat beiden heel graag doen.  Als ik echter een ellenlange lijst woordjes sta te dicteren tot mijn dochter kramp in haar hand heeft, of mijn energieke zesjarige zit te wriemelen op haar stoel omdat alle lijntjes op haar schrijfblad nog niet vol zijn, tja, dan heb ik zin om ‘laat het’ te zeggen.  Of laat ze.  Laat ze zoveel mogelijk spelen.  Differentieer.  Geef taken voor de dingen waar ze nog wat extra hulp of oefening bij kunnen gebruiken en als ze dat niet nodig hebben, laat ze dan.  Ze zullen nog zoveel ‘moeten’ in hun leven.

Dat gevoel dus.  Nadat ik hoop en al een week insta voor het begeleiden van mijn dochters bij het huiswerk.  Waar gaat dat eindigen…  Hopelijk niet met dochters in de ‘strafstudie’ omdat mama foert had gezegd 🙂