Doen: een bezoek aan De Zonnegloed in Oostvleteren.

Mijn oudste dochter is een echte dierenvriend.  Dat bleek onder meer toen ze afgelopen zomer voor een week op ranger kamp vertrok naar De Zonnegloed.  Dat is een sanctuary of een veilige haven voor geredde dieren.  Het heeft in feite veel weg van een dierentuin en toch is het heel anders.  Sinds Amelie mega enthousiast terug keerde van haar kamp, stond een bezoek eraan op onze to do.  Omdat Oostvleteren niet direct naast de deur is en omdat er nog tal van andere dingen op die lijst stonden, kwam dat er nog niet van.   Tot afgelopen maandag, toen het de ideale manier bleek om een pedagogische studiedag te besteden.

Amelie glom van trots toen ze ons kon rondleiden in het park dat zij zo goed had leren kennen.  Zowat elke parkmedewerker kreeg te horen dat zij er op kamp was geweest, ze waren allemaal even vriendelijk.  Als je niet beter wist, zou je je in een ‘gewone’ dierentuin wanen.  Het park is heel mooi aangelegd en er zijn tal van (wilde) dieren te bewonderen.  Alleen komen de dieren er niet terecht zoals ze dat in een andere zoo doen.  Ze moeten eerst gered worden.  Van iemand als jij of ik die een fout huisdier koos, van een dierentuin die wat teveel de commerciële kaart trok ten koste van het dierenwelzijn (doet ‘Olmense Zoo’ een belletje rinkelen?), van het fungeren als circusattractie en ga zo maar door.

Wat ze precies hebben meegemaakt, ontdek je onder andere wanneer je aansluit bij het voederen van de dieren.  Dan loop je mee met een parkwachter op ronde om de dieren hun middageten te bezorgen.  Terwijl zij smikkelen, vertelt hij over de dieren en hun historiek.  Behoorlijk schrijnende verhalen eigenlijk, zoals dat van een beer die uit een betonnen kooi werd gered nadat de ‘berenjacht’ een halt werd toegeroepen.  Het is maar wat je ‘jacht’ noemt, die kwam er blijkbaar op neer dat een beer werd losgelaten in een afgesloten gebied waarna de stoere jager hem mocht gaan afknallen.  Of het verhaal van dat schattige aapje dat een dierentuin niet meer wilde omdat het een paar vingers kwijt raakte.  Ik zag mijn dochters smelten en moet zeggen dat het mij ook wel wat deed.  Het geld dat ik betaalde voor een bezoek aan deze ‘veilige haven’ voelde plots heel erg goed besteed.

Helemaal toen de Olmense Zoo deze week in het nieuws kwam op niet zo fraaie wijze.  De Zonnegloed werd prompt vermeld als mogelijke opvangplaats voor een aantal dieren, wij begrepen waarom.  Maar ze hebben natuurlijk middelen nodig.  En die zullen bij hen wellicht toch een stuk minder vlot binnenstromen dan bij pakweg Planckendael.  Hierbij dus een tip voor jullie: de volgende keer dat je kinderen naar een dierentuin willen, denk eens aan deze sanctuary.  Het is echt een aanrader.  Of als je op zoek bent naar vakantieopvang, overweeg dat ranger camp.  Je kan er zelfs dierenverzorger voor een dag worden!  Ik heb overigens meteen een item toegevoegd aan mijn lijstje met cadeau ideeën voor Amelie (één van mijn Wonderlijke lijstjes; om niet weer met mijn mond vol tanden te staan de volgende keer dat iemand een cadeautip vraagt voor een van mijn gezinsleden): de adoptie van een bergklauwotter.  Ze blijkt geen goedkope smaak te hebben, de appel valt dan toch niet ver van de boom…  Het adopteren van een dier kan al vanaf 50€, maar ze liet haar oog vallen op eentje van 150€.  Ze waren dan ook wel aanbiddelijk, zoals ze daar naast en op mekaar lagen te piepen in hun hok.

Naast gewoon leuk en voor een goed doel, is een bezoek uiteraard ook educatief.  Je kan op het infobord aan de omheining van elk dier lezen waar het vandaan komt, naast allerhande andere informatie.  De kinderen kregen ook allebei een zakje voer mee dat ze aan een aantal diersoorten mochten uitdelen.  Heerlijk, dat enthousiasme wanneer ze het ‘voederen mag’ bordje ontdekken.  Ze begonnen heel erg zuinig bij de schapen en geitjes om dan bij de alpaca’s helemaal los te gaan en teleurgesteld te zijn omdat er ook nog lama’s bleken te zijn waarvoor ze niets meer over hadden…  Doseren moet je leren 🙂

’s Middags genoten we van een lekkere croque monsieur in een heerlijk herfstzonnetje.  Kortom, een goed besteedde pedagogische studiedag.  Ooit wil ik ze graag meenemen naar wilde dieren in hun echt habitat, want dat blijft toch nog altijd waar ze echt thuis horen.  Net geen twaalf jaar geleden vertrokken mijn man en ik als huwelijksreis op safari.  Dat was eigenlijk een noodoplossing, nadat onze geplande rondreis in Mexico letterlijk in het water viel door de slecht getimede passage van een orkaan.  Ook al raakten we intussen nog steeds niet op Yucatan, spijt hebben we er niet lang van gehad.  De safari in Kenia was namelijk een geweldige ervaring.  Ja, je hebt al die dieren al een keer eerder gezien, maar wanneer je ziet in het prachtige, uitgestrekte landschap waar ze thuishoren nadat je getipte white van man je in allerijl naar precies de juiste plek bracht, wordt je daar toch wel even stil van.

Ooit dus.  Voor nu genieten we nog even na van een paar foto’s.

Kenden jullie het verschil al tussen een sanctuary en een dierentuin?