Er leeft een ongenode gast in mijn huis: de prok.

Er leeft een ongenode gast in mijn huis.  Hij waart al vele jaren rond, maar nu bereikte hij het toppunt van mijn ergernis-berg.  En dus nagel ik hem bij deze publiekelijk aan de schandpaal.  Dat hoogtepunt werd niet toevallig bereikt op dinsdagavond wasavond.  Waarom dinsdag wasdag is?  Omdat mijn woensdagnamiddag oppas graag blijkt te strijken.  Ik ben enorm verwend, ik weet het…

Ik heb een hekel aan strijken, maar wassen is natuurlijk niet erg.  Een beetje sorteren en in de machine proppen, dat kan ik wel aan.  Ware het niet dat ik tijdens deze activiteit steevast stoot op prokken.  Wat is dat voor beest, ik hoor het u denken.  U kent ze nochtans wellicht ook en met het risico geweldig onfeministisch over te komen, helemaal als u van het vrouwelijke geslacht bent.  Dan behoren ze mogelijk ook tot uw ergernissen.  Dat hoop ik zelfs een beetje.  Dan ben ik toch niet de enige die er niet in slaagt de medebewoners van haar huis op te voeden waar het dit fenomeen betreft.  Tijd om het mysterie te onthullen, aanschouw de prok.

Juist, het betreft een eufemistisch benaming voor een opgepropte sok.  Ze liggen voor alle duidelijkheid niet op die manier heerlijk naar wasverzachter te ruiken in de kleerkast.  Nee, ze geuren allesbehalve lentefris want hebben minstens een dag de voeten van een man overduidelijk te warm gehouden.  Of zelfs veel minder dan een dag in dit geval.  Het betreft namelijk loopkousen, lekker krokant van het opgedroogde zweet een dag eerder in de mand gegooid.

Er bestaat nog een uitbreiding op de prop.  Laten we die de boxerprop noemen.  Je kan het je zo inbeelden, hoe de man in één vloeiende beweging zijn lichaam ontdeed van boxershort en sokken met als resultaat een grote, samenhangende boxerprop.  Il faut le faire.  Ik testte het voor je omdat een foto van een gebruikte onderbroek op de blog gooien me zelfs voor een schandpaal toch wat ver ging.  Niet zo simpel, ik kan het je vertellen.

Het ergste van al?  Het blijkt besmettelijk.  Of genetisch.  Ik ontdek namelijk alsmaar vaker prokjes, zoals deze.

Ze hebben het voordeel minder geurig te zijn, zweet lijkt pas op latere leeftijd te gaan stinken.  Het lastige aan proks is dat je ze niet zo in de wasmachine kan prokken.  Je loopt dan immers het risico dat ze in de loop van de dag gras, zand, stof en ander vuil op hun weg tegenkwamen.  En dat kan de wasmachine dan weer niet verwijderen wegens te goed afgeschermd.  Geloof me, ook dat leerde ik door jarenlange ervaring.  Dus rest me geen andere optie dan mijn hand door al dat krokante katoen te halen om hem weer binnenstebuiten te keren.  Enfin, buitenstebuiten eigelijk, ik vind hier het ene na het andere woord uit.  Wat maar weer bewijst wat een ongezien fenomeen dit is.

Dit publiekelijk aan de schandpaal nagelen van de prokkers in mijn huis, is mijn voorlaatste reddingsmiddel.  Nadat het vriendelijk, minder vriendelijk en ronduit onvriendelijk vragen schromelijk faalden, zie ik hierna nog maar één optie.  Ik ga in prokwasstaking (wel handig eigenlijk, gewoon woorden uitvinden om je punt te maken).  Het spreekt wellicht voor zich, maar opdat er geen twijfel zou bestaan in de hoofden van mijn huisgenoten licht ik het ten overvloede nog even toe.  IK WAS GEEN PROK MEER VANAF NU.  Er bestaat namelijk enige discussie over het bestaan ervan.  Ondanks het feit dat het toch enkel sokken die overduidelijk niet van mij zijn blijkt te overkomen, beweren bepaalde mensen toch dat zij echt wel nooit een sok op die manier in de wasmand gooien.  Ik drijf hierbij dus mijn bewijsvoering op en zal vanaf nu prokken publiekelijk en ongewassen tentoonstellen in het waskot.  Iedereen welkom om ze te komen aanschouwen.

Naast dit verzoek aan mijn gezinsleden, heb ik nog een prangende vraag voor mijn andere lieve lezers.  Ontdekt u ook weleens een prok in uw wasmand?  Zo ja, nodig ik u uit om mee te gaan in mijn staking.  Ik roep op tot een algemene protestactie tegen de prok!  Zo heb ik het leven van de wassende medemens toch weer wat aangenamer gemaakt.  Graag gedaan.