Geef het goede voorbeeld en work that body, je kind ondervindt er levenslang de voordelen van!

Ik las vandaag een artikel over de voordelen op lange termijn van veel bewegen en aan sport doen als kind.  We hebben daar als ouder een belangrijke rol in te spelen door het goede voorbeeld te geven.  Alsmaar meer mensen gaan ook aan het sporten, dus dat we met z’n allen goed bezig zijn!  Maar waarom zouden we ons beperken tot iets voor doen of het kind motiveren om te sporten, als we het gewoon samen kunnen doen?!  Twee vliegen in één klap: quality time met je kind en ‘sporten’ kan je ook weer afvinken op je to do lijst.  Hierbij dus alvast 5 manieren die in ons gezin werken om samen te sporten.

Ik loop – zij fietst

Zondagochtend ga ik lopen.  Altijd.  Als het moet wegens onafwendbare verplichtingen sta ik er zelfs vroeg voor op.  Vroeg is dan echt vroeg want sinds de kinderen vind ik tot 9u in bed liggen al erg lang uitslapen.  Vroeg is dus voor acht uur.  Er zijn ongetwijfeld ouders van jongere kinderen die er dan al een halve dag hebben opzitten, maar dat stadium ben ik gelukkig gepasseerd.  Voor velen is het toch nog steeds vroeg te oordelen aan de heerlijke rust die er heerst buiten.

“Mag ik mee mama?”, vroeg de oudste op een keer.  Mijn eerste reflex was ‘NEEEEEE, DAAR GAAT MIJN ME-TIME’.  Lopen is voor mij een bron van inspiratie.  Geen luide muziek in mijn oren, geef mij maar fluitende vogeltjes en mijn dagdromen.  Daarna kwam: ‘NEEEEEE, DAT WORDT MEER WANDELEN DAN LOPEN EN DUS VEEL MINDER VERBRANDE CALORIEN’ – want eerlijk is eerlijk, ik doe het toch vooral om wat meer lekkers te kunnen eten zonder dat gelijk terug te vinden op mijn heupen.  De dochter kwam echter zelf met de oplossing: zij fietst langs me terwijl ik loop.  Ze doet dat niet elke week, dus die me-time heb ik nog geregeld.  En als ze het wel doet, mis ik hem geen seconde want die exclusieve momenten van volle aandacht voor en van één dochter zijn gewoon fantastisch.

Ik volg meestal wel ongeveer hetzelfde parcours – afhankelijk van de goesting eerder 8 of maximaal 10 km.  En toch ontdekt zij altijd wel iets nieuws.  Zo leerden we samen het ‘paardje zonder staartje’ – dat zijn naam dus niet gestolen heeft – kennen.  Sindsdien kijken we telkens reikhalzend uit naar zijn wei om te zien of het staartje alweer is gegroeid.  Het tempo is op dit moment nog net haalbaar, al moet ik af en toe toch mijn best doen om haar bij te houden.  Vooral de laatste kilometer, dan lijkt ze haar stal te ruiken en een spurtje in te zetten.  Rustig uitlopen zit er dan voor mij niet in 🙂

De volgende stap ligt voor de hand.  Dan stuur ik de oudste met papa mee voor een langere en snellere tocht en kan de jongste met mij meefietsen.  Of wie weet, schakelen we over op de volgende optie…

Start2run

Amelie ging hier al een keer mee aan de slag.  Eigenlijk vond ze vooral het lopen met een smartphone in de hand en oortjes in wel cool denk ik.  Ze heeft het dus niet lang volgehouden.  Ik las intussen ook op een aantal fora (overigens niet zo’n erg wetenschappelijke, dus als er iemand een gefundeerder advies heeft, hoor ik het graag) dat het ook niet zo geschikt is voor jonge kinderen.  Nu kreeg Amelie in het kader van de scholenveldloop later deze maand de opdracht van haar turnjuf om elke dag 10 minuten te lopen.  Laten we dus daar alvast mee beginnen.

Klinkt als een fluitje van een cent trouwens, wat zijn nu tien minuten.  Toch is het gisteren niet gelukt.  De kleinste volgde een proefles turnen en moest gebracht en gehaald worden.  Tussendoor verzorgde ik een warme maaltijd, erna moesten de dochters nog in bad.  Eigenlijk had ik Amelie tijdens het koken wel op pad kunnen sturen, maar helemaal alleen is dat natuurlijk niet zo leuk.  Vanavond poging twee, al staat er een bezoekje aan de tandarts gepland dus het zal er weer om spannen…

Er zijn overigens ook meer en meer kids runs te vinden bij loopwedstrijden.  En je kan ze natuurlijk ook inschrijven bij de atletiekclub.  Maar ik vond het leuke aan lopen nu net altijd dat ik er – buiten een goed paar schoenen en dito beha – niets of niemand voor nodig heb.

Mijn zus nam vorig weekend samen met haar kinderen deel aan een Spartacus run.  Wat mij betreft zijn de water-hindernissen er teveel aan – ik hou niet van water en al helemaal niet van koud en vuil water.  Maar zij en haar kinderen vonden het wel de max.

Samen op de joga mat!

Ik schreef er al een keer over en met enige trots kan ik zeggen dat ik het nog steeds volhoud, de dagelijkse pop pilates sessies met mijn YouTube coach.  Meestal begin ik er ’s avonds pas aan, wanneer de dochters slapen, het huis opgeruimd is, mijn eten verteerd en ik een welverdiend half uur couch potato time heb gehad.  Maar af en toe doe ik ze gewoon overdag en dan staan daar steevast twee nieuwsgierige aagjes te kijken.  Lang duurt het meestal niet voor ze een stukje van mijn joga mat opeisen om mee te doen.

Hilarisch frustrerend is dat.  Hilarisch o.w.v. de commentaren op de bewegingen, mijn gepuf en gezweet en vervolgens hun pogingen om de juiste pose aan te nemen.  Frustrerend omdat ze het soms zonder enige zichtbare moeite langer volhouden dan ik.  Meestal is dat gelukkig niet het geval.  Dan roepen ze luid “AU” en storten zich met veel drama neer op de mat.  Ik puf dan met een halve glimlach nog even verder, onderwijl de “mama, je moet lager door je armen” en “mama, zij heft haar been hoger” negerend.  Zo snel vergeten ze dus dat zij zoëven nog moesten opgeven…

Maar het is dus wel te doen, dit soort van sessies met je kinderen.  Af en toe spelen ze een keer turnschool of ‘vriendinnen die naar de fitness gaan’ en dan zijn de door hun verzonnen moves zeer herkenbaar.  Ze hebben er dan toch iets van opgepikt.

De fit-o-meter

Kennen jullie die nog?  Waar ik opgroeide, in de mooie bossen van Westerlo, was er een fit-o-meter.  Het komt er op neer dat je je wandeling af en toe onderbreekt voor een oefening die mooi omschreven en uitgebeeld is op een bord tegen een boom.  Ik lees op de site van Sport Vlaanderen overigens dat hij terug is van nooit weggeweest.

Enfin, het punt dat ik eigenlijk wil maken is dat je er geen nodig hebt als je een kind meeneemt.  Onze kinderen zijn geen grote wandelfanaten.  Ze beginnen er vol goede moed aan, maar het gaat hen nogal snel vervelen.  Tot we ze er een zelf verzonnen fit-o-meter van lieten maken!  Het gaat als volgt: elk kind mag om de zoveel tijd/ meter een oefening verzinnen.  Je geeft best een ietwat concrete indicatie, tenminste als je wil vermijden dat de hele wandeling een constante fit-o-meter wordt.  Er staat niet zoveel maat op kinderen.  De volwassenen voeren de oefening uit.  Onze dochters zijn nogal kritisch en om de prestatiedruk wat te verhogen legden ze op dat als we het niet naar behoren uitvoeren, we bij de volgende stop 2 oefeningen krijgen.  Het is af en toe even slikken wanneer je als een konijn over een druk betreden wandelweg huppelt, maar het helpt wel om ze aan het stappen te krijgen…

Trampoline workout

Velen van ons hebben ongetwijfeld ooit gezegd dat er echt nooit zo’n gruwelijk lelijke trampoline in de tuin zou komen.  Ik alvast wel.  Maar ik heb dan ook ooit gezegd dat ik nooit aan kinderen zou beginnen…  Enfin, beide zaken hebben intussen een plaats gekregen in mijn leven/ huis 🙂  En ik heb van geen van beiden al spijt gehad, maar laat ik toch maar niet te ver gaan in het vergelijken van mijn kinderen met een trampoline.

Het ding is dat er intussen dus toch een trampoline in mijn tuin staat.  En laat de nieuwste fitness rage nu net daar iets te maken hebben.  Geen enkel probleem dus om wat inspiratie te vinden op het internet voor een workout op de trampoline.  Als je die al nodig hebt, want gewoon even mee gaan springen leert je al snel dat dat echt heel vermoeiend is.  Dus gewoon tien minuten met z’n allen om ter hoogst gaan springen is sport genoeg.  Dan schakel ik over op popcorn spelen 😉

Nog niet overtuigd van het belang om je kinderen te laten bewegen?  Lees dan zeker even dit.  Zelf nog ideetjes om samen aan sport te doen?  Pen ze alsjeblieft hieronder neer!