Crisis of niet, de Belgische restaurants blijven goed draaien. We zijn een bourgondisch volk dat houdt van gezelligheid en lekker eten. Het hebben van kinderen hoeft ons daarin niet te beperken, laten we deze traditie in ere houden en hen van jongs af betrekken. Hierbij enkele tips rond hoe wij uit eten gaan een plezier maken voor het hele gezin EN alle andere restaurantgasten.
Wij gaan graag en regelmatig op restaurant en dat is niet veranderd sinds we kinderen hebben. Nu zal je er ons wat vaker ’s middags aantreffen waar dat vroeger vooral ’s avonds was, maar verder weinig verschil. Ook bij de kinderen alleen maar enthousiaste reacties wanneer we voorstellen om uit te gaan eten. Ze gedragen zich ook steevast prima, wellicht ook een gevolg van jarenlange oefening 🙂
Waar moet je op letten? Op niet veel wat mij betreft. Het is natuurlijk fijn als er een speeltuin of -hoek is, maar het is geen must. Ik durf namelijk ook al wel eens alleen met mijn dochters gaan en dan kies ik bewust voor een restaurant dat dat niet heeft. Anders zit ik namelijk de hele tijd alleen aan tafel… Ik ben persoonlijk geen fan van het concept waarbij de kinderen in een aparte speelruimte door monitrices worden opgepast en zelfs daar eten. Als ik mijn kinderen er niet bij wil, kan ik net zo goed een oppas vragen. Al ben ik na het horen van vele positieve reacties wel benieuwd geworden naar Sensunik in Antwerpen waardoor het toch op mijn to do lijstje staat.
Als ik ze kan vinden, check ik wel graag even de menukaart. Ik durf zeggen dat onze dochters vrij veel lusten en er voor open staan om nieuwe dingen te proeven (hoewel dat bij de jongste iets minder goed gelukt is), maar het is echt niet fijn als je hard moet zoeken om één ding te vinden dat ze waarschijnlijk zullen lusten. Vooral in het buitenland is dat weleens een uitdaging. Ik pleit overigens voor wat meer originaliteit in de kindermenu’s of een restaurant dat gewoon alle gerechten op de kaart maakt in een kinder en volwassen portie. Want natuurlijk lusten de meeste kinderen spaghetti, kip met appelmoes of worst met frieten. Maar daarvoor hoeven ze nu echt niet op restaurant te komen. Vooral tijdens onze eerste vlieg- en hotelvakantie vorig jaar ergerde ik me daaraan. Na 5 dagen hadden ze alle in elk restaurant terugkerende opties wel een keer gegeten en leek er niets anders op te zitten dan ze opnieuw aan het rijtje te laten beginnen… Alle verspilling ten spijt, bestelden we toen maar ‘volwassen’ gerechten voor hen.
Goed, eens het restaurant gekozen en het tafeltje bemachtigd, hoe hou je ze dan rustig aan die tafel? Want dat moeten ze dus wel doen naar mijn mening. Dat een baby huilt, daar kan je niet altijd veel aan doen, maar eens ze die fase voorbij zijn… Het is vooral een kwestie van ze bezig te houden en te betrekken. Zo mogen ze zelf kiezen wat ze willen eten of drinken (thuis krijgen ze bijvoorbeeld nooit cola en aan tafel enkel water, op restaurant mag frisdrank wel en dat maakt het ook nog aantrekkelijker om uit eten te gaan). De jongste kan nog niet lezen, maar de oudste helpt haar graag. Ze mogen dan natuurlijk ook zelf hun bestelling doorgeven. Ze voelen zich ook heel trots als ze alleen naar toilet mogen gaan – en zijn er tot hiertoe ook altijd weer uit geraakt hoewel ze nu vol zelfvertrouwen de deur op slot draaien. Dat is overigens ook het enige moment waarop ze mogen rondlopen (tenzij er toch een speeltuin of -hoek is natuurlijk). Obers voor de voeten lopen of koks gaan storen wordt niet getolereerd. Nietsvermoedende hondjes aaien, andere mensen aanstaren, -wijzen of luid becommentariëren ook niet (ook niet in het buitenland wanneer we denken dat ze ons toch niet zullen verstaan). Te streng? Tja, we zijn nog nooit ergens buiten gekeken en de kinderen vinden het nog steeds leuk.
Eens we op het eten wachten, moeten ze natuurlijk ook wat bezig gehouden worden. Ik begin meestal gewoon met hen een paar vragen te stellen. Dezelfde vragen die ik hen al eerder stelde, maar waarop ze nauwelijks antwoordden wegens teveel in beslag genomen door speelgoed, TV of iPad. Het is nu eenmaal heerlijk als ze beginnen te vertellen. Tenzij de oudste over haar recentst gelezen boek of nieuwe favoriete TV-serie begint. Samenvatten heeft ze namelijk nog niet echt geleerd waardoor ze ongeveer letterlijk het boek of de serie dicteert en dat kan aardig lang duren. Wanneer de conversatie te snel opdroogt, kreeg ik een tip van mijn zus die ik heel graag eens wil testen. Het idee is om 3 voorwerpen te kiezen, voor hen op tafel te zetten en ze er een verhaal over te laten verzinnen. Of misschien nog leuker, er samen een verhaal rond te bedenken. De klassieke autospelletjes zoals woordslangen, wie ben ik en ik zie, ik zie kunnen natuurlijk ook altijd.
Bovenstaande is vooral voor wanneer we met het gezin of alleen met de kinderen op stap zijn. Wanneer je met meerdere volwassenen onderweg bent, is het natuurlijk ook de bedoeling dat je wat met mekaar kan praten. Hoewel vooral mijn oudste dochter het al heel leuk vindt om te luistervinken en deel te nemen aan het volwassen gesprek, zijn die daar toch niet altijd geschikt voor. Ik moet er in ieder geval veel bewuster op letten dat die kleine oortjes veel horen en begrijpen en niet altijd op het meest geschikte moment reproduceren… Ik vraag me soms echt af wat de schooljuf allemaal over ons weet (of denkt te weten, luistervinkjes hebben niet altijd alles juist begrepen)… Dan werkt bij ons het ouderwetse kleurboek nog steeds het best. Ik neem ook soms een paar kleine spelletjes bij, die moet je goed kiezen zodat het niet te luidruchtig wordt: een spel kaarten, regenwormen, Uno, Yahtzee.
Waar worstelen wij nogal eens mee? Vermijden dat ze hun drankje al op hebben voor het eten geserveerd is. Al werkt de regel dat ze één frisdrank mogen en dan water moeten drinken daarvoor wel goed. Water mogen ze zoveel ze willen dus als ze dan echt dorst hadden – geen probleem. Verder is het ook niet altijd eenvoudig om ze hun bord te laten leeg eten. Ik maak er geen strijd van, maar ze krijgen wel geen dessert in dat geval. Tenzij de portie echt buitensporig was natuurlijk. Of tenzij wat ze lieten liggen veelal het ongezonde was – de frieten dus. Ik dring overigens veelal niet aan op het dessert. De jongste wil vaak graag een ijsje, maar tenzij het waterijs is of één bolletje op een horentje eet ze het eigenlijk nooit op. Dus dat mooi versierde kinderijsje in een potje: parels voor de zwijnen. Dan wandel ik liever onderweg naar de auto langs een kraampje waar ze gewoon een raket of Calippo kan bestellen – en veelal haar restaurantkleren mee kan verpesten 🙂
Zo kunnen we voldaan, gelukkig, maar iets minder spik en span weer huis- (of hotel-) waarts keren 🙂
Wat zijn jullie favoriete restaurants – met en zonder kinderen, want ja hoor, ook wij gaan ook graag eens met vrienden of gewoon voor een romantische tête-à-tête.
fairytales.live 