Fairytale moments: kampeer eens in je achtertuin

Het wordt mooi weer dit weekend.  Of toch niet.  De weersvoorspellers lijken er nog niet uit.  Laat ik er maar op gokken dat het zal meevallen.  De kinderen slapen namelijk al een heel week in hun eigen bed, tijd voor wat vakantie 🙂  Nog even wachten tot we er echt op uit trekken, maar de ideale gelegenheid om tegemoet te komen aan een vraag die ze al een hele tijd stellen: “Wanneer mogen we eens in de tent slapen?”

We hebben een tent.  Zo eentje die je uit zijn verpakking haalt, in de lucht gooit en voilà.  Vraag me niet om hem terug op te ruimen, daar roep ik de man in huis voor.  Die tent heeft onze tuin overigens nog nooit verlaten.  Ze wordt enkel af en toe boven gehaald als de kinderen er in de tuin in willen spelen.  En dan vragen ze ook steevast of ze er een keer in mogen slapen, maar dat paste dus nog nooit.  Tijd om daar verandering in te brengen!

Kan niet heel erg misgaan, toch?  Ik acht de kans groot dat ze na een paar uur al terug in de woonkamer staan omdat ze bang of half bevroren zijn.  Als ik me niet vergis, is dat wat mijn zus en ik jaren geleden overkwam.  We zijn nooit bedreven kampeerders geworden.  En als ze het toch geweldig blijken te vinden, dan mogen ze wel af en toe in de tuin slapen tijdens de vakantie.  Denk ik toch.  Eerst maar even afwachten wat er dit weekend gebeurt…

Die tent opzetten, dat loopt dus wel los.  Toch maar niet te ver van het huis – onze tuin is 100m diep en er ligt nog een bos achter, dus in theorie kunnen ze ver gaan in hun ‘alleen op de wereld in een tent gevoel’…  Niet te ver dus, voor mijn gemoedsrust en om sanitaire redenen.  Voornamelijk dat eerste, want ik ontdekte een tijd geleden dat mijn dochters wildplassen best plezierig vinden…  Ze trekken hun broek af en gaan in het gras achter het tuinhuis zitten.  Ik zweer het.  De eerste keer dat ik hen, gelokt door hun gegniffel, betrapte wist ik niet gelijk wat zeggen.  Eén van die momenten waarop je als ouder weet dat je ze streng hoort toe te spreken, maar even te ‘geamuseerd’ bent om die rol geloofwaardig aan te nemen.  Ze doen het ongetwijfeld dus nog steeds, af en toe, als het warm is en echt dringend.

Twee slaapzakken en matjes, die vind ik ook wel.  Ik voorzie ook een paar ‘glow sticks’, leuker dan een zaklamp en ze blijven gewoon branden zodat ze midden in de donkere nacht niet op zoek moeten naar hun zaklamp.  Een fototoestelletje krijgen ze ook mee, om hun nachtelijke ervaringen vast te leggen.  Hoewel er zo van slapen misschien niet veel in huis tent komt…  Verder dacht ik hen hun eigen koffertje te laten maken met wat ze denken nodig te hebben.  Benieuwd wat ze er zullen in stoppen.  Vooral knuffels denk ik.  Misschien kunnen we de ervaring helemaal compleet maken met een kampvuur.  We hebben zo’n tuinkacheltje of desnoods halen we de barbecue boven.  Dan koop ik marshmallows en misschien speelt mijn man wel een deuntje op de speelgoedgitaar.  Ik stel het me wellicht wat romantischer voor dan het zal zijn…

Eén van de verblijfplaatsen op onze geplande rondreis door Corsica is overigens ook een tent.  Gevonden op Airbnb.  Alleen al het vooruitzicht vinden de dochters fantastisch.  Wie heeft er een groot 5-sterrenhotel met dito zwembad nodig als je ook in the middle of nowhere in een tent kan slapen, toch?  Hopelijk zien ze het na een nachtje in eigen tuin nog steeds zitten.  Een berekend risico.

Probeerden jullie dit al eens?  Nog tips voor de beginnende kampeerder?

 

Update – hoe het was…

De tent werd rond 16u boven gehaald.  Twee kinderen begonnen prompt gillend op en neer te springen van plezier.  Of ze er zin in hadden, hoef je dus al niet meer te vragen…  Terwijl ik voor matjes en slaapzakken zorgde, gingen zij aan de slag om hun koffer te maken.  Zoals verwacht vooral knuffels, maar toch ook een propere onderbroek, pijama, flesje water, papieren zakdoeken en een boek.  Alles werd prompt naar de tent gesleept en die werd achter hen dichtgeritst.  Het was ongeveer 16u30.  Het moet van hun laatste middagdut geleden zijn dat ze nog zo vroeg in een bed wilden gaan liggen 🙂

Ze kwamen er nog even uit om te eten, waarna ze opnieuw prompt hun pijama gingen aandoen.  In de tent uiteraard.  Toen wilden ze toch nog wat gezelschapsspelletjes spelen en uiteindelijk las ik rond 21u nog een verhaaltje voor – in de tent of wat had u gedacht.  Daar liggen ze nu.  Stil is het (nog) niet.  Eerst moesten alle 15 de glow sticks nog aangestoken worden.  Het moet gezegd, ze aarzelden geen seconde om in de tent te duiken, noch was er enige onzekerheid zichtbaar toen ik die achter me dicht ritste.  Ik wed dus toch dat ze het een hele nacht zullen volhouden.  Celeste vroeg zelfs of ze ontbijt in haar koffer mocht stoppen, maar Amelie vond dat wij maar voor ontbijt op bed moesten zorgen.  Toch een beetje een luxe-kampeerder…

Marshmallows kwamen er overigens niet aan te pas.  Een gitaar en kampvuur evenmin.  Het bleek niet nodig.  En ik had geen zin in al het gedoe.  Soms moet je het niet moeilijk maken, gewoon in een tent mogen slapen volstaat om een kind gelukkig te maken.  Een goeie les voor mij, sometimes less really is more 🙂

 

Rond 22u werd het stil.  En dat bleef het ook.  We lieten de achterdeur toch maar dicht en het licht buiten aan.  Maar ik ging al bij al gerust slapen.  Ik werd wakker van hoge kinderstemmetjes en het geluid van de achterdeur die openging.  Een blik op de klok leerde me dat het 5u ’s morgens was…  “Mama!”, werd er onderaan de trap gegild (waarom roepen ze op zo’n moment toch nooit om papa…).  Frits – de kat – had hen wakker gemaakt en dus kwamen ze hem binnen zetten.  Maar Amelie had haar teen gestoten onderweg en moest dus een plakker hebben.  Dat ze al goed geslapen hadden en zo terug gingen slapen.  Ze wisten dat het nog vroeg was, maar dat gebrabbel aan de tent en het miauwen was gewoon niet meer te verdragen.  Ik begrijp dat.   De keren dat we vergaten de kat buiten te zetten, stond hij ook telkens voor dag en dauw aan onze deur te krabben en dan sta ik ook op om hem buiten te gooien.  De man slaapt er rustig door.  

Bon, ik verzorgde een teen, gaf de kat eten en sloot hem op in de berging en de dochters trokken terug richting tent.  Ik kroop terug in bed, maar hoorde ze door het open raam nog plezier maken in de tent.  Even later werd het toch weer stil, maar het duurde niet lang.  Ik hoorde ritsen opengaan en kort erna de achterdeur.  Dit keer volgde er geen ‘mama’, ze gingen naar toilet.  Dat had ik misschien kunnen suggereren bij hun vorige passage, maar ja, om 5u werkt ook mijn mamabrein nog niet op volle toeren.  Ze ontdekten de kat in de berging en namen hem toch terug mee naar buiten.  Met een gevulde maag zal hij ongetwijfeld beter te verdragen zijn.  De ritsen sloten weer en het geschater herbegon.  De oudste moet de cabaretier in zich naar boven hebben gehaald want ik heb de jongste nog maar zelden zo horen gieren.  En dat bijna een uur aan een stuk.  Om zeven uur stond ze weer naast het bed – de jongste dus.  Ze wilde opstaan, haar zus ging nog slapen.  Ik porde de man en draaide me nog een keer om.  Ik ben dan wel een ochtendmens, maar 5u is echt te vroeg…

Ze lieten hun koffer in de tent.  In de hoop om er nog een nachtje te mogen slapen blijkbaar 🙂  Het was dus een succes, dat kamperen in eigen tuin.  Voor herhaling vatbaar, alleen niet vergeten de kat in de berging op te sluiten…