Het blijkt plots een hot topic: wij ouders kunnen onze kinderen niet met rust laten op kamp. Digital detox is de kinderen niet gegund. De ouders moeten net zo goed ‘geleid’ (of schrijf ik het hier beter met ‘ij’?) worden als de kinderen. Ik zit, eerlijkheidshalve, nog niet echt in de doelgroep. Mijn kinderen zijn nog te jong voor een gsm – dat vind ik tenminste. Dat neemt niet weg dat de begeleiding er natuurlijk wel een heeft en ik die natuurlijk wel kan gaan stalken. Maar dat doe ik niet. Eén sms kan je toch bezwaarlijk stalken noemen?
Ok, ik stuurde dus een sms. Het laatste beeld van mijn 6-jarige dochter was een klein meisje dat wenend alleen op een treinbankje zat. Daar breekt een moederhart toch wel een beetje van… Ik wilde dus weten of het ok was, of het net als vroeger in de crèche over was zodra ik uit het zicht was verdwenen. Uit het oog, uit het hart als het ware. Ja dus: op maandag ontving ik een foto van een stralende dochter, hart gelijmd. Meer hebben wij ouders eigenlijk niet nodig, is dat zo erg?
Eens, de belangrijkste taak van de begeleiding is voor onze kinderen zorgen, maken dat ze de tijd van hun leven hebben. Foto’s nemen en delen met die meute verlangende ouders is dus van ondergeschikt belang. Zouden mijn kinderen al een gsm hebben, dan zou ik ze niet op kamp sturen om er de hele tijd met bezig te zijn. Dan moeten ze spelen, buiten zijn, gek doen, vuil worden en zich niet wassen, vooral niet teveel heimwee hebben. Ik kan me er dus helemaal in vinden als men om dat te bereiken die telefoons verzamelt en ze maar af en toe eventjes laat gebruiken. Of zelfs helemaal niet.
Maar het kan ook anders, toch? Geen individueel, maar collectief contact. Misschien elke dag een paar kindjes een dagverslagje laten maken. Gewoon een blogje of een Facebook post met wat zij de moeite van het delen waard vinden. Vinden ze wellicht wel een keer leuk om te doen en wij ouders zijn ook weer blij. Want het is dan wel niet de eerste keer dat ik mijn kinderen een week niet zie, het is wel de eerste keer dat ik ze niet even kan bellen of regelmatig een fotootje krijg. Dat is nu eenmaal de tijd waarin we leven. Allways on.
Net voor ze vertrok deelden de begeleiders briefjes uit met daarop een website waarop het kamp te volgen zou zijn. ’t Is te zeggen, dat stond er niet letterlijk, maar zo’n briefje schept natuurlijk verwachtingen. Dat was zaterdag. Ik keek elke dag minstens 10 keer of er al fotootjes waren. Niet dus. Tot nu. Nu staat er plots dat de meeste foto’s pas na het kamp beschikbaar zullen zijn owv een slechte wifi verbinding. Ze zit in d’Ardennen, sommige clichés blijken waar 🙂 Ze plezierden ons wel alvast met een paar sfeerbeelden. Best wel veel sfeerbeelden eigenlijk, en of ze me daar mee plezieren! Kan je ons ouders ons ongeduld kwalijk nemen?
De oudste kreeg niet zo’n briefje. Even chatten met Topvakantie – helemaal mee met de tijd – leerde me dat er geen wifi was op de kampplaats (zij zit in West-Vlaanderen. Cliché?). Pas fotootjes na het kamp dus, ik berust in mijn lot.
De ouderwetse brief leer je plots wel weer heel erg waarderen. Ik schreef er al twee. Niet zo makkelijk trouwens en ik zit nu toch zelden om geschreven woorden verlegen. Maar mijn eigen kind een brief schrijven deed ik nog niet eerder. Reikhalzend keek ik elke dag uit naar de komst van de postbode. Vandaag was het dan zover. Ik vond een brief in de bus waarop in mijn eigen handschrift ons adres stond. Best een vreemde ervaring eigenlijk 🙂 Heerlijk, dat briefje van mijn 8-jarige. Ze had zelfs lijntjes getrokken om mooi te schrijven, zo ken ik mijn ijverige meid. Ik denk dat het van mijn laatste liefdesbrief geleden moet zijn dat ik nog eens zo gelukkig werd van de post… Daar kan een whatsappje natuurlijk niet tegenop.
Zo, nu ga ik nog een laatste briefje schrijven. Overdrijf ik? Moet ik ze meer loslaten? Misschien wel, maar stiekem hoop ik dat ze toch heel blij zijn als ze bij het ontbijt post blijken te hebben. Al hebben ze ongetwijfeld minder tijd dan ik voor het gemis. Ik kan niet wachten tot ze terug zijn, hopelijk lopen ze over van de kampverhalen. Al vrees ik stiekem dat het net zo zal zijn als na een schooldag. “Sech mama, moet ik dat echt allemaal vertellen…”. Dan helpen de foto’s die er tegen dan hopelijk wel zijn wellicht toch om de tongen los te weken. En tot dan geniet ik van de rust in huis. En van de quality time met mijn echtgenoot, het is eens wat anders dan de queeste naar quality time met de kinderen.
fairytales.live 
2 Comments