Weer een mijlpaal: de laatste kleuter studeerde af.

Mijlpalen, ze lijken onlosmakelijk verbonden met loslaten.  Vandaag liet ik mijn laatste kleuter los.  Helemaal klaar voor de volgende stap.  Mijn kleinste is niet meer zo klein.  Ze glunderde vandaag.  Met haar diploma en dat gekke hoedje op haar hoofd.  Dat ze het een beetje spannend vond dat ze naar het eerste studiejaar zou gaan.  De twee maanden vakantie die voor haar liggen, sloeg ze gelijk over in haar hoofd.  Zo snel mag het gaan.  Wat haar betreft dan toch, ik hou ze stiekem nog graag een beetje klein…

Eigenlijk ben ik ook best wel trots hoor.  Ik zie dat ze er klaar voor is, misschien zelfs meer dan haar grote zus was.  Daar pikte ze immers al heel wat van op.  Ze leest alle letters en als ze zich een beetje inspant maakt ze er zelfs een woord van.  Optellen tot tien is kinderspel.  Er bleef zelfs hier en daar een maaltafel hangen.  Klaar dus.  De juf zal er haar handen aan vol hebben om ze uit te dagen.  Nog zoiets wat ze overigens goed kan, uitdagen…

In mijn tijd werden er geen kleuterdiploma’s uitgereikt.  En al helemaal geen afstudeerhoedjes.  Overgewaaid vanuit de States, no doubt.  Toch kon ik de kleine ceremonie best appreciëren.  Ze werden door de ouderraad getrakteerd op een toneeltje en mochten allemaal verkleed als bakker of prinses naar school.  Ze zagen er dus super schattig uit, nog even helemaal kleuter.  Ik geef mezelf een pluim dat ik er vanmorgen aan dacht ze te verkleden.  Niet eenvoudig, die laatste weken van het schooljaar waarin de juffen elke dag wel iets anders lijken te verzinnen dat de volgende dag dient meegebracht te worden tot vertier van de kinderen…  Alsof ze ons net voor we twee maanden pauze krijgen van de ochtendlijke rat race nog even extra willen uitdagen.

Eén voor één kregen ze hun diploma overhandigd.  Vervolgens werden we getrakteerd op een zeer aanstekelijk zangfestijn.  “Ik heb mijn hoedje opgezet, boem para boem, retteteketet” kreeg ik de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd…  Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb voor je het filmpje startte 🙂

De kleuterjuffen werden ook getrakteerd.  Die van Maison Slash lanceerden afgelopen week de vraag of wij slashparents daaraan meedoen en wat we ervan vinden.  Ja, ik doe eraan mee.  Ja, het is hun job en ze worden ervoor betaald.  Maar geef toe, het is toch niet zomaar een job.  Ze ontfermen zich dagelijks over ons dierbaarste ‘bezit’, doen dat veelal vol overtuiging en toewijding en dat zie je ook aan hoe de kinderen hen adoreren.  Dus dat verdiend een pluim en een dikke merci.

Maar laten we eerlijk zijn: wij vinden dan wel allemaal dat onze eigen kinderen de mooiste ter wereld zijn en bijgevolg alles met hun beeltenis prachtig en alles wat ze knutselen een museum waardig, maar een iets objectievere toeschouwer denkt er wellicht anders over.  Dus of die juffen nu echt nog blij worden van de zoveelste koffiemok of geknutselde ‘brol’…

Ik gooide het dit keer dus over een andere boeg.  Ik waagde het mijn bijna afgestudeerde kleuter te vragen of ze iets wist waar de juf blij zou mee zijn.

Celeste: Ja hoor, een bolderkar.

Ik: Ah bon, en hoe kom je daarbij?

Celeste: Ze heeft dat gezegd toen we naar de speeltuin wandelden en de bakken met zandspeeltjes moesten dragen.

Er ging een lichtje branden in mijn hoofd.  Dit klonk erg geloofwaardig.  Ik had eerlijk gezegd echt niet gedacht dat er een zinnig antwoord zou komen op mijn vraag, maar werd aangenaam verrast.  Zo kwam het dus dat ik mijn gsm nam en op zoek ging naar telefoonnummers van klasgenootjes.  Die hebben natuurlijk nog geen telefoon, maar ik sla de nummers meestal op onder hun naam met in het beste geval die van de ouder er tussen haakjes bij.  Vaak weet ik zelfs niet hoe de ouder heet…  Dat brak me overigens nog zuur op toen ik een paar dagen later toch de juiste ouder aan het juiste kind moest zien te matchen.

Enfin, ik maakte een WhatsApp groepje van alle klasgenootjes en lanceerde een oproep. Of ze het zouden zien zitten om samen te leggen voor een cadeautje voor de juffen want dat ik namelijk uit goeie bron had vernomen dat die graag een bolderkar zouden willen. Dat was ongeveer een week geleden, just in time zoals dat heet.

Sommige, duidelijk goed georganiseerde, mama’s hadden al een cadeautje.  Maar hier en daar kwam er een positieve reactie.  Het werd even complex toen ik ter wille van een paar Franstalige ouders in 2 talen moest beginnen chatten.  Maar het groepje breidde gestaag uit en uiteindelijk waren we met 14.  70% van de klas, niet slecht dacht ik zo.  Het maakte dat we voor 5€ per kind (geef toe, wat zou je anders kopen voor 5€, brol toch?) een mooi en nuttig cadeau konden geven.

Toen ik werd gevraagd naar mijn goede bron, ontstond er wel een lichte bezorgdheid in mijn hoofd – en ongetwijfeld ook in dat van de andere deelnemers.  Hoe geloofwaardig is zo’n kleuter nu eigenlijk, bijna afgestudeerd of niet…  De bezorgdheid sloeg om in blinde paniek toen Celeste even later meedeelde dat ze al een bolderkar hadden op school.  Ik herinnerde haar aan haar geweldige cadeautip, maar ze bleef rustig.  Ze hadden er al een, maar konden er nog een gebruiken, dat had de juf zelf gezegd.  Gelukkig bevestigde een ander kindje haar verhaal.  Echt opgelucht ademen deed ik toch pas toen de juf vanmiddag heel blij bleek met haar bolderkar.  Overigens niet enkel die van de laatste kleuterklas, alle juffen keken stemden er tevreden mee in dat dit een prima cadeau was.

De overhandiging van het cadeau liep overigens niet helemaal zoals gepland.  We zouden twee kindjes in de bolderkar zetten en de anderen laten trekken en zo de juffen verrassen.  Nadat ik Celeste gepast (lees met vochtige ogen) had gefeliciteerd, begon ik rond te kijken om de kleuters te verzamelen.  Ik vond mijn man echter niet onmiddellijk en de goed verstopte bolderkar zag ik al evenmin.  Ik hoorde wat tumult bij de juffen en stelde verbijsterd vast dat mijn man daar vol trots de bolderkar demonstreerde… Gelukkig kwam ik er met een verontschuldigende blik en een “mannen hé!” vanaf bij 13 toch een beetje boos kijkende moeders.  Ik heb dus geleerd dat je je man wel een luttele 100 berichtjes kan besparen door hem uit de whatsapp groep te houden, maar dat je bepaalde afspraken toch best duidelijk brieft.  De mooie foto van 14 glunderende kleuters op weg naar hun juf met het cadeau moet ik jullie dus ook verschuldigd blijven…  Gelukkig was er wel een leuk kaartje met dito versje!

Nu op naar de volgende mijlpaal: het eerste slaapkampje.  Ook voor die kleuter die dan wel geen kleuter meer is, maar toch nog heel erg klein.  En helemaal alleen.  Maar da’s pas voor zaterdag.  Over-overmorgen.  Oh help, mijn moederhart kan dit tempo van mijlpalen niet aan…