Loslaten

Het was rustig op de blog de voorbije weken.  Het was hier best druk.  Het ene feest was nog niet voorbij of het volgende kondigde zich al aan.  Celeste wordt volgende week zes.  Mijn kleine meisje wordt groot.  Nog een goeie maand en ik heb geen kleuters meer in huis.  Het is een cliché, maar wat vliegt de tijd.

Het maakt echt een verschil die overgang van de kleuterschool naar het eerste leerjaar.  Ze worden dan figuurlijk echt groter.  Ik vind het echt fijn dat ze zelfstandiger zijn, niet meer zoveel ‘praktische’ zorg behoeven.  Toch is het een weer een beetje meer loslaten.  Ik denk dat ik Amelie op die leeftijd vaker zei dat ze te zwaar was om te pakken, dat ze meer zelf moest doen.  Bij Celeste kan dat allemaal net iets langer, ze zal altijd de kleinste blijven ook al is ze best al groot.

En soms ook best frank.  Zoals toen ze eerder vandaag na het openen van het ene cadeautje al commandeerde dat het volgende mocht komen.  Toch een beetje verwend… Maar ze deed de nieuwe kleertjes niet meer uit, reed uitgelaten rond op haar ‘trunky’ en speelde uren met haar poppenhuis.  Toch ook dankbaar dus.

Ik pinkte eerder vandaag weer een traantje weg toen ze vol overtuiging hun zelf gemaakte cadeautjes overhandigden en hun versjes voorlazen.  Ik hou ook van jullie meiden.  Al waren het jullie juffen die het schreven, ik zag de liefde in jullie ogen.  Wat koester ik die momenten dat jullie in de zetel tegen me komen liggen knuffelen.  Meer heb ik niet nodig om van elke dag moederdag te maken.