Telkens er een kindje jarig was in de klas dit schooljaar, zei Amelie: “Oef, het was cake” of “Oef, het waren wafels” of … Het waren met andere woorden geen cakepops. Ze had namelijk een duidelijke missie: de klas trakteren op cakepops voor haar achtste verjaardag. Niemand had dat al gedaan, maar haar angst bleef dat er toch iemand haar voor zou zijn. Niet dus. En ik begrijp geloof ik waarom…
De skireis had me een beetje afgeleid, haar verjaardag kwam sneller dan voorzien. Geen nood, ik had een plan. Op dinsdag ingrediënten kopen, op woensdag cakes bakken en donderdagavond versieren. De UX roundtable op donderdagavond verloor ik wel even uit het oog, die ontnam me de kans om samen met de bijna jarige te versieren (en was ook nog eens maar matig interessant, weer een les in prioriteiten stellen), maar de papa kon gelukkig inspringen. Laat ze maar versieren tot ze het beu zijn, zei ik, de rest doe ik wel wanneer ik thuis ben. Om de druk op te voeren ontving ik WhatsApp berichtjes over ‘dat het moeilijk was’ en ‘dat ze het al beu waren’ met een fotootje waar je niet zo erg vrolijk van werd. Er stonden er nog een 50-tal op me te wachten toen ik om 21u30 toekwam…
Even een stapje terug. Ik kreeg via het werk een paar maanden terug een cake pop gift set, zoiets als op de foto. Het was een beetje tegenstrijdig. Er zat een silicone vorm bij die een beetje op een eierdoos lijkt. Volgens de instructies doe je in de onderste bolvormige gaatjes cakedeeg, je zet het deksel erop, tien minuutjes in de oven en voilà: bolvormige cakejes! Klonk goed.
Volgens het receptenboekje daarentegen moest ik een cake bakken en die eens afgekoeld verkruimelen en mengen met vanille-extract en roomkaas. Daar moesten dan bolletjes van gerold worden die na 2 uur in de koelkast ook op stokjes konden worden geprikt.
Ik besloot beide opties te proberen. Ik maakte dus twee porties cakedeeg. De eerste ging gewoon in een cakevorm de oven in, met de andere begon ik de cake pop-vorm te vullen. Die vorm had 8 gaatjes. Dit zou wel even gaan duren… De eerste portie kreeg ik niet goed uit de vorm, mooie vaste bolvormige cake-jes werden het niet echt… De vorm insmeren met olie en ze iets langer laten afkoelen hielp, maar echt enthousiast was ik toch niet over het resultaat. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ik telkens een half uur bezig was voor 8 cakejes die je met één hap in je mond stopt (cakevorm leegmaken, afwassen, in oliën, vullen met deeg, voorzichtig in de oven zetten, tien minuten laten bakken en weer opnieuw beginnen).
Intussen was mijn andere cake gebakken en afgekoeld. Ik hoorde die dan te verkruimelen en helemaal fijn te maken met de mixer (!). Mijn mixer protesteerde nogal, maar het lukte. Ik mengde de Philadelphia en het vanille-extract eronder en ging aan het rollen. Dat ging eigenlijk best vlot en de balletjes zagen er veel steviger uit. Ik maakte dus nog maar een portie cakedeeg en herhaalde ook dit proces.
Zo verkreeg ik dus, een paar uur later, bijna 70 cake pops. Een beetje overdreven denk je misschien, maar met 24 kinderen, de juf, de zus en het gegeven dat die gebakken bolletjes nogal klein en luchtig waren…
Volgende stap: bolletjes op stokjes prikken. Daarvoor gaf het receptenboekje een goeie tip. Ik smolt chocolade, doopte de stokjes erin en prikte er vervolgens cake op. Zo moesten ze een nacht in de koelkast en door het stollen van de chocolade hecht de cake zich beter op het stokje. Er vielen uiteindelijk een 4-tal dwarse cakebolletjes van hun stokje, dat werkte dus best goed!
Gisterenavond was het tijd voor de versiering. Elke cake pop moest gedoopt worden in gesmolten chocolade en vervolgens versierd met discobolletjes, hagelslag, chocolade hartjes en al dat soort plezierigs waar de winkelrekken sinds de cupcake hype mee vol liggen. Daar keken mijn dochters erg naar uit. Het bleek toch niet zo evident getuige de feedback die ik achteraf van mijn man kreeg. Maar ze hebben kunnen helpen en toonden me vanmorgen vol enthousiasme de cake pops die zij versierd hadden. De mooiste van de hoop waarvan ik vrij zeker was dat ik ze maakte, maar als mama prijs je dan uiteraard hun verwezenlijkingen.
Ik startte met een kommetje gesmolten chocolade en een kommetje discobolletjes waar ik de cake pop achtereenvolgens doorheen haalde. De chocolade lekte er echter snel af en het absorbeerde wel heel veel van die suikerbolletjes die ook bedekt werden door de chocolade. #fail
Ik veranderde van tactiek. Eerst rustig doppen in de chocolade, lang genoeg met een licht draaiende beweging vasthouden zodat de chocolade er helemaal rond hecht en de overtollige chocolade er af laten lekken. Vervolgens vanuit het potje de toppings erop strooien en de cakepop in de piepschuim prikken. Dat werkte. Een kleine twee uur later waren ze allemaal versierd. Toegegeven, ze zien er niet helemaal uit zoals de foto’s in het boekje, maar Amelie was er vanmorgen heel erg blij mee. Ik profiteerde van de dwarsliggers die van hun stokje gevallen waren om eens te proeven en ze waren echt jammie!
Het moeder-dochter moment dat ik gisteren gemist had, maakte we vanmorgen helemaal goed door samen van een cake pop te smullen.
En Celeste? Die wil er ook voor haar verjaardag. Neeeeeeeeeee….
fairytales.live 
2 Comments