Vakantie ex, mooie herinneringen in…

De vakantie zit er alweer op.  En wat vloog ze in een rotvaart voorbij.  Ik zal morgen weer hard moeten nadenken wat het paswoord van mijn werkcomputer is, een goede graadmeter voor de kwaliteit van de vakantie.  We gingen skiën, net als vorig jaar met de kindjes en mijn petekind.  We hadden een heerlijke tijd in Ischgl.

We vertrokken dit keer net na afloop van de laatste schooldag en hadden een overnachting geboekt in Stuttgart.  Vorig jaar vertrokken we pas later (20u) en vlotte het zo goed dat we uiteindelijk, na een mislukte zoektocht naar een onderweghotel, een paar uur in de auto sliepen.  Anders zouden we voor dag en dauw al op onze bestemming zijn aangekomen.  Dit keer bereikten we Stuttgart vrij vlot tegen 22u.  De ochtend erna strandden we echter in een reeks Oostenrijkse files waardoor wat een rit van een 3-tal uurtjes hoorde te worden er uiteindelijk één van 6 uur werd.  We hebben de ideale reistijd dus nog niet gevonden…

We verbleven in een gezellig appartement in Mathon, op een paar kilometer van het drukke ski-oord Ischgl.  Ons gehuurde materiaal mochten we dagelijks opbergen in een depot op wandelafstand van de lift.  Een verademing in vergelijking met de langere wandeling die we vorig jaar dagelijks moesten ondernemen.

De drie meisjes gingen naar de skischool, vier uur per dag onderbroken door een uur lunchpauze.  We haalden ze ’s middags op.  Het was best een uitdaging om binnen het uur in het restaurant te raken, een plaatsje te vinden, te eten en een toiletpauze te houden. Maar ze vonden het wel fijn, die lunches met ons.  Ze leerden heel veel bij.  De oudste kinderen skiën intussen mooi in parallel, vol zelfvertrouwen en met stralende gezichten. De kleinste doet dat nog pizzapunt-gewijs en zodra ze de kans ziet gewoon keihard rechtdoor.  “Om ter eerst, mama!”, riep ze dan.  Ik haalde haar telkens in, enkel dankzij de langere latten en de grotere lichaamsmassa, want zo snel gewoon rechtdoor de berg af vliegen durf ik niet.  Dat is het voordeel van er jong mee beginnen…

De skilessen begonnen pas om 10u30, maar we waren elke dag al om 9u30 boven.  Dan skieden we al een uurtje samen met de kindjes, leuk om hun vooruitgang te kunnen zien. Er viel veel verse sneeuw en die ging gepaard met een stevige wind, maar met wat extra laagjes kleding stonden we elke dag op de piste.  Ook na de skiles hadden de meisjes nog genoeg energie om met ons te willen skiën.  Eventjes dan, want om 16u gingen de liften al voor de laatste keer bergopwaarts en na één keer te laat aankomen bij de lift, namen we geen risico’s meer.  (We mochten gelukkig nog mee met de liftbegeleiders, maar het was best een spannend moment…)  Ze kregen er met andere woorden maar geen genoeg van. Zo vlogen de dagen voorbij.  De ene avond gingen we op restaurant (met drie heel brave meisjes en hun kleurboeken) en de andere avond speelden we gezelschapsspelletjes.  Voorlezen deden we uit ‘De baas van alles’ van Bart Moeyaert.

Op de laatste dag waren er de traditionele “skirennen”.  Een wedstrijdje slalommen georganiseerd door de skischool.  Er zijn geen laatste plaatsen bij kinderen, zoals de commentator het uitdrukte en dus eindigden ze allemaal op een gedeelde vierde plaats.  Ze ontvingen hun medaille vol trots, alleen Celeste was teleurgesteld dat ze niet op het ereschavot mocht staan.  Ze raakt er nog wel een keer, dat competitiebeest van ons.

We kijken dus terug op een geslaagde week.  Volgend jaar gaan we zeker opnieuw, ze kijken er nu al naar uit.  Hieronder nog wat sfeerbeelden.  Als ik iemand een plezier kan doen met skipakken in maat 110-116 en 122-128, laat het maar weten.  Ik was blij dat ze toch twee jaar pasten.

En voor de nieuwsgierigen: het lukte, de dagen zonder en die met alcohol 🙂  Tournée minérale: check!