Tournée minérale – hoe het gaat

De vierde week al.  24 dagen zonder alcohol.  Of het moeilijk was/ is?  Dat valt eigenlijk best mee.  Wat het me leerde?  Vooral hoe vanzelfsprekend alcohol is, dat je moet verantwoorden waarom je niet drinkt eerder dan waarom je het wel zou doen.  Of het me dus zal lukken, een hele maand?  Het enige wat me doet twijfelen is het feit dat we morgen op skireis vertrekken.

Thuis kost het me eigenlijk niet de minste moeite.  Ik drink sowieso zelden thuis.  In de cafetaria na de tennisles was het zoals voorspeld wat moeilijker.  Je hebt net een halve liter water gedronken tijdens het sporten, dus echt dorst heb je niet.  Je drinkt iets voor de gezelligheid en omdat dat nu eenmaal verwacht wordt wanneer je een café binnenstapt.  Een warme drank terwijl je nog aan het ‘uitzweten’ bent, klinkt ook niet erg aanlokkelijk.  Dan kom je al snel bij een frisdrank vol suikers uit, ook niet bepaald gezond.  Toch maar water dus, het deed eigenlijk weinig af aan de gezelligheid van het moment en de babbel.

Dan waren er nog een paar drinks op het werk en het feestje op de school van de kinderen. Hoe, geen pintje/ wijntje?  Nee, ik doe mee aan tournée minérale.  Ah, ok.  Wat de reactie zou zijn als dit niet zo’n algemeen gekend en gepromoot event was?  Er zou wat meer sociale druk zijn.  Een jongere, vrouwelijke collega zei dat ze er onmiddellijk van werd verdacht zwanger te zijn.  Een jonge, pasgetrouwde vrouw die niet drinkt, moet wel zwanger zijn toch?  Toch wel confronterend hoe die alcohol ingeburgerd is in ons leven… Ik geef wel toe dat ik best zin had om met de andere mama’s een cava’tje te drinken, of een pintje met de papa’s (hoe cliché is dat eigenlijk).

Nog maar een paar dagen te gaan dus.  Maar die spendeer ik wel in Ischgl.  Tirools wintersport en après-ski paradijs.  We gaan met de kinderen, van die après-ski komt dus sowieso niet veel in huis.  Toch zal het ongetwijfeld lastig zijn.  Na een inspannende dag op de piste net voor je aan de laatste afdaling begint (veelal met de lift, afhankelijk van hoe de skilessen bij de kinderen vlotten) een fris pintje, dat smaakt.  ’s Avonds op restaurant bij een rijkelijke Oostenrijkse maaltijd een goed glas wijn, heerlijk.  Vier dagen zonder en drie dagen met, waarom niet eigenlijk.

Mijn man ging nog even iets drinken gisterenavond.  Of hij toch niet een pintje zou nemen, dat hij er echt wel zin in had.  En dat we er op skivakantie toch wel mee zouden ophouden, het punt was bewezen.  Tja, opgeven staat niet echt in mijn woordenboek en het voelt toch wel wat als opgeven.  Mijn voornemen is dus nog steeds om het vol te houden.  Of het me lukt?  Ik hou jullie op de hoogte…