Privacy tijdens het toiletbezoek, het is iets wat je als mama lijkt kwijt te raken. Ik hoop tenminste dat dit herkenbaar is voor andere moeders… Zodra Amelie de eerste tekenen van verlatingsangst begon te vertonen, was het gedaan met de privacy. Rustig op toilet zitten terwijl je kind in een andere kamer zit te huilen, ik denk dat het weinig mama’s gegeven is. Ik nam ze dan maar mee. Eens ze kon kruipen, volgde ze me spontaan. En sindsdien is het eigenlijk nooit meer echt gestopt. Ze (uiteraard pikte nummer 2 naadloos in) wandelen nog altijd zonder gêne het toilet binnen.
Celeste gaat nog een stapje verder. Of we nu gelijklopende bioritme’s hebben of het gewoon een spelletje is voor haar weet ik niet, maar zodra ik aangeef dat ik naar toilet moet start de race om er het eerst te zijn. “Ik ook” is het standaardantwoord. Het feit dat we twee WC’s hebben, is uiteraard niet relevant. Gewoon naar de andere gaan blijkt lang niet zo leuk als mama de loef afsteken.
Nu vind ik het toch welletjes geweest. Ze zijn 5 en 7, van verlatingsangst hebben ze al even geen last meer. Ik vroeg ze vorige week dus vriendelijk, doch met aandrang om me wat privacy te gunnen.
Celeste: “Mama, wat is paaivisie?”
Ik: “Dat wil zeggen dat je alleen wil zijn.”
Ok, zei ze. Dat ze het begreep. Ze wandelde naar buiten en sloot op mijn vraag de deur. Het ging onverwacht makkelijk. Ik had het verdacht moeten vinden. Zo bleek toen vervolgens het licht uitging. Ik hoorde haar gierend van het lachen naar haar zus roepen: “Ik heb het licht uitgedaan!”. Daar zat ik dan, met mijn privacy op een donker toilet.
Voor de liefhebbers, hier vindt je streek van de week 1.
fairytales.live 
1 Comment