Maakt moeder zijn je een betere leidinggevende?  Ik ben persoonlijk overtuigd van wel. Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je geen goede leidinggevende kan zijn als je geen kinderen hebt.  Het heeft gewoon een meerwaarde.  Er zijn namelijk wel wat parallellen tussen het opvoeden van je kinderen en het coachen van medewerkers.

Eerst even over wanneer in je carrière je er best aan begint.  Ik ben vrij jong getrouwd.  Het is te zeggen, ik was 25, maar kende mijn man toen al 8 jaar (en intussen dus 20 jaar, time flies…).  Eens getrouwd, wachtte ik dus op het juiste moment om aan kinderen te beginnen.  Het moment dat mijn carrière zo min mogelijk zou schaden.  Ik werd wakker geschud door een collega die me erop wees dat dat moment niet zou komen.  Of er al was. Dat het werk in ieder geval geen criterium hoefde te zijn in de bepaling van de timing om kinderen te hebben.  Let op, zwanger zijn is wellicht geen troef in een sollicitatiegesprek bij een nieuwe werkgever (ook al mag het dan theoretisch niet meespelen).

Toen ik de eerste keer op bevallingsrust vertrok (nadat er vier jaren voorbij waren gevlogen), had ik mijn functie afgebouwd.  Het was duidelijk dat ik niet meer in dezelfde rol zou terugkomen, o.w.v. omstandigheden die overigens niets te maken hadden met mijn zwangerschap.  Wat ik dan wel zou doen wist ik niet, maar het wederzijds vertrouwen was groot genoeg om mij niet ongerust te maken dat er wel iets uit de bus zou komen. Achteraf bekeken was dat zelfs een van mijn beste beslissingen: de nieuwe functie beviel me veel beter dan de vorige.  Soms moet je wat geluk hebben, al dwing je dat ook zelf af.

Bij dochter nummer twee volgde ik een meer standaard scenario.  Na een ‘pauze’ van 3 maanden hervatte ik dezelfde job.  Verbazend hoe snel het weer voelt alsof je nooit bent weggeweest.  Wat de keuze van het moment betreft ben ik dus overtuigd dat het wel los loopt.  En je hebt dan een paar extra troeven als leidinggevende!

Je bent veel efficiënter

Die flexibiliteit die ik als meerwaarde zag toen ik nog ‘vrij en ongebonden’ was, flauwekul! Het op tijd thuis bij mijn gezin willen zijn zorgt er alleen maar voor dat ik veel efficiënter werk.  Wie wil er nu zitten lummelen op het werk als je die tijd ook kan doorbrengen met je kind dat je sowieso liever ziet dan je baas of collega’s (en vice versa) 🙂

Je past je veel vlotter aan

Het is zo’n typische managementopleiding: leiderschapsstijlen.  Iedereen met jouw voorkeursstijl aansturen is niet effectief, je moet je aanpassen aan de voorkeur van wie je voor je hebt.  Herkenbaar, niet?  Waar ik Amelie met een zachte, motiverende hand moet sturen, heeft Celeste vaak een wat directievere stijl nodig.  Ik oefen soms wat ‘managementtruukjes’ op hen (feedback geven volgens het 4G-model, werkt prima.  Ook bij de echtgenoot overigens.) en omgekeerd biedt kinderpsychologie vaak een goeie verklaring voor de teamdynamiek op het werk.

Je empathisch vermogen gaat door het dak

Ik ben nogal rationeel ingesteld: “Hoezo, je kan geen commerciële mailing uitsturen op de dag van de aanslagen in Zaventem?” (achteraf bekeken schaam ik me echt voor die uitspraak…)  Of je het nu wil of niet, kinderen hebben doet je toch op een andere manier naar de wereldproblemen kijken.  Het einde van de horizon is niet meer je eigen sterfelijkheid, je wil ook nog wat achterlaten voor je nageslacht.  Mijn inlevingsvermogen in de situatie van een collega met een ziek kind is drastisch toegenomen.  Het belang van thuiswerk toestaan en flexibel zijn waar het werkuren betreft plots heel duidelijk.  Als het werk maar gedaan wordt, of je dat dan deels ’s avonds of in het weekend doet als je dat beter uitkomt, het zal mij een zorg zijn.

Out of the box?  Welke box?

Soms zien we hem echt niet meer, de olifant in de kamer. We zitten vaak erg vast in rigide denkschema’s.  Denk ‘outside of the box’, nog zo’n typische managementuitdrukking. Kinderen moet je dat niet leren, die hebben nog geen box.  Het is vaak wat ze horen van volwassenen en in ons onderwijssysteem wat hun creativiteit beperkt.  Wij maar manieren verzinnen om de creativiteit aan te wakkeren tijdens een brainstorm en die vervelende ‘ja maar dat kan niet want’ types de mond proberen snoeren.  Ik denk nu dus af en toe: “Hoe zou Amelie dit oplossen?” of “Hoe zou Celeste zich hier uitpraten?”.

Multi-tasker, that’s my middle name!

Nog snel even dat mailtje beantwoorden terwijl het eten staat te pruttelen gezeten naast dochterlief zodat ze haar huiswerk afmaakt: geen probleem toch?  Moeders zijn de beste multi-taskers ter wereld.  Ok, dat kunnen wij vrouwen sowieso wel, maar de motivatie om elk moment optimaal te benutten zodat er wat tijd overblijft om even helemaal niets te doen, is wel toegenomen.

Geen ja-knikkers aub

Je bent hun baas, dan kan je niet altijd ook hun vriend zijn.

Je kan ze niet altijd hun zin geven, zo leren ze niets.

Deze zinnen hebben gelijkenissen toch?  De eerste kwam uit een assessment aan het begin van mijn loopbaan.  De tweede is een veel gehoord advies aan jonge ouders.  Slecht nieuws brengen, teleurstellende boodschappen geven, nee zeggen: het blijft moeilijk.  Maar je kan er niet omheen.  Soms leer je het best door met je hoofd tegen de muur te lopen, soms ben je blij dat iemand je op tijd waarschuwde.  Je moet je kinderen niet tegen alles willen beschermen, evenmin als je medewerkers.  En je moet ze beiden wijzen op waar ze goed in zijn en waar ze moeten op letten.  Wat ook geldt in beide contexten: af en toe moet je straffen, maar meestal is belonen veel effectiever.

Delegeren moet je leren

Ik ben een beetje een controlefreak.  Wat je zelf doet, doe je beter toch?  Niet dus.  Hé, ze heeft op school geleerd om haar veters te binden, top!  Ik ben er alvast veel beter in geworden te bepalen wie wat best kan en die persoon er dan ook de verantwoordelijkheid en erkenning voor te geven.  Beoordeel ook het eindresultaat, niet de manier waarop dat bereikt werd.  Vele wegen leiden naar Rome en als mijn kinderen beslissen om heel veel omwegen te nemen, het zij zo.  Ik moet alleen nog wat aan mijn geduldigheid werken…

Let it go!

Een strakke planning aanhouden kan je wel vergeten.  Niet dat ik gestopt ben het te proberen.  Ik geloof in het belang van structuur, zeker ook voor kinderen.  Nu ze wat ouder zijn, ben ik flexibeler, maar ik ben ervan overtuigd dat ik mijn goede slapers (sinds ze ongeveer 12 weken oud waren) grotendeels te danken heb aan de opgelegde structuur. Vanaf dag 1 kregen ze op een vast uur hun pijama aan, sliepen ze ’s nachts in een donkere en stille kamer (en overdag in de leefruimte) en werden ze na hun nachtelijke voedingen onmiddellijk terug in bed gelegd ipv dat er zoals overdag nog even met hen werd gespeeld. Ook nu liggen ze op grote uitzonderingen na nog elke avond op hetzelfde uur in hun bed en is er best veel routine in de weekdagen.  Maar als het eten een keer wat later klaar is, er eens twee dagen tussen zitten vooraleer ze weer in bad geweest zijn, we een keer wat later blijven op een feestje dan is dat geen ramp.  Net zomin ik het nog een ramp vind als die vergadering die ik mooi had voorbereid toch nog geannuleerd wordt of net vervroegd wordt waardoor ik onvoorbereid moet gaan.  Waar ik dan weer wel heel strikt in ben: mijn vertrekuur om de meisjes op te halen.  Loopt de vergadering uit, dan zal het zonder mij zijn, CEO in the room of niet.  Mijn prioriteiten zijn wat dat betreft heel duidelijk.

Relativeren

Bewaar het beste voor het laatst.  Als ik er een ding moet uitkiezen, dan neem ik deze. Zaken waar ik me vroeger heel erg druk over kon maken, relativeer ik nu veel makkelijker. Soms zit ik me in de auto nog op te winden over die domme beslissing, maar zodra de deur open gaat en er twee stemmetjes enthousiast ‘Mama!’ roepen, ben ik het prompt vergeten.  En dat is goed, want door rustiger naar de dingen te kijken en een ruimer perspectief te hanteren neem je betere beslissingen.

En betere beslissingen maken een betere leidinggevende.

Quod erat demonstrandum.

En hoe zit dat met de vaders?  Vinden jullie ook dat het vaderschap je een betere leider maakte?