Mijn nieuwjaarsbrief

Een nieuwjaarsbrief.  Het kan nog net, lijkt me.  Ik wil het geen voornemens noemen, want iedereen weet wat daarmee gebeurt over een paar weken.  Ik noem het ook geen wensen, wie ben ik om anderen iets op te dringen. Wat zijn het dan wel?  Remedies zou mooi zijn. Remedies tegen de hardheid, bitterheid, onverschilligheid en het egoïsme die onze maatschappij lijken te domineren.  Ook wel wat pretentieus, te denken dat ik de remedie zou hebben.

Ik ben geen wereldverbeteraar, noch een idealist, politica in de dop of iemand die vindt dat ze anderen hoort voor te schrijven hoe zich te gedragen.  Toch bekruipt me de laatste weken regelmatig de zin een keer een statement te maken.  Ik betrapte me er tijdens de vakantie op dat ik snel de TV wilde afzetten toen het nieuws begon en de kindjes in de buurt waren.  In de auto koos ik ook liever voor een CD dan de radio.  Hoe leg je het zoveelste bericht over een aanslag nog uit aan een kind?

Zij zijn niet in staat te begrijpen waarom mensen zoiets doen, in zoverre iemand dat al kan.  Ik kies te geloven dat kinderen onschuldig worden geboren.  Zonder vooroordelen, rassenvoorkeuren of religie.  Niets om voor te vechten behalve de sowieso onvoorwaardelijke liefde van je ouders.

Als we eens allemaal wat meer het kind in ons naar boven haalden.  Laten we op een vliegtuig stappen en gewoon genieten van de kriebels in onze buik, enkel bezorgd om onze oren bij het landen.  Laten we naar een optreden gaan, dansen en zingen alsof er niemand kijkt, enkel licht verontrust dat de selfie zal mislukken. Laten we naar een kerstmarkt gaan en genieten van al het lekkers dat die te bieden heeft, enkel uitkijkend dat we er geen indigestie aan over houden.  Laten we leuke dingen doen en er gewoon van genieten.  Wat als heeft buiten een leuk TV-programma nooit iets opgeleverd.

Laten we nog eens in bomen klimmen, zoals Gerda Dendooven het zo mooi zei.

Laten we ontdekken met de verwondering en vooral bewondering van een kind dat iets voor het eerst ziet.

Laten we denken met de verbeelding van een kind dat iets tekent dat het nog nooit zag.

Laten we geloven met de overtuiging van een kind dat in sprookjes gelooft.

Laten we elke dag plukken alsof er misschien geen morgen meer komt.

Laten we zorgeloos zijn als een kind met het volle vertrouwen dat iemand ons opvangt wat er ook gebeurt.

Laten we zorgen dat we al die kinderen opvangen, wat er ook gebeurt.  Omdat het kinderen zijn en geen kind zou moeten opgroeien zonder zo’n onvoorwaardelijk vangnet.

Misschien is het toch wel mijn voornemen.  En als het een beetje een remedie kan zijn, des te beter.  Ik ga het kind in me terug opzoeken.  Wie doet er mee?