Skiplezier

Gek werd ik verklaard vorige week.  Door iedereen waaraan ik vertelde dat ik, alleen met 3 kinderen (van 5, 7 en 8) naar Snow valley zou gaan.  Nee, niet voor skiles voor de kinderen, gewoon om samen te skiën.  Wel, het was ook gek, te gek!

Ik vind het intussen zelf moeilijk te geloven dat ik in mijn leven nog maar 2 keer op skireis ging.  Op mijn 34e had ik nog nooit geskied en was ook niet van plan om daar snel verandering in te brengen.  Ik hou van de zomer, de zon, warmte.  Maar hoe gaat dat, je man wil toch wel graag dat skiën uit zijn jeugd terug oppikken, je wil het je kinderen wel gunnen om als kind te leren skiën, je kan eigenlijk niet zeggen waarom je niet skiet als je het nooit hebt geprobeerd, …  En dan is daar plots dat bevriende koppel waarvan de vrouw ook nog nooit heeft geskied dat voorstelt om een keer samen te gaan.  Zo geschiedde: we leerden de basics indoor in Landgraaf, vertrokken zonder kinderen, namen een hele week privé les, stonden doodsangsten uit op de Oostenrijkse bergen maar kenden ook heerlijke momenten op ligzetels in de zon (het klimaat hielp mee om me te overtuigen) en ik vond het af en toe best leuk.

Net leuk genoeg om het nog een keer te proberen.  En nu ik skigewijs ontmaagd was, mochten de kinderen mee.  De onze en mijn petekind, ze zijn op een leeftijd waarop een extra kind een lust is eerder dan een last.  Ik was bij mijn eerste keer erg blij dat ik al iets had geleerd in Snow world dus boekte een lesje in Peer voor de kinderen (ietsje dichter, goedkoper en voor de kinderen zeker groot genoeg).  Ik weet niet of het de voorbereidende skiles was, maar de vakantie werd een succes.  Ze gingen elke ochtend met een glimlach naar hun monitrice.  Een Nederlandstalige, daarom kozen we voor Oostenrijk.  Ze evolueerden niet alledrie even snel, maar zelfs het feit dat ze niet meer in dezelfde groep zaten kon de pret niet verstoren.  Ze volgden les van 10-12 en van 13-15u.  Het bleek onmogelijk om tijdens het uurtje pauze iets met hen te gaan eten dus aten ze zelfs met de skischool.  De eerste dagen waren ze om 15u pompaf (vooral de toen 4-jarige Celeste, maar het lukte wel om een hele dag te gaan).  Aan het eind van de week gingen ze dan nog een paar keer met ons een stukje naar boven om te laten zien wat ze al geleerd hadden.  Fantastisch hoe vlot dat ging.  Ik had intussen ook weer een paar dagen privéles achter de rug en begon zowaar te genieten van dat skiën.  Ongelooflijk hoe snel en vrij van angst die kinderen dat deden in vergelijking met mezelf.  Jong geleerd, oud gedaan.

Zo komt het dus dat we dit jaar opnieuw naar Oostenrijk trekken.  Ik kijk er naar uit.  En was heel benieuwd of skiën als fietsen is.  Afgelopen maandag trok ik er dus op uit met mijn dochters en petekind.  Het verzamelen van alle skilaarzen, helmen, ski’s kostte wel enige inspanning.  Maar eens ze aangekleed en wel klaar stonden, ging het super vlot.  De oudsten raakten al snel mooi bochtjes makend van alle pistes.  Bij de kleinste wilden die bochtjes wat minder lukken, maar rechtdoor kan natuurlijk ook…  Zolang zij bleef lachen, deed ik dat ook maar 🙂  Ik was blij dat we ’s morgens vertrokken waren en dat 2 januari een vrij rustige dag bleek.  Terwijl Celeste vrolijk de kleinste piste op en af bleef gaan, kon ik Amelie en Elise een paar keer meenemen naar de grote piste.  De ‘transportband’ om naar boven te gaan, bleek de grootste uitdaging.  We gebruikten twee keer de noodstop en creëerden een behoorlijk indrukwekkende wachtrij, maar we raakten boven en de tweede keer moesten we nog maar één keer de noodstop gebruiken…

Op die hoogste piste (die nog niets voorstelt in vergelijking met de Oostenrijkse bergen zoals ik 2 jaar geleden ontdekte) vroegen ze me om eerst te skiën zodat ze mijn bochtjes konden volgen.  Deze relatief onervaren skiër bracht het er met glans vanaf.  Ja, het gaf ook mij het nodige vertrouwen dat ik dit jaar vanaf dag 1 van mijn skivakantie zou gaan genieten.

Terug op de kleinere piste besloten de meisjes allemaal de stijl van de jongste te volgen en gewoon recht naar beneden te gaan om te proberen zo hoog mogelijk op de piste aan de overkant te raken.  ‘Bommetje’ waren hun woorden geloof ik.  Verder geloofde ik vooral mijn eigen ogen niet, maar zij amuseerden zich en daar waren we ten slotte voor gekomen. Het komt wel goed met die dames in Oostenrijk, voor ik het weet ben ik de traagste en ongetwijfeld bangste van de hoop…

Twee uren vlogen voorbij, onze magen knorden en voeten deden pijn, kortom het was tijd om de cafetaria in te duiken.

Ik heb er nu het volste vertrouwen in.  Ischgl, we komen eraan en we gaan voor een topvakantie!

Jullie nog tips voor leuke skibestemmingen met kinderen?  Ik hoor het graag!