Veel, weinig, geen…

Ze staren me beschuldigend aan, die grijze vakjes in de wordpress kalender die de dagen markeren waarop ik geen blog publiceerde.  Augustus was ouderschapsverlof-maand, elke dag een post lukte me net niet.  In september ging ik terug uit werken.  Met wat goede wil haalde ik nipt één post per week.  In oktober werd dat er eentje op een hele maand…

Tja, het is geen doel op zich dat aantal dagen met een blog post.  Alleen is het wel een teken aan de wand voor wat ik te vertellen heb over mijn quality time met het gezin.  Waar in september de zomer nog nazinderde en ik nog vol goede voornemens zat over een juiste verhouding tussen werk en mijn gezinsleven, stond oktober toch vooral in teken van het werk.  Op weekdagen was ik al blij als het me lukte op tijd thuis te zijn om het bedtijd-verhaaltje te kunnen voorlezen.  In het weekend werk ik niet, tenminste niet voor Eni, een regel waar ik me al heel mijn carrière met succes aan hou.  Maar ook tijdens de weekends was de agenda behoorlijk gevuld.  Voeg daar nog eens een zieke poetsvrouw, een tijdens een teambuilding opgelopen spierscheur en een pijnlijke teen nav een auto ongeluk aan toe en je kan duidelijk stellen dat oktober geen topmaand was.

Deze blog blijkt ook te helpen om me een geweten te schoppen.  Er moet dringend werk worden gemaakt van meer belevenissen die tot meer schrijfsels kunnen leiden.  Niet zozeer voor die schrijfsels dus.  Het was Celeste die me vanavond een throwback bezorgde naar anderhalve maand geleden.  Ze vroeg me nog een keer die kaartspelletjes uit te leggen die ze alleen kon spelen (tekst en uitleg in Zon en water).  We hebben de hele dag samen gespeeld, Celeste en ik.  Amelie volgt namelijk een 4-daagse ponystage dus krijgt haar zusje mijn volle aandacht.  Vandaag toch, gisteren moest ze die aandacht delen met mijn kuis- en strijkwerk.  Ik zei het al, oktober…  Wat we deden?  Niets spectaculairs, wel genieten: een fietstochtje, wat gezelschapsspelletjes, iets lekkers gemaakt, geravot in de zetel, …

November is dus goed gestart.  Ik vreesde een beetje voor die ponystage.  Ik heb de hele week verlof, maar Amelie wilde er toch heel graag naartoe.  Ze kwam gisteren stralend naar huis, vond het fantastisch.  Vanavond was het niet anders.  Ze heeft dan ook een geweldig vriendje daar in de vorm van ‘haar’ pony Caramel.  En ze vertelde gisteren vol trots dat ze ook een vriendinnetje had gemaakt.  Niet zo evident voor de eerder verlegen Amelie.  Top dus, complimenten voor De Biebosschen.

Vrijdag zou ze thuis zijn, toch een dagje samen met mijn beide dochters.  Maar toen liep die uitnodiging binnen om met een vriendinnetje naar de spiekpietjes te gaan vrijdagnamiddag.  Ik opperde nog even dat ze misschien toch ook een dagje met ons wilde doorbrengen, maar nee hoor.  Mijn 5-jarige glunderde wel nog bij het vooruitzicht van een extra namiddag volledige aandacht van mama.  Ik zal er maar aan wennen dat ik niet lang het favoriete tijdverdrijf zal blijven.  Toegegeven, het ziet er wel heel leuk uit, die expo over de spiekpietjes.  Als het Amelie meevalt, gaan we misschien nog wel een keertje met z’n allen.

We bezochten afgelopen maand overigens ook Plopsaland De Panne ter gelegenheid van de Proximus family day.  Ik herinnerde me van een eerder bezoek vooral mensenmassa’s en enorme wachtrijen.  Nu had mijn mans werkgever het park echter afgehuurd dus viel het bezoekersaantal reuze mee.  Het was daarenboven een stralende herfstdag.  We slaagden er dus vlot in om vrijwel alle attracties te doen en hadden een heerlijke tijd.  Amelie vond de Roxflyer geweldig.  Ik was vooral blij dat Celeste er nog niet in mocht en ik dus niet moest.  Celeste vond Victors race en de rollerskater dan weer top.  Wickie The battle was leuk watervertier.  Voor de boomstammetjes waren de herfsttemperaturen toch wat fris, het duurde behoorlijk lang voor onze broeken droog waren en Celeste weer kon lachen… Die slaan we de volgende keer over, maar we zijn zeker weer van de partij als Proximus ons nog een keer uitnodigt!