Mega speelstad

Vandaag deed ik verwoede pogingen me te concentreren op deze post terwijl mijn oren getormenteerd werden door honderden schreeuwende kinderen.  Rara, waar bevond ik me?  Juist ja, een binnenspeeltuin.  Een mega uitvoering. Met gelukkig ook een buitenspeeltuin, eveneens mega.

Er restten nog 3 dagen van de grote vakantie.  Die Bongo-bon lag er nog steeds.  Het regende vanmorgen.  We bladerden nog eens langs onze aangevinkte en dus favoriet verklaarde opties.  De speelstad in Wechelderzande trok de aandacht.  Het zou opklaren in de namiddag en er was binnen- en buitenplezier.  Maarten besloot zijn laatste vakantiedag al werkend door te brengen en bleef dus thuis.  Dat het mij niet zal overkomen!

De Bongo bon leverde me gratis inkom en een stapeltje jetons op.  Gratis eten en drankjes voor de meisjes en 2 volwassenen (het was just me, myself and I maar het raakte toch op…) plus ijsjes voor het kleine grut.  Geen slechte deal!  Het normale tarief is 10€ (enkel de inkom dan), zeer schappelijk gegeven het aanbod.

Het woordje ‘mega’ in de benaming is namelijk niets overdreven.  Ik zie het typische klauterparcours, echter niet één maar wel 3 of 4 uitvoeringen (voor groot en klein, ook aan de peuters is gedacht).  Daarnaast zie ik attracties die ik op een kermis zou verwachten en anderen die een pretpark waardig zijn.  Allemaal zonder meerkost.  De meisjes ontdekten ook een ‘discotheek’!  Allemaal leuk gedaan, proper, met vriendelijke begeleiders en goed georganiseerd, nergens lange wachtrijen (gelukkig, want daar geldt de wet van de sterkste. Zonder veel ouders in de buurt, lappen de kinderen ‘aanschuiven’ en ‘op je beurt wachten’ aan hun laars.).  Maar het blijft een binnenspeeltuin en ik kan er niet tegen.  Ik verdraag het al moeilijk wanneer mijn 2 meisjes hun keel open zetten, laat staan als het er een paar honderd zijn.  De noise cancelling headphone die op het werk wordt gebruikt om de drukte van het landschapskantoor buiten te sluiten, moesten ze hier standaard aanbieden samen met de wifi code wat mij betreft.

Ik heradem eens we zijn gemigreerd naar Toverstad (de buitenspeeltuin).  Frisse lucht en relatieve stilte is weer mijn deel.  Ik zie een go cart parcours, een klimtoren, sprookjeshuisjes, trampolines, speeltoestellen, …  Ik herhaal, mega is niet gelogen.  “Het kindje dat we kwijt zijn …”, hoor ik een begeleider van een of andere groep in een walkie talkie (echt!) zeggen.  Er zijn er hier veel, groepjes kinderen met dezelfde felgekleurde t-shirts of sjaaltjes.  Je wil zo’n uitspraak als regelmatige gebruiker van dergelijke opvang liever niet horen.  Al moet ik toegeven dat ik er ook niet in slaag continu op de hoogte te zijn van de whereabouts van de meisjes.  De normen verstrengen wanneer iemand anders de verantwoordelijkheid over je kinderen draagt.  Intussen is het 16 uur en hoor ik doorlopend ‘ik denk dat ik ze heb gevonden’ en ‘als we je afroepen, moet je wel komen’.  Blij dat ik voor de verandering in één oogopslag de mijne heb teruggevonden.

e

Ik kijk geamuseerd naar de papa die verwoede pogingen doet om zijn peuter op de luchtpiramide te helpen.  Op zijn kousen.  Amelie had onmiddellijk door dat je dan geen grip hebt.  Amusant is het wel, zijn mislukte poging.  De peuter is het daar minder mee eens.  Ik ben niet zo’n ouder die meespeelt.  Niet dat ik me de gênante beelden zozeer zou aantrekken (ok, een beetje misschien).  Het bevordert het spelplezier niet, buiten voor de kinderen van de ouder in kwestie misschien, al die ouders op de speeltoestellen.  Soms  is het zelfs gevaarlijk, zoals wanneer die vader op kousenvoeten weer eens naar beneden komt gegleden, bijna bovenop het kousenloze kind dat hem op de hielen zat.  Ik beperk me dus tot toeschouwen (kwatongen zouden kunnen beweren me even op de luchttrampoline gezien te hebben).  Mijn hoofdrolspeelsters ontbreken intussen wel in het schouwspel.  Ik acht het nog niet nodig ze om te roepen, een dagje in de mega speelstad leerde me dat ze wel weer opduiken.

Het verdict van de meisjes?

In zijn genre is dit ook helemaal in orde.  Eens buiten had ik een rustige namiddag op een terras in de zon (lang leve Toverstad, nota aan mezelf: niets voor de winter).  Quality time samen zou ik het niet echt noemen.  De volgende keer, ik acht de kans toch reëel dat die er komt, neem ik een vriendin mee.  Gewoon leuk is ook prima.