Zon en water

Luie dagen aan het zwembad, die zijn hier legio.  De zon schijnt rijkelijk wat een heerlijke temperatuur oplevert.  Op tijd en stond een verfrissende duik in het zwembad is dan welkom.  Wij genieten van de vrije tijd om een boek te lezen en Amelie doet af en toe mee.  Het merendeel van de tijd spenderen de meisjes echter in het zwembad, het speeltuintje en in hun fantasiewereld.  Af en toe beginnen ze zich dan toch wat te vervelen en dan komen gezelschapspelletjes weer goed van pas.

We spelen Uno en Regenwormen (waarvan we ook een uitbreiding kochten die echt leuk is!).  Ik leerde hen deze week ook kaartspelletjes voor één persoon: klokje leggen en patience.  Dat klokje leggen is zo’n klassieker uit mijn jeugd die Maarten ook onbekend bleek.  Geen idee eigenlijk of het een gekend spel is of iets wat mijn vader ooit verzon.  Misschien toch dat laatste aangezien google me geen hit oplevert.  Het komt erop neer dat je 4 kaarten (ik neem de 4 boeren) uit het spel haalt zodat je 12 keer 4 kaarten hebt.  Je legt ze dan met de gedekte kant naar boven in de vorm van een klok (op elk uur heb je dan 4 gedekte kaarten) en begint ze een voor een om te draaien.  Je start bijvoorbeeld met de bovenste kaart op 12 uur.  Die draai je om en je legt ze op het juiste uur (de dame is 11 uur en de koning 12 uur).  Waar je een kaart legt, neem je een volgende van het stapeltje en zo ga je door tot er geen gedekte kaart meer ligt waar je uitkomt.  De kunst is om zo weinig mogelijk (liefst geen) gedekte kaarten over te houden.  Simpel, maar de kinderen vinden het toch leuk en kunnen het alleen spelen.

Ik merkte dat ’s middags en ’s avonds op restaurant eten van het goede wat teveel was.  Voor de kindjes, maar eigenlijk ook voor ons.  Dus trok ik een paar dagen terug naar de supermarkt voor wat brood en beleg.  Sindsdien eten we ’s middags boterhammetjes op onze hotelkamer.  De meisjes vinden het fijn om een ‘gewone’ (het brood is natuurlijk niet helemaal wat wij verwende Belgen gewoon zijn) broodmaaltijd te eten.  Het maakt de dagelijkse trip naar het restaurant ook fijner, ze hebben er dan weer zin in om uit eten te gaan.  Ze begrepen ook niet waarom we zo weinig in onze hotelkamer zijn, de lunch is een rustpunt in hun dag.

We aten vanavond in een restaurant genaamd ‘100% family’.  Ze boden de gebruikelijke kindermenu’s (chicken nuggets, fishsticks, worstjes of pasta).  Meestal bestellen we maar een ‘volwassen’ portie om hen een wat evenwichtiger maaltijd aan te bieden (voor het geld moet je het hier niet laten).  Vandaag hadden ze wel zin in pasta.  Er was ook een speelhoekje en het eten was eenvoudig doch lekker.  Bij het terug wandelen, passeerden we weer een ‘fish spa’.  Maarten keek er al een paar dagen geïnteresseerd naar en kon het dit keer niet laten.  Ze hielden happy hour (zoals de meeste zaken hier :)), 2 voor de prijs van 1.  Amelie, enthousiast als ze is, wilde wel met papa meedoen en dus stopten ze beiden hun voeten in een aquarium met garra rufa.  Ik zou graag een foto tonen van deze onderneming, echter Amelie wilde er graag zelf een nemen van haar voeten.  Het gevolg was dat mijn gsm ook een fish spa onderging…  Hij recupereert maar moeizaam, ik ben dus (even) telefonisch onbereikbaar.  Ze trokken wat gekke bekken met die vissen die hun dode (hopelijk enkel die) huidcellen opaten en zodoende hun voeten kriebelden, maar vonden het al bij al een plezierige ervaring.

We passeerden ook wederom enkele trampolines, maar weerstonden de smeekbedes van Celeste (een ezel…) en wandelden onder een volle maan huiswaarts.  Na een week voelt het al een beetje zo.  Geen idee hoe het weer in België is, maar ik kan wel wennen aan dat Bulgaarse klimaat.  Nog vier dagen genieten, helemaal ongestoord nu het lichtje dat een nieuwe werkmail aankondigt me niet meer kan afleiden.  Ik ben eigenlijk helemaal niet kwaad op Amelie, al beloofde ze wel dat ze van haar spaarpot een nieuwe telefoon voor me zou kopen 🙂