Over principes, koetsen en trampolines

Vandaag waren mijn principes blijkbaar ook met vakantie.  Ik trok vanmorgen naar de oude man in het barakje om een uitstap te regelen.  Ik vroeg om een huurauto en een kaart met een route om op verkenning te gaan in het binnenland.  Hij sprak een beetje Engels, zo beweerde hij.  Dat bleek nogal tegen te vallen.  Veel verder dan een papiertje met de uitstappen en zijn tarieven raakte ik niet.

Dan maar naar het ‘agentschap’ tegenover het hotel waar diezelfde excursies werden aangeprezen.  Ook daar ving ik bot.  Huurauto’s waren enkel op maandag te boeken, voor de hele week.  Meer dan een kaart van Sunny Beach was er ook niet te krijgen.  Dus plooide ik toch maar voor de jeepsafari.  Het klinkt best wel goed, het groepsaspect buiten acht gelaten.  Grotten, watervallen, riviertjes waarin je mag gaan zwemmen, picknick langs diezelfde riviertjes.  Dat is dus voor overmorgen.  Ik duim voor een korte colonne jeeps.

Vanavond trokken we naar het centrum van Sunny Beach.  Een half uur stappen volgens de reisbegeleidster.  We verlieten het zwembad wat vroeger dan de afgelopen dagen.  Celeste zag het echter niet zo zitten, dat wandelen.  Ze deed een schietgebedje denk ik.  Plots stond daar een koets met paarden waar Assepoester jaloers op zou zijn.  We kregen een uitzonderlijk goed tarief aangeboden.  Even uitzonderlijk als alle andere toeristen ongetwijfeld.  Twee paar smekende kinderogen waren moeilijk te weerstaan.  Wij dus op die koets.

Sunny Beach bleek het toppunt van massatoerisme.  Een en al souvenirwinkeltjes, attracties en restaurants.  Overal proppers die natuurlijk een paar woorden in het Nederlands naar je roepen om je toch maar te overtuigen voor hun restaurant te kiezen.  We deden de obligate toer langs alle kraampjes en over Flower Street.  We aanschouwden het strand volgepropt met te betalen strandstoelen en waren blij dat we daar niet verbleven.  We aten bij de Mexicaan die ons werd aangeraden door de dame van Corendon.  Het was lekker en heel kindvriendelijk.

Er was ook een soort kermis.  Dat ze toch wel graag ergens op wilde, maar dat het ook ok was als het niet mocht omdat het te duur was, zei Celeste.  Ze wilde tenslotte niet dat we geen centjes meer zouden hebben.  Eén attractie zou wel lukken, zeiden we, ze moest wel kiezen.  Ze kozen beiden voor de trampoline, zo eentje met een harnas en grote rekkers (of hoe noem je die dingen?).  Het zag er heel spectaculair uit.  We lieten Amelie toch maar eerst gaan, ik met de stille hoop dat Celeste dan niet meer zou durven.  Amelie vloog de lucht in, mijn hart stond even stil.  Ze kwam er heelhuids en mega enthousiast af.  Ik vroeg Celeste voorzichtig of ze echt wel durfde.  Domme vraag natuurlijk, ze stond te springen, voorlopig nog naast de trampoline.  Daar ging mijn kleine meisje dan, heel hoog de lucht in naar mijn gevoel.  Ze vond het fantastisch.  Daar sta je dan als bezorgde moeder.

Eén attractie was de afspraak.  Het volstond, we wandelden met twee nog nazinderende kinderen terug.  Tot aan het treintje dit keer.  Er rijdt hier namelijk dag en nacht een treintje van Old Nessebar tot Sunny Beach en terug.  Gisteren wilden we dat ook al een keer nemen toen we terugkwamen van het restaurant.  Toen zat hij echter vol en reed ons gewoon voorbij.  Sindsdien roepen de meisjes ‘boe’ elke keer als het passeert (nogal vaak dus).  Vanavond werd het vergeven voor die misdaad, het zette ons netjes voor het hotel af.  We waren een keer op tijd thuis en na een verhaaltje gingen de meisjes moe en voldaan slapen.  ’t Is te zeggen, nadat ze mekaar nog over hun dromen vertelden en na 2 interventies van mama en papa omdat het echt wel slaaptijd was.  Ze dromen intussen ongetwijfeld van prinsessen in koetsen die kunnen vliegen.  Mooie dromen, ook al zijn ze dan ingegeven door massatoerisme.  Daar laat je je principes wel even voor varen, niet?